Wychowanie

Czipowanie psa i kota - wakacyjny niezbędnik

Jadąc z psem na wakacje, należy mieć na uwadze, że może się stać wiele rzeczy. Nasz pies może się wystraszyć, uciec i zgubić się. Warto, aby nasz pupil miał wszczepiony mikroczip w celu identyfikacji. Ułatwi to odnalezienie zguby i identyfikację psa.

Zalety mikroczipowania psów

Mikroczipowanie nie jest bolesne, trwa chwilkę i ma wiele zalet. Miliony zwierząt domowych gubią się i trafiają do schronisk każdego roku, ale mikroczipowany pies może łatwo połączyć się z właścicielami. Obroża lub szelki z danymi kontaktowymi mogą ulec zniszczeniu, uszkodzeniu, a mikroczip będzie ciągle pod skórą. Mikroczip jest bardzo mały, wielkości ziarnka ryżu, a jego materiał jest kompatybilny z żywą tkanką. Najczęściej wszczepiany jest między łopatki zwierzęcia pod skórą za pomocą igły i specjalnej strzykawki. Proces nie jest bolesny, większość zwierząt nie doświadcza żadnego bólu z powodu wszczepienia chipa; dla innych jest to porównywalne z reakcją na zastrzyk. Jeśli nie chcesz stresować swojego zwierzęcia, a planujesz kastrację lub sterylizację, możesz poprosić o zaczipowanie psa w trakcie trwania narkozy.

Rejestracja i aktualizacja danych mikroczipa

Po zaczipowaniu psa dostaniesz od lekarza weterynarii zalecenia, co jeszcze powinieneś zrobić, aby czip był aktywny. Niekiedy będziesz proszony o wpisanie swoich danych w bazie danych. Podczas rejestracji mikroczipa psa wprowadź wszystkie istotne informacje kontaktowe. Dobrym pomysłem jest podanie zarówno numerów telefonów stacjonarnych, jak i komórkowych dla Ciebie i do najbliższej Ci osoby. Kiedy nie będzie można się z Tobą skontaktować, osoba Ci bliska będzie mogła zareagować. Pamiętaj, aby twoje dane kontaktowe były również aktualne w rejestrze. Nie podawaj numeru, którego na co dzień nie obsługujesz, albo jest nieaktywny. Jeśli Twój pies jest uciekinierem, albo wiesz, że w emocjach może nie reagować na Twoje polecenia, wówczas możesz pomyśleć nad zakupem GPS-a, który przypina się do obroży. GPS może powiedzieć, gdzie jest Twój pies.

Mikroczipowanie jako oznaka odpowiedzialności

Nigdy nie jest za późno na mikroczipowanie psa. To oznaka, że jesteśmy odpowiedzialnymi właścicielami psów, a ich los nie jest nam obojętny.

przez kosma

Nauka komendy "ZOSTAW TO"

Wyobraź sobie, że wychodzisz z pupilem na spokojny spacer, a tu nagle pies łapie trop i szybko zaczyna podążać za zapachem. Podchodzisz do niego i widzisz, że znalazł kiełbasę, która może być nadziana trucizną lub gwoździami. Szarpiesz się z psem, krzyczysz na niego, żeby Ci ją oddał. Postaw się z innej sytuacji. Robisz kolację, udka z kurczaka. Niosąc talerz do kuchni spadła Ci z niego kość. Twój pies natychmiast podbiega i zapiera ją. Takich sytuacji jest wiele, a komendą która zagwarantuje nam spokój i opanowanie jest „ZOSTAW”! Jak nauczyć swojego psa, aby reagował na komendy i zostawiał rzeczy?

Uczenie psa, kiedy "zostawić to"

Gdy twój pies ignoruje jedzenie w twojej otwartej dłoni, dopóki nie zostanie podany sygnał "weź to", wiesz, że rozumie koncepcję pozostawiania rzeczy w spokoju, dopóki nie zostanie poinstruowany inaczej. Przynajmniej dla przedmiotów w dłoni! Teraz nadszedł czas, aby zabrać sprawy na podłogę.

