Żywienie a stres i urazy u zwierząt

Pokarm jest potrzebny do dostarczania substancji chemicznych, które są ważne do funkcjonowania organizmu, syntezy niezbędnych związków, a tym samym do utrzymania zdrowia. Regularne pobieranie pokarmu jest niezbędne do życia. Fizjologicznymi funkcjami pokarmu jest dostarczanie:

  • składników pokarmowych w celu dostarczenia energii do wzrostu oraz pracy organizmu
  • składników takich jak witaminy, koenzymy - konieczne do funkcjonowania enzymów
  • aminokwasów, puryn, nienasyconych kwasów tłuszczowych

Od dawna wiadomo, że stres niesie za sobą wiele negatywnych reakcji dla organizmu. Można wyróżnić reakcję naczyniową, wzrost aktywności układu współczulnego, reakcja nadnerczową oraz uaktywnienie komórek układu immunologicznego. Ta ostatnia polega na zmniejszeniu sprawności energetycznej ustroju – cytokiny prozapalne, wyrzucie cytokin przez aktywne makrofagi oraz podwyższaniu temperatury ciała przez interleukiny. W konsekwencji czego dochodzi do konkretnych reakcji organizmu np. do zwiększenia zużycia białek, do wzrostu tempa metabolizmu, spadku wrażliwości na insulinę oraz ogranicza łaknienie. Wzrost temperatury ciała już o 1 stopień skutkuje wzrostem tempa przemiany materii o 13%. Możliwe są również poważniejsze konsekwencje stresu takie jak, wzrost aktywności makrofagów, które wydzielają LEM. Stymulują wątrobę do wytwarzania białek ostrej fazy. Każdy uraz powoduje zmiany w wydzielaniu enzymów i trawieniu, przez które zachodzą zmiany w metabolizmie oraz wykorzystywaniu składników pokarmowych. Wówczas jest większe ryzyko wystąpienia powikłań, wydłużenia czasu rekonwalescencji oraz gojenia się ran. Dowiedziono, że stan żywienia jest bezpośrednio związany z aktywnością procesu zapalnego, który wpływa na spożycie, wchłanianie, trawienie i straty. Odpowiedni dobór diety powinien uwzględniać wzrost zapotrzebowania organizmu na dodatkowe składniki. Chore zwierzęta mają odmienne zapotrzebowanie na składniki odżywcze w porównaniu do zwierząt zdrowych. Dzienne zapotrzebowanie energetyczne w przypadku zwierzęta po zabiegu chirurgicznym należy mnożyć przez 1,2-1,3, w przypadku urazów lub chorób nowotworowych pomnożyć przez 1,3-1,5. Wskazaniami do wprowadzenia interwencji żywieniowej są przewlekłe wymioty oraz biegunki, wycięcie jelita w ponad 70%, słabość i apatia trwająca dłużej niż 5 dni, utrata ciała większa niż 8-10%, spadek łaknienia dłuższy nić 3 dni.

Konsekwencjami wyniszczenia organizmu może być atrofia mięśniowa, zwiększony całkowity metabolizm białek, katabolizm mięśni, zmniejszona synteza białek mięśni, wzmożona lipoliza, insulinooporność. Proces odżywiania organizmu jest zależny od jakości pożywienia, którym karmimy zwierzę. Profil aminokwasowy oraz przyswajalność białka pochodzenia zwierzęcego będzie znacznie lepszy od białek roślinnych. Aminokwas glutamina stanowi materiał energetyczny dla enterocytów błony śluzowej jelit, dzięki czemu zapobiega translokacji bakterii. Jest również substratem w biosyntezie makrofagów oraz limfocytów, wzmacnia mechanizmy układu odpornościowego. Glutamina naturalnie występuje w jajkach, pietruszce, burakach, przetworach mlecznych.

Jeśli zwierzę choruje, ma problem z przybieraniem na wadze lub z jej utrzymaniem, konieczna jest konsultacja z dietetykiem lub lekarzem weterynarii. Dobór odpowiedniego żywienia, właściwego zapotrzebowania na składniki odżywcze może się przyczynić do szybszego powrotu do zdrowia.

przez Agnieszka Prusik

NZJ u kotów

Enteropatie charakteryzują się szeregiem objawów ze strony układu pokarmowego. Przykładem enteropatii przewlekłej jest nieswoiste zapalenie jelit u kotów (NZJ).

Schorzenie występuje u wielu zwierząt, również u psów i kotów. Przewlekła enteropatia jest zwykle klasyfikowana według rodzaju obecnych komórek zapalnych i lokalizacji, w której występuje: nieswoiste zapalenie jelit (NZJ), enteropatia reagująca na antybiotyki, enteropatia zależna od diety oraz enteropatia białkogubna. Diagnoza jest bardzo trudna, a przewlekła biegunka może być objawem nieswoistym. Na czym polega proces leczenia oraz czy żywienie ma znaczenie w terapii?

Leczenie zapalenia jelit w głównej mierze polega na wprowadzeniu odpowiedniego planu żywieniowego. Odpowiednie przyczynia się do zmiany mikrobiomu jelitowego przy równoczesnej terapii farmakologicznej. W ten sposób zlikwidowane zostaną stany zapalne, biegunka oraz dyskomfort spowodowany bólem. Niekiedy może się okazać, że leczenie farmakologiczne będzie zbędne. Badania dowodzą, że dieta lekkostrawna, bogata w składniki wysoko przyswajalne pomaga już w kilka dni i uwalnia zwierzę od uciążliwych objawów. Dodatkowo zapobiega nawrotom choroby.

Do tej pory nie są znane przyczyny przewlekłej enteropatii.  Podejrzewa się, że problemy są wynikiem nieprawidłowej odpowiedzi organizmu na pewne bakterie jelitowe lub antygeny pokarmowe. Dlatego wydaje się być istotne, aby zwierzę przebywało na diecie monobiałkowej, hydrolizowanej.

Objawy enteropatii zależą od stopnia zaawansowania choroby i miejsca w przewodzie pokarmowym. Zwierzęta dotknięte nieswoistym zapaleniem jelit w odcinku jelita cienkiego najczęściej wymiotują, mają biegunkę, tracą apetyt, a co za tym idzie ich masa ciała spada. Natomiast jeżeli zapalenie jest zlokalizowane w jelicie grubym to objawami jest biegunka, czasami wymioty oraz wysiłek przy wypróżnianiu.

Konieczna jest wnikliwa diagnoza, dzięki której będzie można podjąć odpowiednie leczenie oraz dietoterapię. Celem tego typu leczenia jest pozbycie się objawów oraz utrzymanie zwierzęcia w jak najlepszej kondycji. Idealnym celem leczenia jest kontrolowanie objawów klinicznych bez konieczności stosowania leków. W przypadku nawrotu objawów, może być konieczne ponowne włączenie terapii medycznej. Dodatkowym wsparciem dla poprawnego funkcjonowania układu trawiennego może być preparat Canifelox Gastro. Kompleksowa formuła na bazie unikalnych drożdży Yarrowia lipolytica i chlorelli jest dedykowana dla kotów dorosłych z zaburzeniami funkcjonowania przewodu pokarmowego. Drożdże Yarrowia lipolytica są doskonałym prebiotykiem, który wpływa na poprawę trawienia i wchłaniania substancji odżywczych oraz ma korzystny wpływ na florę przewodu pokarmowego (w tym zmniejszenie ilości biegunek i działanie profilaktyczne zapobiegające ich występowaniu). Drożdże Yarrowia lipolytica zawierają w swych ścianach betaglukany i mannany – związki silnie stymulujące układ immunologiczny.

przez Agnieszka Prusik

Słuch u kotów

Uszy kota są zaprojektowane przez naturę w szczególny sposób. Posiadają ponad 20 mięśni, które są one w stanie przyciągać dźwięk do kanału słuchowego.  To dzięki nim koty wychwytują od 45 do 64000 Hz. Porównując z ludźmi mają o wiele większy zakres, ponieważ możemy słyszeć zakres 64 do 23000 Hz. Koty słyszą nawet mały szelest nawet z 30 metrów, dlatego są tak dobrymi drapieżnikami.

Koty mieszkające z ludźmi są narażone na uszkodzenia słuchu spowodowane głośną muzyką. Głuchota może być również dziedziczna. Niektóre rasy są bardziej predysponowane do głuchoty np. persy, ragdolle, devon rexy, angora turecka. Głuche kocięta mogą być głośniejsze od słyszących, mogą wokalizować.

Jakie są objawy utraty słuchu u kotów?

Głuchota wrodzona dotyka zwierzęta rasowe jak i mieszańce. Zwykle udaje się ją zauważyć w 8-10 tygodniu życia. Przyczyną utraty mogą być leki podawane w trakcie ciąży, komplikacje w trakcie porodu, infekcja lub zaburzenia genetyczne.

Przeważnie właściciele zauważają problemy ze słuchem u kota kiedy nie reaguje on na dźwięki, wołanie, piszczące zabawki. Kocięta są bardziej wokalne, nie słyszą nawoływania rodzeństwa czy matki. Niesłyszące zwierzę jest trudno obudzić, a jeśli już się to uda, wydaje się przestraszone.

Diagnostyka

W celu postawienia diagnozy lekarz weterynarii musi przeprowadzić badanie neurologiczne oraz otoskopowe kanału słuchowego zewnętrznego. U zwierząt starszych, które utraciły słuch wraz z wiekiem możliwe jest określenie potencjalnej przyczyny dysfunkcji. Badanie kliniczne pokaże czy zwierzę nie ma stanu zapalnego w uchu środkowych, kamienia woszczynowego czy polipa.  Natomiast ostateczne badania potwierdzające utratę słuchu można uzyskać metodą BAER. Badanie jest krótkie i wymaga sedacji. Podczas badania zwierzę leży na mostku, zakłada się na jego uszy słuchawki, przez które emitowane są dźwięki o zmiennym natężeniu. W tym czasie rozmieszczone na głowie elektrody igłowe rejestrują fale świadczące o aktywności słuchu.

Głuchoty wrodzonej nie da się wyleczyć, a takie zwierzę należy otoczyć szczególną opieką podczas spacerów. W przypadku nabytej głuchoty można przywrócić słuch o ile odpowiednie leczenie zostanie szybko wdrożone.

przez Agnieszka Prusik

Alergia u kotów

Alergia jest to nadmierna, nieprawidłowa reakcja układu immunologicznego na występujące w środowisku obce dla organizmu substancje, inaczej alergeny. Zdrowe zwierzę ignoruje je, natomiast alergik szybko będzie miał szereg dolegliwości.

Objawy kliniczne alergii to drapanie się zwierzęcia w okolicach oczu, szyi, uszu, boków oraz karku, które powoduje utratę sierści. Podrażniona skóra kota jest czerwona, w strupach. Innymi objawami może być reakcja ze strony układu pokarmowego oraz oddechowego. Wszystkie te objawy mogą występować pojedynczo lub w sposób złożony. Czasami trudno jest wskazać na jednostkę chorobową, ponieważ może wskazywać na np. nietolerancję pokarmową. U alergika często jest trudno wskazać co powoduje reakcje alergiczne, ponieważ składnik w karmie może wywołać reakcje ze strony układu oddechowego.

Wzmożone objawy choroby mogą występować w okresie wiosenno-letnim, co może być spowodowane pyleniem drzew i traw. Zwierzęta uczulone na pleśnie, chemię już inne alergeny będą powodować reakcje alergiczne przez cały rok.

Alergia pokarmowa często jest mylona z nietolerancją pokarmową, ponieważ obydwa schorzenia mają podobne objawy, jednak proces leczenia przebiega odmiennie. Nietolerancja polega na częstym spożyciu pokarmów wywołujących reakcje alergiczne. Wówczas uszkodzona zostaje błona śluzowa jelita cienkiego. Toksyny oraz bakterię zaczynają przedostawać się do krwiobiegu.  Nietolerancja pokarmowa może także pojawić się w wyniku nieurozmaiconej diety. Terapia polega na odstawieniu pożywienia, które wywołuje biegunkę, wymioty oraz złe samopoczucie po jego spożyciu. Bezpośrednią przyczyną i skutkiem nietolerancji pokarmowej jest wytwarzanie przez układ odpornościowy przeciwciał IgG.
Natomiast alergia pokarmowa polega na nadwrażliwości na tle immunologicznym i świadczy o reakcji układu odpornościowego na składnik pożywienia, który stanowi alergen. Terapia w przypadku alergii trwa wiele tygodni. Często obserwuje się problemy skórne, któremu towarzyszy swędzenie. Do najczęstszych alergenów w karmach należą wołowina, kurczak, wątroba wieprzowa, indyk, mleko, ser żółty oraz zboża. Szczególnie w karmach dla kotów reakcje alergiczne mogą być spowodowane substancjami poprawiającymi smak, barwnikami lub konserwantami. W takim przypadkach terapią jest dieta eliminacyjna, czyli przez około pół roku zwierzę powinno przyjmować inną karmę, która bazuje na innym białku niż dotychczasowa. Alergia może się objawiać problemami skórnymi, wówczas zwierzęciu doskwiera świąd.

Kiedy zauważysz u kota niepokojące objawy takie jak świąd, chroniczne biegunki, wymioty jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii w celu wyeliminowania innych jednostek chorobowych.

przez Agnieszka Prusik

Odpowiednie nawodnienie zwierząt

Woda jest niezbędna do życia i stanowi najważniejszy składnik odżywczy w żywieniu zwierząt. Jest podstawową cząsteczką we wszechświecie. W około 70 – 80% beztłuszczowa masa ciała u kotów składa się z wody. Pełni mnóstwo funkcji, bez których zwierzęta nie byłby w stanie funkcjonować. Regulacja pobierania płynów przez zwierzę jest wieloczynnikowa i zlokalizowana w ośrodkowym układzie nerwowym.

W dużej mierze do utraty wody u psów i kotów dochodzi podczas oddychania oraz wydalania moczu i kału. Proces ten jest regularny, dlatego ważne jest codzienne uzupełnianie płynów, aby organizm mógł poprawnie funkcjonować. Główną funkcją wody jest transport składników odżywczych po całym organizmie. Umożliwia przenoszenie ważnych składników odżywczych do i z komórek ciała, dzięki czemu mogą zachodzić procesy życiowe. Jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania przewodu pokarmowego. Pomaga ona w trawieniu pokarmu i wchłanianiu składników odżywczych. Woda rozpuszcza sole nieorganiczne oraz część związków organicznych. Pomaga utrzymywać właściwą temperaturę ciała. Dodatkowo oczyszcza organizm z toksyn. Jest niezbędna dla układu kostno-stawowego, ponieważ zapewnia ruchliwość stawów. Stanowi ochronę dla płodu w trakcie ciąży, rdzenia kręgowego, mózgu oraz gałek ocznych.  Woda ułatwia metabolizm, dzięki czemu pozwala na spalanie tkanki tłuszczowej. Każda istotna funkcja organizmu wymaga odpowiedniej ilości wody. Jeśli zwierzęciu brakuje wody w organizmie - może dojść do odwodnienia. W przypadku niedoboru wody nerki i wątroba są narażone na uszkodzenie a ich aktywność zaburzona.

Ważne jest, aby zapewniać stały dostęp do świeżej wody oraz kontrolowanie czy zwierzę ją pobiera. Szczególnie ważne jest to u zwierząt starszych, ponieważ uczucie pragnienia i chęci pobrania wody może się pojawić już na etapie odwodnienia. Ilość pobranej wody zależy od żywienia składu oraz typu pokarmu. Głodzenie psa powoduje znaczącą stratę wody z organizmu. Żywienie oparte na karmach mokrych dostarcza wody do organizmu, ponieważ charakteryzują się wysoką jej zawartością na poziomie 70-83%. Istnieją składniki pokarmowe, których zadaniem jest zwiększanie poboru wody przez zwierzę. Do nich należy chlorek sodu. Fontanny, automaty również mogą zwiększyć zainteresowanie zwierzęcia oraz jej pobranie. Takie rozwiązania są szczególnie ważne u zwierząt cierpiących na schorzenia układu moczowego.

Żywienie zwierzęcia karmą suchą, która zawiera jedynie 6-10% wody sprawia, że otrzymują one mniej płynów z pożywienia. Zbyt małe pobieranie wody lub brak dostępu do wody  może spowodować odwodnienie zwierzęcia. Rozpoznanie niedoboru wody w organizmie można rozpoznać, wykonując test szczypania. W tym celu naciąga się skórę kota na ramieniu oraz puszcza. Czas wracania fałdu skórnego będzie oznaczał poziom nawodnienia. Suche i lepkie dziąsła będą świadczyć o odwodnieniu, ponieważ prawidłowe powinny być wilgotne. Ospałość, osowiałość oraz depresja nie są pożądanym zachowaniem u kotów zdrowych. Takie objawy powinny dać właścicielom do myślenia oraz podjęcia odpowiednich kroków. Wówczas natychmiast trzeba zwrócić uwagę na apetyt kota, jeśli odmawia jedzenia, należy pilnie udać się do weterynarza.

Woda jest niezbędna do funkcjonowania organizmu zwierzęcia. Bez niej organizm nie mógłby poprawnie funkcjonować. Dbaj o stały dostęp do świeżej wody oraz o zrównoważoną dietę swojego pupila.

przez Agnieszka Prusik

Jak leczyć FLUD??

Choroba dolnych dróg moczowych to szereg schorzeń opisujących schorzenia układu moczowego u psów i kotów. Obejmują zaburzenia w strukturze i funkcjonowaniu pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. FLUTD może dotknąć zwierzę w każdym wieku.

Najczęstszymi pacjentami zmagającymi się z tym schorzeniem są koty w średnim wieku, z nadwagą lub otyłością, prowadzące mało aktywny tryb życia, nie wychodzą na zewnątrz a ich dieta jest oparta na karmie suchej. Stres wynikający ze zmian w codziennym życiu, rutyna, choroby współistniejące, zła dieta zwiększają ryzyko schorzenia FLUTD. Mówi się, że około 5% kotów cierpi na to schorzenie, a około 63% zachorowań ma charakter idiopatyczny.

Objawami u kotów dotkniętych FLUTD jest częste i bolesne oddawanie moczu, podczas którego kot może wokalnie sygnalizować problem. Często można dostrzec krew w moczu. Koty ze względu na trudności w oddawaniu moczu mogą się załatwiać w nietypowych miejscach. Sygnałem, którego właściciel nie pominie  jest nadmierne wylizywanie genitaliów oraz podenerwowanie. Niekiedy FLUTD może przebiegać bezobjawowo. Samice ze względu na budowę anatomiczną są bardziej podatne na schorzenie niż samice. Jeśli doszło do niedrożności cewki moczowej to natomiast trzeba się udać do lekarza weterynarii. Jest to stan zagrażający życiu, spowodowany przez większe krystaliczne kamienie, które prowadzą do zatorów w cewce moczowej, pęcherzu czy nerkach. Bez podjęcia leczenia często dochodzi o śmierci na skutek niewydolności serca.

FLUTD ze względu na różnorodne podłoże, może być trudne do zdiagnozowania. W pierwszym etapie weterynarz przeprowadza badanie fizykalne, badanie moczu dzięki któremu określi pH, stężenie oraz obecność kryształów w moczu. Dodatkowo upewni się czy w moczu nie ma krwi. Jeżeli nie zostanie wskazana przyczyna FLUTD należy wykonać prześwietlenie, badanie i posiew moczu. Poprzez rozszerzoną diagnostykę  będzie można określić czy przyczyną FLUTD są kamienie moczowe w cewce lub pęcherzu moczowym. To nic innego jak zbiory minerałów, które zalegają w układzie moczowym u kotów. RTG lub USG pozwolą na określenie lokalizacji kamieni. Leczenie w przypadku pojawienia się kamieni struwitowych polega na podawaniu zakwaszających diet o niskiej zawartości magnezu, w trudniejszych przypadkach wymagany jest zabieg chirurgiczny. Natomiast kamienie szczawianowo-wapniowe można rozpuścić stosując odpowiednią dietę. Leczenie może się również opierać na terapii płynami, środkami zakwaszającymi lub antybiotykami.

Głównym czynnikiem warunkującym FLUTD jest dieta. Jeśli kot cierpi lub jest w grupie ryzyka należy zmienić nawyki żywieniowe. Karma niezakwaszająca o wysokich zawartościach magnezu będzie się przyczyniać do powstawania kamieni struwitowych. Badania wykazyły, że koty otrzymujące odpowiednio zbilansowaną mokrą karmę nie miały problemu z nawrotem epizodów, natomiast u będących na karmie suchej pojawiały się. Celem podawania karm mokrych jest przyjmowanie przez zwierzę większych ilości wody oraz oddawanie większych objętości moczu. Będzie to skutkować rozpuszczeniem niektórych kamieni z pęcherza moczowego. Plan żywieniowy powinien uwzględniać prawidłowe ilości wapnia, magnezu, fosforu oraz potasu. Pomoże to w stabilizacji pH moczu oraz będzie zapobiegać tworzeniu się kamieni nerkowych. FLUTD jest przedmiotem ciągłych badań, a jej przyczyny nie są jednoznacznie poznane. Prawdopodobnie istnieje wiele czynników wywołujących chorobę.

 

 

 

przez Agnieszka Prusik

Witaminy w żywieniu kotów

Witaminy to związki organiczne, których niewielka ilość w organizmie jest niezbędna do prawidłowego przebiegu procesów metabolicznych.  Są to związki egzogenne, co oznacza, że organizm nie jest w stanie ich wytworzyć samodzielnie i muszą być dostarczane wraz z pożywieniem. Nie pełnią funkcji energetycznych ani odżywczych. Są biokatalizatorami procesów metabolicznych w komórkach. To dzięki nim możliwa jest harmonijna praca organizmu.

Witaminy dzieli się na dwie grupy:

  • rozpuszczalne w tłuszczach: A, D, E, K
  • rozpuszczalne w wodzie: B1, B2, B3, B5, B6, B7, B8, B11, B12, C

Ta wiedza jest konieczna, aby stworzyć warunki do ich odpowiedniego przyswajania. Witaminy rozpuszczalne w tłuszczach wchłaniają się w związkach lipidowych. Witaminy te uczestniczą między innymi w regulacji gospodarki wapniowo-fosforanowej, regulacji procesu krzepnięcia krwi, pełnią funkcję antyoksydacyjną, są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania tkanki nabłonkowej i procesu widzenia. Witaminy rozpuszczalne w wodzie nie są magazynowane w organizmie, ich nadmiar wydalany jest z moczem, dlatego istotne jest ich codzienne dostarczanie z pożywieniem.

Obserwacja wpływu produktów spożywczych na organizm sięga Starożytności. Kiedy to w Grecji, Rzymie i Egipcie leczono kurzą ślepotę za pomocą gotowanej lub surowej wątroby.

Przełomu w historii medycyny dokonał Kazimierz Funk, któremu przypisuje się odkrycie witaminy. Wybitny polski naukowiec, wymyślił termin „witamina” i wprowadził go w 1912 roku. Jako pierwszą odkrył witaminę B1, którą wyizolował z płatków owsianych. Funk zajmował się leczeniem pacjentów chorych na awitaminozę. Jego wieloletnie badania oraz obserwacje uświadomiły mu, że niedobory prowadzą do krzywicy, pelagry, szkorbutu.

Na początku XX wieku, ludzkość szczepiła się na dżumę, cholerę, tężec. Jednak ciągle zmagała się z chorobami jak anemia, beri-beri czy krzywica. Funk był wówczas nadzieją dla ludzi chorych.

W 1947 roku szkot James Lind powiązał, szkorbut z niedoborem witamin C. W XIX zaczęto zapobiegać rozwojowi choroby podając im odpowiednie ilości soku z cytryny.

W 1890 roku lekarz Christiaan Eijkamn zaobserwował wśród skazańców objawy choroby beri-beri i na podstawie doświadczeń odkrył, że można zapobiegać za pomocą nieoczyszczonego, pełnoziarnistego ryżu.

 

W bilansowaniu diety kotów należy wziąć pod uwagę jego zapotrzebowanie na witaminy i minerały. Są one potrzebne na każdym etapie życia zwierzęcia. Pomagają rozwijać organizm, chronią przed chorobami, umożliwiają poprawne funkcjonowanie organizmu. Niacyna i pirydoksyna są ważniejszymi witaminami w diecie kotów, koty mają na nie zwiększone zapotrzebowanie. Witamina B3 uczestniczy w procesach metabolicznych, jej niedobór w organizmie będzie skutkował spadkiem masy ciała. Witaminy A, D, E i K, wspierają kości, zębów oraz stawy.

Okresowe badania, obserwowanie zwierzęcia oraz podawanie zbilansowanej karmy zwierzętom to podstawa. Jeśli Twój kot spożywa pełnoporcjową, zbilansowaną karmę to nie jest konieczne, aby wspierać go dodatkowo. Podawanie preparatów może być konieczne podczas problemów zdrowotnych lub jeśli weterynarz zaleci suplementacje.