1. Rozsyp kawałki ser/kiełbasy (ważne, żeby to nie były smakołyki, których zapach pies już zna i kojarzą się mu z nagrodą) w 4 miejscach na ziemi w domu.
2. Weź psa na smycz.
3. Przejdźcie obok tych miejsc, jeśli pies zainteresuje się smakowitym zapach, podejdź z nim do rzuconego kawałka pokarmu. Pies będzie próbował zdobyć go, w tym momencie daj mu delikatny impuls smyczą i powiedź zdecydowanym głosem „ZOSTAW”. Powtarzaj czynność do momentu, aż nie odpuści. Po udanej próbie daj mu psi smakołyk i pochwal.
4. Powtórz czynność w pozostałych miejscach w domu.
5. Jeśli wypracowałeś zrozumienie komendy i Twój pies reaguje na komendę „ZOSTAW” na smyczy, poćwicz komendę bez linki treningowej/smyczy.
6. Pamiętaj, że pies nie może pobrać ludzkiej przekąski z podłogi.
7. Wszystko idzie zgodnie z planem? Twój pies się słucha?
8. Przejdź do treningów na zewnątrz, na spacerach. Zaczynaj od początku, czyli od treningu na smyczy.
9. Jeśli twój pies automatycznie zostawia jedzenie w spokoju, gdy upuścisz je na podłogę, nauczyłeś go wielkiej sztuki, wielkiej kontroli. Jeśli Twój pies w pełni rozumie koncepcję komendy „ZOSTAW TO” nie powinieneś używać wskazówek.
10. Trening tej komendy możesz powtarzać w domu. Pamiętaj jednak zanim upuścisz jedzenie, powiedz swojemu psu, aby "zostawił to". Kiedy twój pies ignoruje jedzenie, oznacz i nagrodź smakołykami o wyższej wartości w drugiej ręce.

Komenda ZOSTAW TO, nie tylko przydaje się w sytuacjach, kiedy nie chcemy, żeby coś pies zjadł. Również możemy ją wykorzystywać np. kiedy chcemy, aby pies nie reagował nerwowo na rowery, koty, inne psy, dzieci itd. Pamiętaj, aby zawsze mieć przygotowaną nagrodę o wysokiej wartości.

przez kosma

Nauka komendy "siad z leżeć"

Nowy tydzień, nowe wyzwania! Jak Wam poszła nauka komendy „leżeć”? Utrwaliliście ją? Jeśli tak, zapraszamy Was do wspólnej nauki komendy następnej komendy „leżeć”! Jeśli jeszcze potrzebujecie jeszcze kilku dni na jej utrwalenie, to nic się nie stało! W każdej chwili możecie zacząć kolejny etap!

Trening zacznijmy od rozgrzewki:

1. Zacznijmy od powtórzenia i utrwalenia komendy „Siad”. Nieco zwiększmy trudność treningu. Weź psa na krótką smycz, daj mu do powąchania dłoń ze smakołykiem i delikatnie unieś ją do piersi. Zacznij iść z psem i powiedź komendę „idziemy”, Pies powinien nawiązywać z Tobą kontakt wzrokowy i śledzić Twoje ruchy. Następnie powiedz komendę „Siad”, pies powinien usiąść równolegle do Twoich nóg. Jeśli pies wykonał dobrze polecenie to pochwal go i daj nagrodę. Na komendę „idziemy” zwolnij go z komendy. Powtórz ćwiczenie kilka razy
2. Pora na kolejne ćwiczenie! Utrwalanie komendy leżeć. Stań przed psem i powiedz mu komendę „Leżeć”, kiedy pies wykona poprawnie ćwiczenie pogłaszcz go i pochwal, następnie powiedz „Zabawa” i zrób przerywnik na krótką zabawę. Następnie z większej odległości znowu wydaj komendę „Leżeć”/”Siad”. Zwiększanie odległości między psem, a nami sprawia większą trudność.
3. Przejdźmy do głównego ćwiczenia. Czyli stojąc przed psem wydaj komendę „siad”, następnie „leżeć”, pochwal psa, daj mu nagrodę, ruchem swojej ręki pokaż mu, żeby wrócił do pozycji „Siad”. Zasada jest jedna-pies powinien wykonywać komendę energicznie, ochoczo, oraz jego łapy powinny zostawać w jednym obszarze.
4. Powtarzaj z psem komendę aż ją zrozumie 5-10 minut, bądź cierpliwy.
5. Po długim treningu znajdź czas na długi spacer i zabawę z psem!