 

 

 

przez Agnieszka Prusik

Jak żywić, aby wzmocnić układ odporościowy?

Najważniejszą rolą układu immunologicznego jest obrona organizmu przed patogenami, komórki rozpoznają zagrożenie i wywołują szereg reakcji w celu jego eliminacji. Na skuteczność obrony ma wpływ żywienie. Niedobory składników odżywczych skutkują gorszym radzeniem sobie z infekcjami i zwiększają ryzyko powikłań po przebytych chorobach.

Żywienie bezpośrednio ma wpływ na układ odpornościowy, a ich wzajemną interakcję można rozpatrywać na 4 etapach. Pierwsze dwa polegają na dostarczaniu niezbędnych składników odżywczych, które zapewniają właściwe funkcjonowanie układu odpornościowego. Dwa kolejne są ukierunkowane na modyfikację odpowiedzi immunologicznej. Jej aktywność jest stymulowana przez energię pochodzącą z pożywienia. Prawidłowa sprawności układu odpornościowego oprócz właściwego poziomu białka, tłuszczu wymaga dostarczania niezbędnych ilości witamin i składników mineralnych. Obecność mikro i makroelementów będzie napędzać układ odpornościowy i wzmacniać odpowiedź immunologiczną. Niedobór kluczowych elementów może skutkować niewłaściwym funkcjonowaniem układu odpornościowego, wówczas zwierzę jest bardziej podatne na infekcje. Niedobór białkowo-kaloryczny może powodować zaburzenie ciągłości bariery jelitowej. Niedobór witaminy D pogorszy ochronę układu oddechowego, natomiast A zwiększy przepuszczalność bariery jelitowej. Dieta o niskiej zawartości żelaza może wpływać na zwiększenie podatności na infekcje ze strony układu oddechowego i pokarmowego. Niedobory cynku będą skutkować upośledzeniem funkcjonowania układu odpornościowego.  Na infekcje są bardziej narażone dolne drogi oddechowe.

Odpowiednio zbilansowane żywienie będzie przeciwdziałać stresowi oksydacyjnemu oraz będzie chronić DNA przed uszkodzeniami. Czynniki takie jak starzenie się, stres, niewłaściwe odżywianie zwiększają ryzyko uszkodzenia DNA komórkowego. W trakcie tego procesu mogą zajść poważne zmiany prowadzące między innymi do nowotworu lub autoagresji. Skuteczną profilaktyką okazuje się być dieta. Badania na psach rasy Labrador retriever, które polegały na ograniczeniu kaloryczności diety, działanie to były pomocne przy hamowaniu immunosenscencji. W tym przypadku dbanie o optymalną sylwetkę ciała, ma również pozytywny wpływ na układ immunologiczny. Również dieta bogata w karotenoidy, witaminę C i E ma potwierdzony wpływ na funkcje immunologiczne zwłaszcza u starszych psów. Antyoksydanty zapobiegają uszkodzeniom dokonywanym przez wolne rodniki.

Dosyć znane jest stwierdzenie, że zdrowie zaczyna się od jelit. W utrzymaniu odpowiedniego składu flory jelitowej pomagają prebiotyki. Zwierzę, którego jelita są skolonizowane przez pożyteczną mikroflorę jelitową uniemożliwiają zasiedlenie przez patogeny. Sytuacje stresogenne, antybiotykoterapia, infekcje wpływają na zaburzenie flory bakteryjnej, wówczas organizm jest bardziej narażony na patogeny. Naturalne prebiotyki będą chronić oraz minimalizować ryzyko przeniknięcia patogenu.

Modulacja układu odpornościowego poprzez żywienie w celu dojścia do określonego celu jest również potwierdzona i polecana. Działa na zasadzie zarządzania stanem zapalnym w celu zapobiegania jego następstwom. Dodatek kwasów EPA, DHA, omega 6 będą wpływać na redukcje zapalenia stawów czy chorób neurologicznych.

Zagadnienie interakcji między żywieniem i układem odpornościowym należy rozpatrywać w szerokim zakresie. Jeśli zaczynamy wnikać w temat to nabiera on nowego znaczenia. Karma i suplementy, które podajemy naszym zwierzętom mogą nieść korzyści dla organizmu. Dobrej jakości, zbilansowane podstawowe pożywienie uzupełnione o mieszanki paszowe dedykowane na dane schorzenie wzmocnią organizm i poprawią jego funkcjonowanie.

 

przez Agnieszka Prusik

Gwiazda betlejemska nie dla pupila

Święta to szczególny czas,  kiedy znikają wszelkie spory, zapominamy o urazach, a miłość i wsparcie doceniamy najbardziej. W domu roznosi się cudowny aromat pomarańczy, goździków i cynamonu. Wspólnie z rodziną pieczemy pierniki oraz dekorujemy dom. Ubieranie choinki z najbliższymi, zawieszanie skarpet nad kominkiem oraz girland na poręczach to magiczny czas, dzięki któremu budujemy niezwykłą atmosferę. Przygotowania do przyjęcia najbliższych na Wigilię wiążą się z wieloma obowiązkami. Jak przygotować Święta żeby były bezpieczne i przyjemne dla naszych pupili?

W sklepach królują typowe rośliny dla okresu świątecznego. Przypomnijmy, które są trujące dla naszych milusińskich.

Najbardziej popularnym kwiatem i najczęściej kupowanym w okresie świątecznym jest Gwiazda betlejemska. Dorodne, wybarwione na czerwono kwiaty oraz jędrne ciemnozielone liście czynią ją prawdziwym okazem. Niestety przez jej mleczny sok jest toksyczna. Reakcja po spożyciu rośliny jest różna. Objawy mogą być łagodne i dotyczyć zaburzeń żołądkowo-jelitowych, po podrażnienie błon śluzowych, aż do bardzo poważnych takich jak utrata życia. Często obserwuje się, że przy dostaniu się soku do oka może wystąpić zapalenie spojówek.

Następną rośliną jest cis, który wzbudza niemałe zaciekawienie wśród zwierząt. Nawet ususzone gałązki stanowią dla nich zagrożenie. Ze względu na czerwone nibyjagody oraz miękkie igły mogą być atrakcyjne dla pupili. Nie zostało jeszcze odkryte, która substancja odpowiada za toksyczność. Wiadomo jednak, że po spożyciu można zaobserwować wymioty, drgawki, silne osłabienie i apatię. Brak szybkiej interwencji lekarza weterynarii może prowadzić do zgonu z powodu ostrej niewydolności serca zwierzęcia.

Zatrucie jemiołą jest spowodowane spożyciem przede wszystkim jej jagód lub liści. W wielu przypadkach skutki uboczne nie są niebezpieczne dla życia, chyba że zwierzę zjadło znaczną część rośliny lub jego organizm jest słabszy, jak w przypadku psów starszych, chorych lub małych. Jemioła zawiera toksyczne substancje. Forematoksyny są białkami, które uszkadzają błony komórek w organizmie psa. Lektyny wiążą się z białkami, sprawiając, że są one niedostępne. Toksalbumina powstrzymuje rybosomy od wykonywania ich pracy w tworzeniu większej ilości komórek białkowych. Natomiast tyramina jest aminokwasem, który może podnieść ciśnienie krwi i zwiększyć tętno. Substancje te są niebezpieczne dla zwierząt domowych, a ich spożycie może nieść za sobą wiele poważnych konsekwencji. Między innymi mogą powodować zmiany w układzie sercowo-naczyniowym, trawiennym i centralnym układzie nerwowym. Spożycie małych ilości może się wiązać z zaburzeniami ze strony układu żołądkowo-jelitowego, ponadto skutkować obniżeniem ciśnienia, bradykardią a nawet zapaścią.

Grudnik, inaczej kaktus nie jest uznawany za toksyczną roślinę. Jednakże spożycie dużej ilości rośliny skutkuje problemami z przewodem pokarmowym, wymiotami oraz biegunką.

Nieodłącznym elementem świąt Bożego Narodzenia jest choinka. Mimo że nie jest trująca, to jej zjedzenie może skutkować podrażnieniem przewodu pokarmowego lub zranić oko. Dodatkowym zagrożeniem jest woda znajdująca się w stojaku, ponieważ może zawierać żywicę, która to uszkadza nerki u kotów. Warto pomyśleć o zabezpieczeniu kabli oraz o bezpiecznych ozdobach choinkowych. Zrezygnujmy z zawieszania słodkości, czekolady i rodzynek zwierzęta nie powinny ich jeść.

 

Jeśli spodziewamy się gości ze zwierzętami lub sami jesteśmy ich właścicielami i decydujemy się na trujące dekoracje, zadbajmy, że nie znajdowały się w miejscu łatwo dostępnym dla zwierząt. Natomiast jeśli zdarzy się, że pupil zje niepożądaną roślinę, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii.

przez Agnieszka Prusik

7 życzeń czarnego kota

Czy czarny kot przynosi nieszczęście?

Każdy w swoim życiu słyszał chociaż jeden przesąd o kotach: Czarny kot przebiegający drogę to niechybny znak pecha; Czarny kot na werandzie to znak pomyślności; Czarne koty to znak powodzenia; Czarny kot leżący na łóżku chorego, to znak, że osoba ta umrze. Bez wątpienia czarny kot to jeden z najpopularniejszych zabobonów. Skąd wzięło się to przekonanie? Czy czarne mruczki przynoszą pecha?

Dzikie koty udomowiono 9000 lat temu na Bliskim Wschodzie. Blisko 6 tysięcy lat później trafiły do starożytnego Egiptu, gdzie miało dojść do pojednania kotów i ludzi. Wówczas koty zajmowały wysokie miejsce w religii. Bogini Bastet miała dwa oblicza. Jej pierwsze pod postacią kota było uosobieniem miłości i płodności. Natomiast drugie, kobieta z głową lwa było utożsamianiem zwinności i siły. Z badań antropologów wynika, że koty były w tych czasach najczęściej mumifikowanym zwierzęciem i tradycja to przetrwała czasów rzymskich. Rolnicy rozsypywali ich prochy, aby użyźnić glebę pod uprawy. Kiedy Rzymianie rozbudowywali imperium, koty podróżowały z nimi i tym samym pojawiły się w Europie. Kot był ulubionym zwierzęciem proroka Mahometa. Legenda głosi, że zwierzę ocaliło mu życie. Wywabiło węża z rękawa proroka i odniosło go na bezpieczną odległość. Późniejsze czasy nie były dla kotów łaskawe. Około 600 r. n. e zaczęto je postrzegać jako zło. Zarzucano im, że roznoszą dżumę. Bezkarnie je tępiono i zabijano. W późniejszych czasach zostały powiązane z czarownicami, przez co stały się zwierzętami przeklętymi. Traktowano je okrutnie, ponieważ uważano je za najpodlejsze, były uznawane za pomocnika diabła. Znęcanie się nad nimi było formą rozrywki.  Negatywne nastawienie do kotów można było zauważyć w dziełach sztuki z okresu renesansu. Na przełomie XVII i XIX stosunek do nich diametralne się zmienił. Świadczyły o statusie materialnym, elegancji i delikatności. Do dzisiaj znane są przesądy o czarnych kotach, które pochodzą z wierzeń ludowych. W Polsce czarny kot jeszcze jest kojarzony przez niektórych jako zwierzę niosące pecha i nieszczęście. Japończycy uważali, że czarne koty nie tylko przyciągają bogactwo, ale również odstraszają złe moce i demony. Z drugiej strony są dobrym omenem dla singielek w Japonii, twierdzą, że pomagają im odnaleźć miłość. W Anglii uznaje się, że podarowanie pannie młodej czarnego kota, zagwarantuje jej szczęście i spełnienie w związku. Brytyjscy żeglarze uważali, że kot na statku jest gwarantem bezpiecznej podróży. We Francji uważano, że ugoszczenie w domu czarnego kota będzie nieść szczęście i bogactwo. Artyści natomiast twierdzą, że czarny kot blisko sceny zwiastuje powodzenie i sukces sztuki. Może z tego względu serial „Siedem życzeń” z 1984 roku odniósł taki sukces? Kot Rademenes wraz z trzynastoletnim Darkiem (Daniel Kozakiewicz) byli gwiazdami tego niebanalnego, kultowego serialu. Zwierzę mówiące ludzkim głosem, w podziękowaniu za uratowanie życia przez chłopca, postanawia spełnić jego 7 życzeń. Nietypowe umiejętności mruczka były związane z faktem, że urodził się jako człowiek w Starożytnym Egipcie. Za wyjawienie teorii ruchu Ziemi wokół Słońca został skazany na odradzanie się w postaci kota przez tysiąclecia. Kot zaprzyjaźnia się z chłopcem, wspiera go w trudnych chwilach. Ostatnim życzeniem wspaniałego i wrażliwego Darka było oddanie wolności czworonożnemu przyjacielowi i zamienienie go w człowieka. Serial przez lata był uwielbiany przez dzieci i dorosłych.

Bez względu na umaszczenie kota nie należy się ich bać lub wierzyć, że przyniosą nam pecha. Mimo że ludzie uważają koty za zwierzęta niezależne i niezwykle poważne to najnowsze badania naukowców stawiają je w zupełnie innym świetle. Koty są zdolne do utrzymywania relacji z człowiekiem, przywiązują się do niego. Są tak samo oddane jak psy. Kiedy mają do wyboru zabawkę, smakołyka czy człowieka – wybiorą ostatnią opcję. Z tego względu zaczynamy patrzeć na koty w bardziej ciepły sposób. Odnajdujmy w czarnych kotach swoich przyjaciół, tak jak zrobił to serialowy Darek.

przez Agnieszka Prusik

Piękna sierść na jesień

Sierść jest bez wątpienia wizytówką każdego kota i odzwierciedleniem jego stanu zdrowia. Powodem do dumy jest zdrowa, lśniąca, miękka w dotyku bez łupieżu czy wyłysień. Skóra w zależności od uwarunkowań genetycznych powinna być szara lub różowa, bez guzków, zgrubień, strupów czy podrażnień. Ponadto, pełni wiele ważnym funkcji w organizmie. Chroni ciało przed wysuszeniem, odwodnieniem, patogenami. Dodatkowo jest organem zmysłu, receptorem postrzegania dotyku, prądów powietrza oraz bodźców fizycznych. Jeżeli zauważyliśmy, że sierść traci połysk, matowieje, nadmiernie wypada a skóra staje się sucha, wiotka to jest sygnał, aby umówić zwierzę na kontrolę. Jako właściciele możemy pomóc kotu mieć zdrową sierść i skórę, podając mu zbilansowaną dietę.

Koty wykazują większe zapotrzebowanie na białko niż psy, potrzebują węglowodanów złożonych oraz zdrowych tłuszczy, które pomogą im utrzymać zdrową kondycję i lśniącą sierść. Około 30% dziennego spożycia białka organizm kota przeznacza do utrzymania odpowiedniego funkcjonowania i prawidłowej regeneracji sierści i skóry. Aminokwasy są głównym źródłem energii w diecie kotów. Brak wysokiej jakości białka w diecie, może skutkować łamliwością, ścienieniem, matowieniem a nawet wypadaniem włosów. Jeżeli chodzi o połysk sierści to jest związany ze składem wydzieliny łojowej, której skład i produkcja jest ściśle związana z dietą. W przypadku kiedy choroby zostały wyeliminowane przez weterynarza i nasz kot nie choruje, dostaje karmę wysokiej jakości i sierść nadal nas nie zadowala to warto poprosić dietetyka zwierzęcego o dodatkową suplementację. Organizm kota nie potrafi sam wyprodukować pewnych niezbędnych kwasów tłuszczowych, więc musi otrzymywać je w diecie. Należą do nich kwasy omega 3, w szczególności EPA i DHA oraz omega 6, które wspomagają prawidłowe odżywienie, nawilżenie oraz dotlenienie skóry, dzięki czemu sierść nabiera połysku, miękkości i witalności. Niezbędnymi witaminami zapobiegającymi wypadaniu włosów jest witamina:

  • A, E, D3 – pomagają w ochronie komórek przed działaniem stresu oksydacyjnego, co przyczynia się do spowolnienia procesu starzenia się komórek skóry,
  • B7 (biotyna) – neutralizuje zmiany dermatologiczne, wzmacnia włos i zapobiega ich wypadaniu,
  • B5 – utrzymuje kondycję tkanki nerwowej, stymuluje wzrost i wybarwienie włosa, pozytywnie wpływa na stan skóry.

Warto podać kotu Canifelox Skin&Coat. To preparat wspomagający poprawę kondycję sierści oraz skóry. Dzięki zawartym w składzie omegom 3 i 6 w łatwy sposób można dostarczyć zwierzęciu niezbędnych kwasów EPA i DHA.

W utrzymaniu zadbanej okrywy włosowej pomogą również zabiegi pielęgnacyjne. Szczególnie regularne szczotkowanie starszych kotów może być dla niego szansą do uzyskania miękkiej sierści. Wybór odpowiednich akcesoriów do pielęgnacji i częstotliwość zabiegów pielęgnacyjnych sierści zależą od rodzaju okrywy włosowej. Z kotami krótkowłosymi jest mniej problemów i na pielęgnacje ich sierści poświęcamy mniej czasu. Natomiast długowłose należy czesać co drugi dzień. Bardzo ważne jest, aby nie zaniedbywać kota, ponieważ może to powadzić do bolesnych odleżyn oraz tworzenia pilobezoarów. Regularna czesanie pozwoli na kontrolę stanu skóry i wzmocni relację z pupilem. Polecane się również stosowanie szczotek i rękawic przeznaczonych do masażu skóry kota, które poprawiają ukrwienie skóry.

Chociaż na zdrowie skóry mają wpływ również czynniki genetyczne, to wybierając odpowiednią dietę, zawierającą wszystkie potrzebne składniki pokarmowe, możesz pomóc organizmowi kota w utrzymaniu zdrowej skóry i sierści.

 

przez Agnieszka Prusik

4 października - Światowy Dzień Zwierząt

Co roku 4 października obchodzony jest Światowy Dzień Zwierząt, który został ustanowiony podczas konwencji ekologów we Florencji w 1931 roku i ma na celu poprawę dobrostanu oraz ochronę gatunków zagrożonych.  Tego dnia zwierzęta są najważniejsze, gazety przyznają im strony tytułowe, programy w telewizji zapraszają specjalistów i rozmawiają o  poprawie jakości życia zwierząt. Na całym świecie wszyscy ludzie jednoczą się w imię idei. Jesteśmy ponad podziałami, nie liczą się przekonania religijne czy kraj pochodzenia.

Pierwsze obchody Dnia Zwierząt zostały zorganizowane w 1925 roku przez niemieckiego wydawcę czasopisma „Człowiek i pies” Heinricha Zimmermanna w Berlinie. Celem jego działań było szerzenie świadomości i poprawy dobrostanu zwierząt.  Data wydarzenia nie jest przypadkowa, ponieważ w tym dniu swoje święto obchodzi Święty Franciszek z Asyżu. Był przyjacielem zwierząt, który stawał w ich obronie: odkupywał baranki prowadzone na rzeź, wypuszczał na wolność ofiarowane mu zające, ptactwo i ryby. Uznaje się go również za bycie prekursorem rezerwatów.

Fundacja Naturewatch z Wielkiej Brytanii  jest sponsorem corocznych obchodów Święta. Osoby zainteresowane byciem ambasadorem mogą uzyskać szczegółowych informacji na stronie internetowej organizacji i uzyskać wiedzę od ekspertów. Akcja dzięki wspaniałym ludziom osiąga spektakularne rozmiary. Ponad 90 Ambasadorów z 75 krajów rozpowszechnia ideę, zachęca grupy oraz osoby indywidualne do organizowania wydarzeń. W 2019 roku hashtag #WorldAnimalDay został opublikowany w 56 krajach i dotarł do 39 milionów osób. Był również bardzo popularny w językach ojczystych np. niemieckim, francuskim, greckim, chińskim a nawet hindi. Z roku na rok rośnie popularność obchodów. Fundacja może się pochwalić, że rocznie jest organizowane ponad 1000 imprez w około 100 krajach. Można dopasować tematykę oraz rodzaj wydarzenia pod indywidualne upodobania, grupę wiekową, poziom wiedzy czy karierę zawodową. Szeroka gama wydarzeń sprawi, że nikt nie będzie czuł się pominięty i mniej ważny, ponieważ dla młodzieży cenne będą zajęcia edukacyjne, dla osób pragnących przygarnąć pupila dedykowane są spotkania poświęcone adopcji, dzieci zainteresują konkursy, filmy, pokazy związane ze zwierzętami a specjaliści mogą wyrazić chęć udzielenia wywiadu radiowego lub telewizyjnego. 4 października można wziąć udział w pokojowych protestach, które mają na celu zwrócenie uwagi i zachęcenie do działań w celu zaprzestania walk byków i działalności kulturowych, podczas których cierpią zwierzęta, zaprzestaniu kłusownictwa.

Jeśli nie masz czasu lub w Twoim mieście nie ma tego typu wydarzeń, możesz wesprzeć schroniska lub inne organizacje datkiem finansowym. Pamiętajmy, że jest to dzień świętowania, pełen radości, wdzięczności, doceniania niepowtarzalnej relacji ze zwierzętami. Świadomość oraz czerpanie z niej radości jest w stanie wzbogacić życie każdego człowieka oraz uczynić go pełnowartościową, spełnioną osobą.

 

przez Agnieszka Prusik

Objawy stresu u kota

Stres stał się synonimem życia w XXI w. Ciągły pośpiech, szybkie tempo, ogromna ilość zmian przytłaczająca nas każdego dnia, natłok informacji czy wieczna chęć bycia lepszym powoduje nieodmiennie nerwy i stres paraliżujące działanie jednostki. Tak, jak i ludzie zwierzęta również mają tendencję do stresu, zwłaszcza koty, które wbrew pozorom i powszechnemu obrazowi „spadania na cztery łapy” są niezwykle wrażliwe i delikatne na bodźce otaczającego je środowiska. Ich konstrukcja psychiczna reaguje na stres negatywnie zarówno w wersji krótkiej i intensywnej, jak i długotrwałej. Ta druga jest jednak szczególnie niebezpieczna dla ich zdrowia – długi stres może powoli niszczyć układ odpornościowy kota, czyniąc go podatnym na różne choroby.

Jakie są najczęstsze objawy stresu u kotów?

  • Nadmierne wylizywanie się – koty często spędzają wiele czasu w ciągu dnia na pielęgnacji swojego futerka, powinno nas zaalarmować jednak, gdy wylizywanie staje się zbyt intensywne i skupione jest na jednym miejscu jak: okolice brzucha, łapki, końcówka ogona, boki tułowia. Może to wskazywać na ból w danym miejscu, lub jest aktem samouspokojenia. Wylizywanie może prowadzić do miejscowego łysienia czy nawet drobnych ran.
  • Załatwianie się poza kuwetą – jeśli twój kot nauczony jest załatwiania się do kuwety i nigdy nie miał z tym problemów, a nagle zaczyna siusiać w różnych miejscach twojego domu, nie jest to z jego strony akt robienia ci na złość. Zwykle w ten sposób koty chcą zaalarmować właściciela, przekazać informację o strachu lub bólu, własnej frustracji. Warto wtedy zgłosić się do lekarza weterynarii lub behawiorysty.
  • Wymioty, biegunka, zatwardzenie – jeśli występują takie objawy, natychmiast należy skontaktować się z weterynarzem. Tego typu problemy żołądkowo-jelitowe mogą być objawem różnych chorób, ale także reakcją na nadmierny stres.
  • Chowanie się – kociarze dobrze wiedzą, że ich pupile lubią czasem ukryć się w najciemniejszym kącie mieszkania. Jeśli jednak twój towarzyski zwierzak nagle zaczął unikać kontaktu z ludźmi i chowa się przez większość czasu, a na próby kontaktu reaguje agresją, może to być objaw przewlekłego doświadczania strachu.
  • Nadmierne drapanie się – również może to być objaw problemów natury zdrowia fizycznego, jeśli jednak kot drapie się do krwi, nie ma pasożytów, ani chorób skóry, jest to oznaką stresu.
  • Osowiałość – koty, co prawda, potrafią przespać 20 godzin na dobę, ale zwykle nie zdarza im się spać cały dzień. To zwierzęta czujne i ciekawe, jeśli zatem twój kot przesypia całe dnie i nie daje oznak zainteresowania dosłownie niczym, jest to sygnał o jego złym samopoczuciu.
  • Wokalizacja – niektóre osobniki są z natury ciche. Powinno zaniepokoić właściciela gdy kot tego typu nagle zaczyna często i głośno miałczeć, może to również być forma alarmu.
  • Spadek apetytu – jak niektóre inne objawy, może to być sygnał problemów z żołądkiem, czy jelitami. Jednak niechęć do jedzenia to także spadek zainteresowania otoczeniem i własnymi potrzebami, może być zatem sygnałem o mocnym przeżyciu stresowym.