I pamiętaj o atmosferze, najważniejsze dla psa jest Twoje zadowolenie, oraz radość. Nigdy nie pokazuj swojego niezadowolenia, frustracji czy złości! Pamiętajcie, że wspólnie się uczycie! Wspólny trening powinien być miłym spędzeniem czasu, budowaniem pewności i więzi.

przez kosma

Nauka komendy SIAD

Każdy chciałby być  właścicielem grzecznego psa, który zawsze nas słucha, pilnuje się, nie odbiega, a przy okazji żeby nie zatracił radości z życia i był radosny. Oczywiście przy ogromie szczęścia zdarzają się takie psy, które nie wymagają la szkoleń, a po paru lekcjach już są naszym ideałem. Praca z psem, godziny spędzone na nauce wspólnej komunikacji, budują naszą wieźć i wzajemny szacunek.

Wydawać by się mogło, że nauka podstawowej komendy „siad” jest bardzo prosto i można jej szybko nauczyć. Faktycznie przy odpowiednich warunkach i jasności przekazu możemy bardzo szybko nauczyć naszego psa tej komendy, ale jak się za to zabrać? Prosić, błagać, na siłę napierać ręką do uzyskania odpowiedniej pozycji? Nie…

Trenując psa musimy się nauczyć komunikacji, świadomość tego, że pracujemy ze zwierzęciem, które nie potrafi rozmawiać w naszym języku, powinna  dać nam do myślenia i sprawdzić, że będziemy bardziej wyrozumiali.

Pierwszym etapem nauki siad jest naprowadzanie zwierzęcia poprzez kierowanie ręki ze smakołykiem od nosa w kierunku jego szyi, dodatkowo powiedzmy mu raz zdecydowanym głosem „siad”. Pies wówczas naturalnie będzie, że pies osiągnie pozycję odpowiednią na nauki komendy. Kiedy usiądzie, szybko nagradzamy go i chwalimy „Dobry pies”. Za pierwszym razem pies może nie zrozumieć naszych komunikatów. Wtedy musimy obserwować co się dzieje z jego ciałem, jeżeli zaczyna się kręcić, przemieszczać za naszą ręką, wtedy możemy go delikatnie przytrzymać za obrożę, aby się nie przemieszczał. Pamiętajmy, żeby zawsze pracować z psem w warunkach skupienia, bez dodatkowych bodźców. Rozproszenie, brak skupienia mogą doprowadzić do szybkiego zdenerwowania, a nasz trening zamiast być owocny, będzie prawdziwą katorgą. Funkcją nagradzania smakołykiem podczas szkolenia psa jest uzyskanie dodatkowej motywacji, oraz osiąganie efekty, który zostanie nagrodzony pysznym kawałkiem mięsa. Jednak z czasem kiedy komenda jest utrwalona, a pies zna nasze komunikaty, możemy oczekiwać od niego pracy w nagrodę za pochwalę w postaci słowa, lub pogłaskania. W tym etapie, aby pomóc zwierzakowi zrozumieć komendę i dobrze ją wykonać, możemy zamiast ręki ze smakołykiem, wyciągnąć rozłożoną rękę i powiedzieć komendę „Siad”. Gest dłoni, która karmiła go pyszną nagrodą, będzie mu się dobrze kojarzyć, a motywacja do szybkiego wykonania polecenia będzie bardzo silna. Systematyczne utrwalania gestu połączonego z komendą słowną będzie bardzo dobrym początkiem do trenowania samego siad, na słowo lub gest.