Znając już objawy łatwiej rozpoznać, kiedy twój kot się stresuje. Warto wiedzieć, że koty to zwierzęta, które potrafią ukrywać ból i złe samopoczucie, dlatego ich język niewerbalny powinien być dla właściciela czytelny, by ten potrafił w odpowiednim momencie zareagować. Z zestresowanym kotem najlepiej od razu zwrócić się do lekarza weterynarii lub behawiorysty, by poznać przyczyny takiego zachowania i techniki uspokojenia. Jeśli np. wiemy, że zmiana mieszkania przysporzy kotu znaczącego stresu, warto na ten okres wzbogacić jego dietę o suplement calm dog&cat eliminujący nadmierny stres i niepokój, pozwalający na to, by twój zwierzak mógł lepiej poradzić sobie z własnymi uczuciami.

Zatem kluczem do zjawiska stresu u kotów jest obserwacja i znajomość własnego pupila. Nagłe zmiany zachowań, reakcje chorobowe, czy spadek zainteresowania da się łatwo zauważyć u kota, którego nawyki znamy i poświęcamy mu na tyle uwagi, by je zaobserwować.

przez Agnieszka Prusik

Alergia pokarmowa u kota – co musisz wiedzieć?

Kot, tak jak i człowiek, może być uczulony na konkretne pokarmy. Zwykle taką alergię można zauważyć już na wczesnym etapie rozwoju. Alergia polega na niepożądanej, indywidualnej reakcji na substancje zawarte w pożywieniu, jest to nieprawidłowa reakcja immunologiczna. U kotów najczęściej obserwuje się takie reakcje na białka, zawarte np. w jagnięcinie, wołowinie, rybach czy mleku. Alergii nie należy mylić z nietolerancją, która nie jest związana z układem odpornościowym, ale z zaburzeniami enzymatycznymi trawienia.

Alergię pokarmową u kota można często pomylić z Atopowym Zapaleniem Skóry, co utrudnia diagnozę, dlatego podstawowym zachowaniem jest obserwacja. Jeżeli zauważysz, że niepokojące objawy pojawiają się po spożyciu konkretnych produktów lub danej karmy i mają charakter powtarzalny, poinformuj o tym swojego lekarza weterynarii. Co ważne, alergia pokarmowa, jak i wiele innych alergii może istnieć zarówno od momentu narodzin, jak i pojawić się później, a także zaniknąć z czasem lub towarzyszyć zwierzęciu aż do śmierci. Dlatego nie warto eksperymentować, jeżeli alergia pokarmowa zostanie wykryta u twojego pupila, dany produkt należy natychmiast wyłączyć z jego diety i uważać, by nie miał z nim styczności. Niektórzy koci alergicy posiadają uczulenie na wiele różnych substancji, dlatego mogą wymagać specjalistycznej diety przygotowywanej przez właściciela. Opiekun może ewentualnie szukać tak zbilansowanych karm, by nie zawierały szeregu uczulających produktów, jednak często poszerzenie wiedzy i własnoręcznie przygotowane posiłki dla pupila mogą dać lepszy efekt. Dodatkowo nową dietę można wesprzeć suplementacją wspomagającą trawienie, np. produktem gastro cat.

Jakie są objawy alergii pokarmowej u kota?

  • Świąd
  • Zmiany skórne jak pokrzywka, łupież, zaczerwienienia, strupki
  • Osowiałość
  • Zły stan sierści
  • Może pojawić się opuchlizna wokół pyszczka
  • Intensywne wylizywanie, prowadzące do powstawania miejscowych ran lub wyłysień
  • Potrząsanie głową i częste drapanie się w okolicach głowy i uszu.
  • Przy silnej alergii może pojawić się nawracający kaszel, trudności z oddychaniem, powracające stany zapalne opuszek łap, uszu, warg, gruczołów okołoodbytniczych

W przypadku zauważania któregoś z tych niepokojących objawów należy natychmiast skontaktować się z lekarzem weterynarii. Diagnostyka alergii jest procesem długotrwałym, ponieważ polega głównie na wykluczeniu innych możliwości chorobowych i diecie eliminacyjnej. Leczenie farmakologiczne alergii zwykle nie jest zbyt skuteczne Niekiedy pomagają leki antyhistaminowe i glikokortykosteroidy. Lekarz weterynarii poda także leki, które doraźne, działające na zniwelowanie objawów, np. zredukują świąd. Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest dieta i obserwacja reakcji pupila. Dieta eliminacyjna nie musi szczególnie zmienić życia twojego kota, karmy hipoalergiczne lub pozbawione nawet śladowych ilości czynnika uczulającego będą dla niego równie smaczne a na pewno zdrowsze. Przykładem takiej zmiany są: dieta eliminacyjna złożona z pojedynczego, nowego dla kota źródła białka i nowego, pojedynczego źródła węglowodanów, lub dieta z białkiem hydrolizowanym, tj. „pociętym” enzymatycznie na małe cząsteczki, które nie są rozpoznawane przez układ odpornościowy. Podawanie takiej diety musi trwać co najmniej 12 tygodni. I nie oznacza to, że po jej zakończeniu kot pozbędzie się alergii, natomiast na pewno pomoże mu ona pozbyć się objawów uczulenia.

A zatem alergie pokarmowe u kota to poważne schorzenie, o groźnych objawach. Warto obserwować swojego pupila, zwłaszcza w pierwszych miesiącach życia, czy nie pojawią się alergie wrodzone. Z każdym niepokojącym, nawracającym zachowaniem kota lepiej zwrócić się do lekarza weterynarii, niż pozwolić się męczyć zwierzęciu ze względu na drobny czynnik pokarmowy, który łatwo wyłączyć z diety.

przez Agnieszka Prusik

Zrób zabawki dla kota – DIY

Zabawki dla zwierząt mają tendencję zanikową. Jednego dnia twój kot dostaje pluszową myszkę, następnego – na podłodze leży szmatka z wywalonym pluszem, podrapana i pogryziona do tego stopnia, że jest nierozpoznawalna. Choć oczywiście są zwierzaki, które dbają o swoje zabawki bardziej, koszt kupowanych w sklepie zoologicznym zabawek ciągle wzrasta. Kot powinien jednak mieć zabawki oprócz drapaka, pomagają mu one rozładować stres, zwłaszcza wtedy, gdy właściciel wychodzi z domu na kilka godzin. Dlatego proponujemy kilka pomysłów na domowo robione zabawki dla kotów, które będą kosztowały nieco mniej, a dadzą twojemu pupilowi tyle samo radości.

Piłka z papieru toaletowego

Potrzebne będą: rolka papieru toaletowego, nożyczki, gorący klej

Rolkę należy pociąć na wąskie okręgi. Zależnie od ich ilości można stworzyć bardziej lub mniej zbitą piłkę. Kółka łączymy potem klejąc górę i dół jednego z nich i łącząc je na krzyż. Kolejne ogniwa łączymy w tym samym miejscu, składając kolejne, z góry patrząc: w kształt śnieżynki. Tak połączone powinny złożyć się w piłkę, a zależnie do ich ilości sploty mogą być rozłożone bardziej lub mniej szeroko między sobą. By utrudnić kotu nieco zabawę, do środka można włożyć suchą karmę, by wydawała dźwięki i wysypywała się co jakiś czas.

Wędka na kota

Potrzebne będą: patyk, sznurek, nożyczki, dowolnie wybrany obiekt jako „ofiara” (ewentualnie gorący klej)

Jeden z końców patyka należy obwiązać obciętym kawałkiem sznurka. Najlepiej, gdyby linka była dość krótka, by móc ją szybko zabrać kotu, jak i na tyle długa, by co jakiś czas mógł dosięgnąć przynęty. Sznurek można przykleić do patyka, by gwałtowne szarpnięcia małych łapek nie zdarły go zbyt łatwo z drewienka. Na drugim końcu należy przywiązać przynętę: może to być smakołyk, kawałek mięsa lub ryby, ale także kolorowe piórka czy elementy wycięte z tkaniny. Ta zabawka pozwoli na długie godziny, gonienia polowania i wspólnie spędzonego czasu z kotem. Warto jednak skupić się na wykonaniu tej zabawki, by móc tylko co jakiś czas zmieniać przynętę, a nie całą zabawkę.

Mata na węch

Potrzebne będą: gumowa wycieraczka z otworami, paski tkaniny (starych swetrów, koców), smakołyki, nitka z igłą lub klej

Do maty za pomocą kleju lub przyszywając, przytwierdzamy paski tkaniny. Warto by były one rozłożone dość gęsto, ale tak, by kot mógł swobodnie przebierać łapkami pomiędzy nimi. Wśród pasków należy ukryć dość sporą ilość, najlepiej małych smakołyków, tak by zwierzak ich nie widział. Cała zabawa polega na tym, że za pomocą swojego węchu będzie on miał szansę wydobyć spośród dżungli pasków ulubione jedzenie. Taka zabawka pozwala mu zająć się na dłuższą chwilę, a po skończonej zabawie warto ją schować, by przy następnym użyciu nadal wzbudzała dużą ciekawość.

Pudełko ze skarbami

Potrzebne będą: pudełko (najlepiej takie po butach lub nieco mniejsze), nożyczki, taśma lub klej, smakołyki.

Na początek pudełko obklejamy, łączymy jego przykrywę ze ścianami lub łączymy mocną taśmą jego wierzchnie elementy. Następnie wycinamy w nim dziury, w każdej ścianie; mogą być większe lub mniejsze, podstawą jest to, by przez każdą z nich kot mógł wsadzić łapkę. Do środka wkładamy większą ilość smakołyków, by zarówno sam kot mógł w jakiś sposób je wyjąć, jak i one wysypywały się co jakiś czas przez dziury.

Domowe zabawki dla kota wymagają zatem niewiele pracy a fantastycznie zastępują sklepowe wyroby. Wystarczy poświęcić odrobinę czasu, by sprawić wiele przyjemności z zabawy swojemu pupilowi.

przez Agnieszka Prusik

Jak zadbać o psie i kocie uszy – konsekwencje zaniedbania

Każdy pies posiada dużo bardziej czuły słuch niż człowiek. Z tego zmysłu pobierają więcej informacji o otoczeniu. Pozwala on ponadto na dokładniejsze badanie źródła dźwięku i uzyskanie wiedzy na temat tego, gdzie on się znajduje. Uszy to zatem jedna z najważniejszych części ciała w psim organizmie. Dbanie o nie, o ich czystość i higienę przeciwdziała rozwojowi wielu chorób. Jeśli pies lub kot często drapią się po uszach, trzęsą głową, to znak, że powinieneś zadbać o ich narządy słuchu.

Na każdą czynność trzeba znaleźć złoty środek i tak jest również w tym przypadku. Pielęgnacja psich uszu nie powinna być prowadzona z przesadą – uszy nie muszą być czyszczone codziennie czy kilka razy dziennie. Jednak zupełne ignorowanie tej części ciała u zwierzaka też nie jest dobrym wyjściem. Kanały słuchowe psów i kotów mają inną budowę niż u ludzi i choć zranienie podczas procesu pielęgnacji jest praktycznie niemożliwe, warto zachować ostrożność. Zwykle czyszczenie uszu kojarzy nam się z patyczkami z watą. Nie jest to jednak najlepszy wybór w przypadku zwierzęcych uszu, ponieważ działanie takim patyczkiem może spowodować wepchnięcie wydzieliny głęboko do kanału słuchowego, a to – doprowadzić do zapalenia. Właściwszym wyborem wydają się krople do uszu. Warto wiedzieć, że w tych preparatach, przeznaczonych dla psów i kotów, w składzie nie powinien pojawić się alkohol. Substancje składające się na takie krople to zazwyczaj: gliceryna, środki zmiękczające, środki keratolityczne oraz substancje zapachowe. Krople do uszu mają za zadanie oczyścić ucho z wydzieliny oraz chronić kanał słuchowy zwierzęcia. Dezynfekują, nawilżają i zapobiegają infekcjom.

Aplikacja kropli do uszu może stanowić niemały problem. Ani psy, ani koty nie lubią zwykle, gdy działasz wokół jego narządu słuchu. Dlatego początkowo warto psa, czy kota przyzwyczaić do tego, byś mógł swobodnie dotykać jego uszu. Powinien wiedzieć, że nie masz żadnych złych zamiarów. Kiedy już ten etap zostanie osiągnięty, przedstawiamy krótką instrukcję czyszczenia psom uszu:

  • Jedną ręką przytrzymaj ucho zwierzęcia, drugą zaaplikuj krople.
  • Czworonóg może próbować uciekać, zabierać głowę, dlatego warto wlać większą ilość płynu, by nie wyciekła z kanału słuchowego.
  • Wymasuj ucho według instrukcji na kroplach
  • Pozwól zwierzęciu od siebie odejść i wytrząść nadmiar płynu z ucha – to naturalna reakcja, często już w ten sposób jest usuwana wydzielina.
  • Przywołaj pupila z powrotem i osusz ucho od wewnątrz chusteczką higieniczną lub szmatką. Powinna okazać się czysta lub nieznacznie zabrudzona.
  • Jeśli jednak po naszym teście szmatka jest brudna, należy powtórzyć cały proces płukania.
  • Powtórz te same czynności z drugim uchem.
  • Po całym zakończonym procesie nie zapomnij psa lub kota nagrodzić.

Dla psa i kota najzdrowsze jest czyszczenie uszu średnio co tydzień lub dwa tygodnie. Jeżeli robimy to rzadziej, warto obserwować naszego czworonoga i jego zachowania. Zaniedbanie higieny uszu na dłuższy czas, tak jak i niewłaściwie lub nadmiernie stosowana, mogą spowodować rozwój zapalenia w kanale słuchowym. Zwykle objawami są: częste potrząsanie głową, znaczące, uporczywe drapanie ucha, a w zaawansowanym stadium – ból ucha przy dotknięciu. W takim wypadku natychmiast trzeba skontaktować się z lekarzem weterynarii. Nieleczone zapalenie ucha może trwale uszkodzić kanał słuchowy, czego konsekwencją będzie permanentna utrata słuchu. Takie zapalenie może także zagrażać życiu psa lub kota.

Uszy to zatem bardzo ważna część ciała psa i kota. Nie tylko dostarczają mu wielu informacji, ale utrzymanie ich w czystości ma wpływ na jakość tej informacji z zewnątrz oraz zdrowie i życie naszych pupili. Dlatego warto pamiętać o systematycznej higienie uszu czworonogów, by nigdy nie miały problemów z tymi narządami.

przez Agnieszka Prusik

Czy kot może jeść to samo co człowiek?

Koty to zwierzęta o bardzo delikatnym układzie pokarmowym. Różni się on szczególnie od metabolizmu człowieka, czy psa. Koci organizm zupełnie inaczej trawi substancje, zatem to, co wydaje się nieszkodliwe dla właściciela, czy psiego współlokatora, niekoniecznie odbije się w ten sam sposób na kocie. Jak zatem postępować z dietą tego czworonoga, zwłaszcza, gdy planujemy gotować mu w domu? Czy dzielenie się posiłkiem, kiedy mruczek patrzy na nas z głodem w oczach to dobry pomysł?

Co kot może jeść z ludzkiego stołu?

Wbrew pozorom kot może spożywać bardzo dużo produktów z diety swojego właściciela, jednak muszą one być odpowiednio przyrządzone.

  • Mięso – koty to zwierzęta mięsożerne, zatem mogą one dostawać porcje mięsa jako pokarm. Wybór jednak powinien paść na tanie fragmenty, z dużą ilością tłuszczu, który kotom jest potrzebny, w podaniu powinno być przegotowane, by zabić pasożyty i bakterie. Jednym z ulubionych rodzajów mięsa kotów są wątroba, nerki, serca. Dobrym dodatkiem będą też szpik i chrząstki.
  • Ryby – ich jasne mięso to koci przysmak. Czworonogowi powinno się podawać je bez ości i lekko przegotowane.
  • Warzywa i owoce – kot gorzej trawi warzywa od mięsa, jednak podawanie ich w niewielkich ilościach oraz w stanie przegotowanym powinno dostarczyć mu tylko niezbędnych witamin. Owoce można podawać kotom, zwłaszcza szczerze lubiącym je, na surowo.
  • Masło – koty lubią tłuszcze, a w niewielkich ilościach przyswajanie ich jest korzystne. Dlatego można podawać im niewielkie ilości jako smakołyk.
  • Jogurt – doskonałe źródło wapnia i fosforu, ponadto dostarczające zdrowej flory bakteryjnej do jelit i żołądka. Jogurty nie powodują rozwolnienia u kotów, jak np. mleko.
  • Śmietana – smakołyk, koty lubią ją przez charakterystyczny smak, można nią karmić w niewielkich ilościach, np. jako nagrodą.
  • Żółtko – wiele kotów naprawdę je uwielbia, a żółtka to bardzo dobre źródła witamin, protein, fosforu i wapna. Nie podaje się jednak zwierzętom jajek na surowo, ze względu na możliwość zarażenia bakterią salmonelli. Powinno być ono ugotowane na twardo.
  • Woda – bezwzględnie kot musi mieć stały dostęp do wody. Warto wiedzieć, że zwierzaki źle znoszą chlor, dlatego wodę dla nich również warto przegotowywać.

Te składniki łączą zarówno ludzi, jak i koty. Można je podawać bezpiecznie, oczywiście w odpowiedniej formie, by kot pozostał zdrowy. Należy pamiętać, że kocia dieta powinna być dobrze zbilansowana, dlatego nie można przesadzać z dodatkowym pożywieniem. Koty nie czują sytości, dlatego to do właściciela należy właściwe zadbanie o ich pożywienie. Pomoże w tym suplement diety Canifelox gastro cat. Kompleksowa formuła na bazie unikalnych drożdży Yarrowia lipolytica i chlorelli wspiera prawidłowe trawienie u kotów.

Czego koty nie powinny jeść?

Kotom bezwzględnie nie powinno się podawać resztek z obiadu, zwłaszcza w przypadku, gdy na talerzu znajdowały się fast foody, czy pizza. Już sama zbyt duża ilość soli może zaszkodzić twojemu zwierzakowi. Równie niewskazane są słodycze, tu z powodów znaczącej ilości węglowodanów i cukrów. Tak samo jak dla psów, dla kotów niebezpieczna jest czekolada przez zawartość teobrominy, czyli substancji która działa rozkurczowo, moczopędnie i rozszerza naczynia krwionośne. Na szczycie zakazanych produktów pojawią się również ziemniaki i mleko. Zawartość skrobi, może się dla pupila skończyć ciężką niestrawnością, jak i biegunką, a mleko działa na nie rozwalniająco. Zwłaszcza u kociąt występuje znaczący problem z nietolerancją laktozy.

Zatem w lodówce właściciela znajdą się zarówno produkty, które kot może jeść, jak i te, których należy bezwzględnie unikać. Właściciel przy tworzeniu domowej diety dla swojego kota musi się wykazać wiedzą, by jego pupil nie miał później problemów z układem pokarmowym, które mogą się skończyć gorszymi konsekwencjami zdrowotnymi.

przez Agnieszka Prusik

Gorączka u małych zwierząt

Gorączka – jako podstawowy ale bardzo powszechnie występujący objaw kliniczny różnych schorzeń u zwierząt

Fizjologiczna temperatura ciała u zwierząt mieści się w przedziale 37,5- 39 st C. Tak duży zakres wartości prawidłowych uzależniony jest od wielu czynników np.: wieku zwierzęcia lub jego aktywność  fizyczna. W każdym przypadku stwierdzenia gorączki bardzo ważne jest jak najszybsze ustalenie jej przyczyny i zastosowanie odpowiedniego leczenia. I tak podniesienie wewnętrznej ciepłoty ciała może mieć miejsce w przypadku:

  • narażenia osobnika na czynniki zakaźne- wirusy, bakterie, pierwotniaki, pasożyty lub zakażenia grzybicze
  • przebiegu chorób o podłożu immunologiczne- np. reakcje nadwrażliwości, reakcje poprzetoczeniowe czy niedokrwistości hemolityczne
  • występowaniu zaburzeń endokrynologicznych i metabolicznych- np. nadczynność tarczycy
  • chorób o podłożu nowotworowym- np. chłoniaki, guz komórek tucznych, przerzuty nowotworowe
  • różnych innych chorobach zapalnych poszczególnych narządów wewnętrznych - np. zapalenie dróg żółciowych, zapalenie trzustki, toksyczne uszkodzenie wątroby, marskość wątroby, choroby ziarniniakowe, zapalenie mózgu
  • stosowania niektórych leków, czy pod wpływem działania pewnych toksyn

Gorączka może wystąpić zarówno u psów jak i kotów, bez względu na płeć czy rasę zwierzęcia ale częściej narażone na nią są osobniki młode, starsze lub w okresie immunosupresji.

Główne objawy gorączki zauważalne przez właściciela to:

  • ospałość
  • brak apatytu
  • przyspieszony oddech

W lecznicy dodatkowo stwierdzamy:

  • odwodnienie- jeśli gorączka jest wysoka lub utrzymuje się dłuższy czas
  • przyspieszone tętno

Wysokość gorączki w dużej mierze zależna jest od czynnika ją powodującego

Właściwe postępowanie w przypadku stwierdzenia gorączki uzależnione jest od przyczyny jej powstania. W przypadku problemu z rozpoznaniem etiologii gorączki wskazane jest wykonanie badań dodatkowych np.:

  • badania krwi i moczu- wynik parametrów biochemicznych krwi podobnie jak i badanie moczu są zmienne w zależności od układu objętego procesem chorobowym
  • testów w kierunku chorób zakaźnych, badania rozmazów krwi czy badania kału w kierunku pasożytów- pozwala nam na zróżnicowanie chorób o etiologii zakaźnej
  • posiewy z moczu, krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego czy stawowego- różnicowanie zakażeń bakteryjnych lub grzybiczych
  • diagnostyka obrazowa (USG,RTG) – stosowana z reguły pod konie diagnozowania pacjenta pozwala na lokalizację zmian nowotworowych czy ocenę procesu zapalnego narządów wewnętrznych
  • laparotomia diagnostyczna- jest ostatnim z badań, które czasami stosują lekarze jeśli podjęte leczenie nie przynosi odpowiedniego skutku lub gdy inne badania nie wskazały przyczyny występowania gorączki.

Postępowanie w przypadku gorączki u zwierzęcia:

a) ograniczenie aktywności zwierzęcia i zapewnieni mu odpowiednio energetycznego posiłku w okresie zdrowienia

b) wdrożenie terapii płynami- często przynosi poprawę w gorączkach niewielkiego stopnia

c) terapia przeciwgorączkowa- oparta na lekach iniekcyjnych stosowanych w gabinecie z reguły jest uzależniona od przyczyny choroby, stanu ogólnego pacjenta, wysokości gorączki czy wieku pacjenta

NIE należy PODAWAĆ zwierzęciu LEKÓW LUDZKICH przeciwzapalnych- ponieważ mogą one utrudniać diagnostykę lub nawet pogorszyć stan kliniczny np. zatrucie paracetamolem zwłaszcza u kotów- bywa dla nich śmiertelne!

d) antybiotyki- w niektórych okolicznościach są podawane zwierzętom w gorączce ale podobnie jak z rodzajem leku stosowanego w celu przywrócenia fizjologicznej temperatury ciała- o jego podaniu decyduje lekarz w oparciu o postawione rozpoznanie i stan kliniczny pacjenta

e) glikokortykosteroidy- czyli tak zwane sterydowe leki przeciwzapalne- stosowane są z reguły w przypadku gorączki o podłożu immunologicznym.

Rokowanie w przypadku pacjenta z gorączką jest uzależnione od jej przyczyny.

Jako terapię wspomagająca w przypadku leczenia pacjenta z gorączką, mogą być stosowane preparaty stymulujące układ odpornościowy- bardzo dobrze spełniają swoją rolę w przypadku czynników zakaźnych czy nowotworowych.

Dostępny na rynku preparat: immuno dog&cat – jest jedną z propozycji leku poprawiającego funkcjonowanie układu odpornościowego organizmu i z powodzeniem może być zastosowany w terapii wspomagającej powrót do zdrowia.

przez Agnieszka Prusik

Niedobór tauryny u kotów

Tauryna jest aminokwasem, który w przypadku kotów ma bardzo duże znaczenie kliniczne, zwierzęta te nie są wstanie jej syntezować w wystarczających ilościach, dlatego należy im zapewnić odpowiednią jej ilość w diecie. Niedobór tego aminokwasu może mieć bardzo poważne konsekwencje dla organizmu kota.

Pierwszym problemem jaki może być obserwowany w przypadku osobników niedoborowych są procesy zwyrodnieniowe w obrębie siatkówki oka. W przypadku tego schorzenia skutkiem niedoboru aminokwasu dochodzi do degeneracji struktury siatkówki i pogorszenia widzenia. Wcześnie wykrycie choroby i suplementacja tauryny w odpowiednim momencie pozwala na zatrzymanie procesu zwyrodnienia siatkówki, ale zmiany już powstałe nie są niestety odwracalne.

Drugą chorobą rozpoznawalną u kotów z niedoborem tauryny jest niewydolność serca zwana kardiomiopatią rozstrzeniową serca. W przebiegu tej choroby dochodzi do powstania rozstrzeni- powiększenia odśrodkowego komór serca oraz utraty kurczliwości mięśnia sercowego.

Niedobory tauryny mogą również prowadzić do niepłodności, zaburzeń żołądkowo-jelitowych lub u słabym wzrostem u kociąt urodzonych przez matki z niedoborem tauryny.

Tauryna występuje niemal wyłącznie w odzwierzęcych źródłach białka (mięso, ryby itp.).

Główną grupę kotów narażonych na niedobór tauryny stanowią zwierzęta karmione jedzeniem domowym- opartym na gotowanym mięsie lub karmione karmami psimi- które nie są wzbogacone o ten aminokwas. W przypadku wystąpienia w/w schorzeń i uzyskania danych z wywiadu odnośnie żywienia kota do potwierdzenia niedoboru może posłużyć oznaczenie ilości tauryny w surowicy. Badanie to wymaga przygotowania odpowiedniej probówki do której będzie pobierana krew i specjalnego jej przechowywania w czasie dostarczenia do laboratorium.

W przypadku długotrwałej głodówki może dojść do obniżenia wartości tauryny w surowicy.

Potwierdzenie niedoboru tauryny wymaga natychmiastowego jej wyrównania. Stosowanie suplementów jak i ewentualna modyfikacja żywienia pacjenta jest podstawą leczenia.

Nie ma skutków ubocznych związanych z przedawkowaniem tego aminokwasu- jej nadmiar jest bowiem usuwany z moczem. Jeśli równolegle z niedoborem rozpoznajemy niewydolność serca, równolegle do suplementacji należy prowadzić leczenie kardiologiczne pacjenta. W przypadku osobników kardiologicznych bardzo ważne jest ograniczenie ich stresu i kontrola mięśnia sercowego w badaniu USG, która jest przeprowadzana po 3-6 msc. od potwierdzenia choroby.

lek. wet. A Wolska

przez Agnieszka Prusik

Na czym polega Syndrom Urologiczny Kotów?

Terminem tym określamy jednostkę chorobową, która występuje głównie u kastrowanych kocurów w średnim wieku i obejmuje schorzenie dolnych dróg moczowych. W przebiegu choroby na skutek rozwinięcia się tam zapalenia dochodzi do pojawienia się problemu urologicznego, który wymaga interwencji lekarskiej. Gdy choroba nawraca bardzo ważna jest profilaktyka zapobiegania choroby.

Wczesna postać choroby może nie być rozpoznana przez właściciela, ponieważ objawy z reguły są mało specyficzne. Obserwujemy więc: miauczeniem, częstym przesiadywaniem w kuwecie, zmianą zabarwienia moczu oraz załatwianiem się zwierzęcia poza kuwetą. Jeśli na tym etapie choroba nie zostanie zauważona dochodzi do pogłębienia objawów zapalenia pęcherza moczowego. Konsekwencją tego stanu będzie w ostateczności zatkanie cewki moczowej i pojawienie się objawów mocznicy- zatrucia organizmu spowodowane utrudnionym wydalaniem moczu.

Jeśli zwierzę trafi do lecznicy w wywiadzie najczęściej otrzymujemy informację o:

  • utrudnionym lub bolesnym oddawaniu moczu

(kropelkowe jego wydalanie lub ciągły powrót do kuwety ale bez oddawania moczu, wokalizacja i wylizywanie ujęcia cewki moczowej)

  • krwiomoczu
  • częstomoczu
  • oddawaniu moczu poza kuwetą

Podczas badania klinicznego najczęściej stwierdza się bolesność okolicy pęcherza i jego zgrubiałą ścianę. Zaś w diagnostyce podstawowej choroby zastosowanie ma badanie ogólne moczu w którym widoczny jest białkomocz i krwiomocz. Jeśli natomiast dochodzi do zaostrzenia choroby i rozwija się niedrożność cewki we krwi rozpoznajemy azotemię i podniesieni się parametr fosforu.

Za główny czynnik wpływający na pojawianie się i zaostrzenie objawów choroby uważa się  STRES, chociaż chorobę częściej rozpoznajemy u osobników kastrowanych, otyłych, niedostatecznie spożywających wodę oraz karmione pokarmem w którym podniesiony jest fosfor i magnez.

W leczeniu ważną rolę odgrywa postępowanie dietetyczne, zwłaszcza u tych kotów u których schorzenie ma tendencję do powtarzania się.  Zaleca się przede wszystkim stosowanie karmy mokrej oraz zwiększenie spożycia wody ( dolewanie wody do jedzenia, zastosowanie fontanny dla kotów).

Postępowanie farmakologiczne opiera się na lekach rozkurczowych, przeciw bólowych lub przeciwdepresyjnych. Podanie leków jest uzależnione od rozpoznania przyczyny choroby. W przypadku SUK, który nawraca bardzo ważna jest profilaktyka.

Zapobieganie:

  • stosowanie diety mokrej, zwiększenie dobowego spożycia wody
  • ograniczenie stresu u zwierzęcia

Jeśli dochodzi do częstych nawrotów choroby zwłaszcza objawiających się częściową lub całkowita niedrożnością cewki moczowej konieczne może być przeprowadzenie zabiegu wyszycia cewki moczowej.

Jeśli postępowanie terapeutyczne zostanie wcześnie wdrożone, rokowanie powrotu do zdrowia jest pomyślne. W przypadku stwierdzenia niedrożności cewki moczowej- ważne jest by jak najszybciej usunąć przyczynę utrudnionego odpływu moczu przez cewkę moczową. Taki pacjent wymaga szybkiej hospitalizacji a rokowanie uzależnione jest od takich czynników jak: długość trwania niedrożności, czy jest ona wynikiem kolejnego nawrotu choroby czy jest to jej pierwszy epizod oraz jak pacjent reaguje na podjęte leczenie. W wielu przypadkach u pacjentów u których stwierdzono chorobę, po jej ustabilizowaniu i wdrożeniu terapii zapobiegawczej udaje się ustabilizować kota na długie lata.

 

lek. wet. A Wolska

przez Agnieszka Prusik

O jakich chorobach może nas poinformować ułożenie powiek?

Prawidłowe ułożenie powiek pozwala na fizjologiczną ochronę oka, właściwe jego nawilżenie i stworzenie bariery zewnętrznej chroniącej gałkę oczną przed infekcjami i urazami mechanicznymi.  Najczęściej spotykane wady ułożenia powiek u małych zwierząt to :

ENTROPIUM - podwinięcie się powieki.

Choroba ta polegająca na wywinięciu się całej lub części krawędzi powieki w stronę rogówki- stan taki prowadzi do ciągłego jej drażnienia. W skutek tego kontaktu brzegu powieki, rzęs lub włosów dochodzi do rozwinięcia się stanu zapalnego rogówki, który na skutek brak zastosowania odpowiedniego leczenia doprowadza do owrzodzenia lub perforacji rogówki. Stan taki jest bardzo groźny i w przypadku dalszego nie podjęcia leczenia może wywołać poważne uszkodzenie w obrębie gałki ocznej.

Nieprawidłowe ułożenie brzegu powiekowego najczęściej jest rozpoznawane u zwierząt młodych poniżej pierwszego roku życia. Z chorobą tą najczęściej mają problem psy należące do następujących ras: chow chow, shar pei, buldog angielski, mops, pekińczyk, pudel, mastiff, bernardyn i nowofundland. Wśród kotów choroba ta występuje rzadko i zwykle dotyczy ras brachycefalicznych (koty perskie).

Przyczyny występowania tej choroby są różne np.:

  • predyspozycja genetyczna do układu twarzy i powiek

(rasy brachycefaliczne duże napięcie na więzadła w przyśrodkowym koncie oka, rasy olbrzymie nadmierna ilość fałdów skórnych i ich nieprawidłowy układ)

  • w przypadku kotów choroba ta może powstać na skutek czynnościowego podwinięcia spowodowanego stałym tonicznym skurczem powiek, u psów niepredysponowanych do wystąpienia choroby może być skutkiem ciągłego drażnienia rogówki na skutek spastycznego skurczu powiek.

Objawy kliniczne choroby z reguły są związane z : przewlekłym łzawieniem, skurczem powiek, owrzodzeniem lub perforacją rogówki.

Rozpoznanie choroby nie jest trudne i wymaga badania klinicznego pacjenta- w celu oceny rozległości uszkodzenia stosuje się dodatkowo badanie okulistyczne- które pozwala nam na dostosowaniu odpowiedniego leczenia dla danego przypadku.

Leczenie:

  • szczeniaki: zwalczanie stanu zapalnego oka- stosowanie kropli z antybiotykiem, leków znoszących objawy bólowe czy leków nawilżających oko, które stanowią również opatrunek zewnętrzny dla rogówki. Często stosuje się założenie szwów, które doprowadzą do czasowego wywinięcia się krawędzi powieki. Techniki chirurgiczne – plastyki powiek powinny być przełożone na czas, gdy pacjent osiągnie dojrzałość.
  • koty i psy brachycefaliczne: leczenie objawów zapalenia oka ( leki miejscowe w postaci kropli lub maści podawane do worka spojówkowego) plus rekonstrukcja przyśrodkowego konta oka
  • psy dorosłe: leczenie stanu zapalnego oka i chirurgiczna plastyka powiek.

ECTROPIUM – wywinięcie powieki

Choroba polega na wywinięciu na zewnątrz brzegu powiekowego w związku z tym                odsłonięta zostaje spojówka, która staje się narażona na ciągły stan zapalny. Taka wada ułożenia powieki uniemożliwia również prawidłowe nawilżenie oka i jego podatność na uszkodzenie rogówki.

Choroba ta podobnie jak entropium częściej występuje u psów. Wśród ras predysponowanych wymienia się: charty, mastiffy, spaniele i bernardyny. Choroba ta rozwija się najczęściej u zwierząt młodych poniżej 1 roku życia, w przypadku osobników starszych występuje ona u nich równolegle z pojawiającą się utratą napięcia mięśni twarzy i wiotkości skóry związanej z wiekiem.

Przyczyny pojawienia się choroby:

  • predyspozycje genetyczne polegające na nieprawidłowym układzie powiek
  • znaczna utrata wagi i mięśni na głowie

Objawy kliniczne

Takie ułożenie powieki, uniemożliwia zamknięcie oka – w związku z tym spojówka i trzecia powieka narażone są na wysuszenie, oko nie jest więc prawidłowo chronione. Nieprawidłowy odpływ łez- poprzez kanalik nosowo łzowy może doprowadzić do powstania na włosach rynienki łzowej. Ciągłe narażenie spojówki- może przyczyniać się do przewlekłego jej zapalenia a brak prawidłowej ochrony może przewlekle doprowadzić do zapalenia rogówki.

I w tym przypadku rozpoznanie choroby nie sprawia problemu i podobnie jak w entropium opiera się głównie na badaniu klinicznym. Zastosowanie badania okulistycznego pomaga natomiast w ocenie stanu zapalnego i zaplanowanie postępowania terapeutycznego.

Leczenie

Opiera się na łagodzenie stanu zapalnego poprzez stosowanie leków do worka spojówkowego i wykonanie zabiegu chirurgicznego opartego na plastyce wywiniętych powiek. Dodatkowo w przypadku nadmiernego wysuszenia oka polecane jest stosowanie sztucznych łez.

Rokowanie w przypadku powrotu do zdrowia jeśli zastosujemy odpowiednie do konkretnego przypadku leczenie jest pomyślne i całkowite.

 

lek. wet. A Wolska

przez Agnieszka Prusik

Co kryje się pod nazwą mykoplazmoza?

Mykoplazmoza jest chorobą, która przebiega z bardzo różnorodnymi objawami klinicznymi i jest dość rzadko spotykana u małych zwierząt, stąd jej rozpoznanie czasami może stanowić duży problem. Mechanizm wywołania choroby nie jest do końca poznany, objawy infekcji pojawiają się u zwierzęta bez względu na wiek, rasę czy płeć.

Cechą wspólną łączącą zachorowania jest  immunosupresja, podczas której układ odpornościowy, odpowiedzialny za zwalczenie czynników patogennych- atakujących organizm- nie jest w stanie poradzić sobie z zakażeniem. Najczęściej spotykamy się z taką sytuacją u pacjentów z:

  • obecnością wirusa FIV
  • długo trwającym stresem
  • chorobą nowotworową

Tak więc deficyty w układzie obronnym organizmu, pozwala na przeniknięcie zarazka przez błonę śluzową i jego rozsianie po całym organizmie.

Bardzo ważnym czynnikiem sprzyjającym rozwinięcie się zakażenia jest obecność w czasie choroby włóknikowego wysięku, który chroni zarazek zarówno przed przeciwciałami własnymi organizmu jak i antybiotykami. To pozwala uzyskać chorobie status zakażeń, które dość trudno się leczą i wymagają stosowania pewnej grupy antybiotyków.

Podczas wizyty w gabinecie lekarskim opiekunowie najczęściej zgłaszają w wywiadzie następujące objawy:

  • niechęć do ruchu
  • przewlekłe kulawizny
  • gorączka
  • złe samopoczucie
  • wypływ z oczu
  • kaszel
  • wypływ z szpary sromowej

Diagnostyka podstawowa pacjenta ujawnia:

we krewi:

 umiarkowana niedokrwistość

  • leukocytoza z neutrofilią
  • obniżenie stężenia albumin we krwi
  • zmniejszenie stężenia globulin

w moczu:

  • białkomocz (kłębuszkowe zapalenie nerek)

Po przeprowadzonym badaniu klinicznym możemy zwykle stwierdzić część lub wszystkie z poniżej występujących schorzeń:

u psa:

  •  zapalenie górnych dróg oddechowych
  • zapalenie płuc
  • zapalenie spojówek ( kurcz powiek, przekrwienie spojówek i ich obrzęk)
  • zapalanie dróg moczowych ( zapalenie cewki moczowej, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie nerek)
  • zapalenie dróg rodnych ( zapalenie pochwy, zapalenie macicy, bezpłodność, wczesna śmierć zarodków, ronienia, słabe mioty, śmierć noworodków)
  • zapalenie stawów ( obrzęk stawów, ból, obrzęk kończyn)
  • zapalenie okrężnicy

u kota:

  • zapalenie spojówek
  • zapalenie górnych dróg oddechowych
  • zapalenie płuc
  • przewlekłe zapalenie stawów
  • zapalenie dróg moczowych
  • śmierć zarodków
  • zapalenie układu rozrodczego- macicy, pochwy
  • ropne zapalenie skóry

Leczenie mykoplazmozy jak już wspomniałam bywa trudne i długie. W większości przypadków stosuje się :

  • antybiotyki
  • leczenie podnoszące odporność
  • leki przeciwzapalne

Jednym z preparatów jaki może być w takich okolicznościach podawany u zwierzęcia jest preparat:  immuno dog &cat.Z jednej strony jest to doskonały prebiotyk – zawierający związki silnie stymulujące układ immunologiczny pacjenta. Co pozwala na podniesienie odporności i jest czynnikiem pożądanym w leczeniu choroby. Ta kompleksowa formuła suplementu stworzona została bowiem w celu wspierania układ odpornościowy naszych małych pacjentów. Jako lek immunostymulujący jest więc bardzo dobrym rozwiązaniem w  przypadku zakażenia mykoplazmami.

 

lek. wet. A Wolska

przez Agnieszka Prusik

Dlaczego FIP wciąż budzi stres u ludzi i na czym polega ta choroba?

Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów uważane jest za jedną z ważniejszych chorób wirusowych tych zwierząt.  Jest to związane nie tyle z liczbą zachorowań na tę chorobę, które zdarzają się stosunkowo rzadko w porównaniu z innymi kocimi chorobami zakaźnymi, co z emocjami jakie ona wciąż budzi u wszystkich kocich opiekunów. Jej niespodziewane pojawienie się, przebieg i skutki przyczyniły się do przypisania jej miana choroby nieprzewidywalnej, co gorsze przed którą nie ma ochrony!

Dodatkową trudność sprawia postać bez wysiękowa choroby, której obraz kliniczny jest tak różnorodny że powinna być ona brana w diagnostyce różnicowej wielu chorób.

Czynnikiem etiologicznym choroby jest: koronawirus koci.

Zarazek ten stosunkowo dobrze znosi niskie temperatury i wysychanie, natomiast niszczą go powszechnie stosowane środki do dezynfekcji i detergenty.

Pod względem chorobotwórczości koronawirus ma dwa biotypy:

  1. jelitowy- rozpowszechniony w środowisku i odpowiadający za zakażenia bezobjawowe lub lekkie biegunki
  2. fipowy- wywołujący wysiękową lub bez wysiękową postać FIP, pojawia się bardzo rzadko i jest wynikiem mutacji biotypu jelitowego, która to jest indywidualnym zdarzeniem u nosiciela. Zarazek, który uległ mutacji nabywa zdolności replikacji w monocytach i makrofagach tkankowych. Tak ukryty zarazek staje się nieosiągalny dla powstających przeciwciał, co prowadzi do wiremii i niszczenia monocytów. Dochodzi do rozwinięcia się zapalenia, którego efektem jest rozwinięcia się ziarniniaków ropnych. U około 3/4 kotów ziarniniakom tym towarzyszy pojawienie się wysięku w jamach ciała- stąd postać wysiękowa FIP- płyn ten zawiera duże zawartości białka. Średnio u 1 na 5000 kotów pojawia się wariant zabójczy koronawirusa.

Choć FIP częściej występuje w skupiskach kocich, chorują zazwyczaj pojedyncze zwierzęta.

Jest to choroba głównie młodych zwierząt ( przedział wiekowy : 6msc- 1,5 roku) osobniki starsze niż 4-5 lat z reguły nie chorują. FIP to choroba o przebiegu ostrym lub podostrym, szybko postępuje i kończy się śmiercią pacjenta. Immunosupresja u kota może wpłynąć na możliwość rozwoju zakaźnego zapalenia otrzewnej u kota.

OBJAWY KLINICZNE:

  • nawracająca i nieustępująca po leczeniu antybiotykami gorączka
  • brak apatytu, spadek masy ciała, zmniejszenie dbałości o okrywę ciała
  • biegunka lub zaparcia, wymioty
  • postępujące wyniszczenie
  • żółtaczka
  • zmiany okulistyczne ( zapalenie błony naczyniowej oka, wypadnięcie trzeciej powiek czy ogniskowe zapalenie rogówki)
  • zmiany neurologiczne ( niezborności, zaburzenia orientacji, niedowłady, porażenia, zaburzenia zachowania, oczopląs)

Postaci wysiękowej towarzyszy również:

  • wodobrzusze
  • duszność

Postać bez wysiękowa to:

  • obecność ziarniniaków w różnych narządach wewnętrznych co odpowiada za nieswoiste objawy kliniczne choroby

ROZPOZNANIE:

  • objawy kliniczne zwłaszcza nieustępująca gorączka pomimo podjętego leczenia powinno budzić podejrzenie
  • w przypadku postaci wysiękowej – obecność płynu – powiększające się wodobrzusze lub duszność- pobrany do badania płyn jest żółty, lepki,obecność białka sprawia że bardzo się pieni
  • badanie laboratoryjne płynu, profil podstawowy krwi ( gdzie określa się również stosunek albumin/globulin – w przypadku wartości poniżej 0,4 choroba jest bardzo prawdopodobna)
  • badanie histopatologiczne – pośmiertnie definitywnie potwierdza rozpoznanie

LECZENIE:

  • rokowanie w przebiegu FIP jest niepomyślne
  • brak jest konkretnego leczenia, lekarze stosują leki poprawiające komfort życia zwierzęcia- leczenie objawowe ( leki przeciw zapalne, antybiotyki, odżywianie pozajelitowe, witaminy itp.)
  • upuszczenie płynu przynosi tylko krótkotrwałą ulgę, pojawia się on ponownie bardzo szybko, dodatkowo przyczyniając się do wyniszczeni
  • jedynym sensownym rozwiązaniem w przypadku stwierdzenia choroby jest stałe podnoszenie odporności kota, które mogą spowolnić rozwój choroby.

Stworzony w celu podnoszenia odporności preparat immuno dog&cat na bazie drożdży – Yarrowia lipolytica- oraz maczki z kryla- która będąc źródłem astaksantyny wykazuje silne właściwości ochronne przed wolnymi rodnikami. Jest to jednak jedynie leczenie wspomagające, które warto rozważyć w przypadku wczesnego rozpoznania choroby.

ZAPOBIEGANIE:

  • im kot później zetknie się z koronawirusem, tym większa szansa że nie zachoruje na FIP
  • ograniczenie stresu u zwierząt- zmniejszenie ryzyka immunosupresji, która jest ważnym czynnikiem w rozwoju choroby ( np. koty nie są zwierzętami stadnymi- zdecydowane zmniejszenie stresu u kotów trzymanych pojedynczo lub małych i stałych grupach)
  • stosowanie 1 kuwety maksymalnie na 2 koty, codzienne sprzątanie, dezynfekcja przynajmniej 1x w tygodniu
  • ustawienie misek i pokarmu w oddaleniu od kuwet

lek. wet. A Wolska

przez Agnieszka Prusik

Alergia u kota – najczęstsze objawy, obok których nie można przejść obojętnie.

Kot, tak samo jak i człowiek, może być uczulony na konkretny czynnik zewnętrzny. Niejeden właściciel wylądował już u lekarza weterynarii z dziwnymi objawami u swojego zwierzaka i usłyszał, że to alergia na dany czynnik. Najczęściej u kotów występują alergie pokarmowe, jednak nie tylko one sprawiają problemy tym futrzakom – koty mogą być także uczulone na ukąszenia owadów, czy mieć tzw. alergię kontaktową, pojawiającą się w wyniku kontaktu z alergenem.

Warto również wiedzieć, że podobne objawy do tych, oznaczających alergię występują także, gdy kot ma problem na podłożu psychicznym, często w przypadku stresu lub strachu. Kiedy zatem widzimy poniżej opisane objawy, warto natychmiast udać się do lekarza weterynarii, by zdiagnozować właściwy problem.

  • Alergie pokarmowe – kot może być uczulony na mięso, ryby, jajka, czy konserwanty znajdujące się w karmach, bądź w produktach przez niego spożywanych. Najbardziej typowym objawem są biegunki i wymioty spowodowane zawartością alergenu w pokarmie. Najbardziej konkretnym informatorem, w przypadku alergii, jest jednak kocia skóra. Przy alergii pokarmowej może pojawić się łysienie, wzmożone drapanie się, czy drobne strupki. Warto pamiętać, że koty nie mogą mieć alergii na mleko, a raczej przyczyną złego samopoczucia u kota po jego spożyciu jest niezdolność do trawienia laktozy. Dlatego kotom nie powinno się go w ogóle podawać. Po zauważeniu wyżej wymienionych objawów, właściciel powinien udać się do lekarza weterynarii by ten wykluczył choroby skóry. W tym wypadku formą diagnozy alergii jest dieta eliminacyjna lub testy z krwi (choć one mogą się okazać nie w pełni miarodajne, gdyż zdarza się, że objawy nie ustępują po odstawieniu czynników, które pojawiły się w wynikach testów).
  • Alergia na owady – kot może posiadać alergię na ukąszenia niektórych owadów. Każde ugryzienie owada pozostawia charakterystyczne dla niego substancje w tkankach skóry, na które kot może być uczulony. Świąd i energiczne wylizywanie to przede wszystkim objawy uczulenia na ugryzienie pcheł, ale mogą być równie istotne dla alergii na inne owady. Silna reakcja alergiczna wokół nosa i uszu może natomiast świadczyć o uczuleniu na ugryzienie komara.
  • Alergia kontaktowa – najbardziej typowym objawem tej formy alergii jest drapanie się i łysienie. Kot robi to po kontakcie z alergenem, dlatego w tym wypadku absolutnie bezwzględnie trzeba usunąć czynnik powodujący tę reakcję z kociego otoczenia.
  • Atopowe zapalenie skóry – jest to reakcja kociego organizmu na wziewne alergeny. Zwykle mają na to wpływ roztocza kurzu domowego, naskórek, pyłki drzew i traw, grzyby. Jego objawami są: liszajowate zmiany na skórze, znaczący świąd w okolicach poduszek oraz pyska, zapalenie uszu i spojówek, zmiany astmatyczne. Atopowe zapalenie skóry to jedna z najpoważniejszych chorób alergicznych. Jej leczenie skupia się głównie na wyeliminowaniu szeregu alergenów powodujących ten stan, a potem na sesjach odczulających. Właściciel musi jednak wiedzieć, że jego kot będzie przechodził nawroty choroby już do końca życia.

Trzeba pamiętać, że uczulenie to duże utrudnienie życia dla kota, a on sam sobie z tym nie poradzi. Być może będzie próbował unikać pewnych czynników, dlatego jego obserwacja jest szczególnie ważna, tak samo jak szybka reakcja na niepokojące objawy.

przez Agnieszka Prusik