Jesteście zmotywowani, aby zacząć szkolenie? Koniecznie dajcie znać o postępach! Trenujcie na spacerach, w domu, na ogrodzie, do nauki takich komend niepotrzebny jest plac treningowy, więc wykorzystaj to, że masz takie możliwości. Nagradzaj psa z głową, wykaż się dużą cierpliwością, a Twój pupil będzie czekał z niecierpliwością na kolejne ćwiczenia. By wesprzeć układ kostny psa, zadbać o kondycję jego mięśni i stawów, każdego dnia dawaj preparat Canifelox Mobility, który zadba o prawidłowy przebieg procesów kościotwórczych, poprawi gęstość mineralną kości, a także ich wytrzymałość mechaniczną.

przez kosma

Jak nauczyć psa chodzenia na smyczy?

Nowy, czworonożny domownik wymaga od właściciela wiele zaangażowania i pracy. Zmiana nawyków i przyzwyczajenie się do obecności czy współpracy z psem w domu, a także zrozumienie jego osobowości, temperamentu to tylko jedna strona medalu. Równie dużym wysiłkiem będzie nauczenie psa posłuszeństwa i konkretnego typu zachowań, które ułatwią nam dalszą wspólną egzystencję. Jednym z nich jest wychodzenie na spacery, a co się z tym wiąże – chodzenie na smyczy.

Krok 1 – Kupujemy smycz

Zanim w ogóle będziemy mogli zacząć naukę wychodzenia na spacery na smyczy, potrzebujemy podstawy, czyli samej smyczy. Powinna ona być mocna, funkcjonalna i bezpieczna, by pies nie zerwał się, nie mógł jej przegryźć, ale także, by nie stała mu się krzywda podczas spaceru. Warto zapytać specjalisty o odpowiednią długość smyczy w stosunku do wieku i rasy psa, by można było zwierzaka kontrolować, ale jednocześnie nie ograniczać mu swobody do minimum. Po wybraniu smyczy, należy zastanowić się także nad obrożą. Obecnie najpopularniejsze robi się z taśmy polipropylenowej, która, przede wszystkim, nie rani czworonoga. Jej rozmiar również należy dobrać do wielkości i rasy psa, by nie była zbyt luźna – nie mogła się zsunąć – ale także, by nie doszło do sytuacji przyduszenia. W etapie początkowym nauczania chodzenia na smyczy lepiej wykorzystać obrożę niż szelki, w związku z tym, że szelki zmniejszają kontakt między psem a właścicielem. Jednak i na nie przyjdzie pora, kiedy opiekun i czworonóg będą się już dobrze rozumieli na spacerach.

Krok 2 – Nowe akcesoria 

Początkowo psa należy przyzwyczaić do nowych rzeczy. Przed założeniem obroży pozwól szczeniakowi ją dokładnie obwąchać – noszenie jej będzie dla niego zupełnie nową sytuacją i początkowo może jej nie rozumieć, próbować się pozbyć obroży z szyi, dlatego należy zadbać, by ta czynność była dla niego jak najbardziej komfortowa. Odwrócić uwagę mogą smakołyki, samo nagradzanie może stworzyć także dobre skojarzenie z samą czynnością nakładania obroży. Warto jednak pamiętać, żeby co jakiś czas sprawdzać, czy nie robi się ona za ciasna, szczeniaki rosną bardzo szybko. Smycz oczywiście również można dać do obwąchania, ale należy uważać, by pies nie potraktował jej jako zabawki, nie zaczął jej gryźć, ani przeciągać.

Krok 3 – Ćwiczymy w miejscu

Początkowo najlepiej uczyć zwierzaka chodzenia na smyczy jeszcze w domu. Uczymy go przytrzymywania, łapiąc palcami za obrożę i stojąc w miejscu, drugą ręką można próbować powstrzymać go przed wierceniem się. Za każdym razem, gdy spokojnie ustoi w napiętej obroży należy go pochwalić i nagrodzić smakołykiem. Warto jednak wiedzieć, że nawet ta prosta czynność może być dla zwierzaka bardzo stresująca, zatem nie powinniśmy go zmuszać i ciągnąć na siłę. Jeśli wiemy, że nasz szczeniak nie należy do najodważniejszych i nawet takie ćwiczenie może spowodować dużo nerwów, warto suplementować go produktem takim jak calm dog&cat, który łagodzi objawy stresu i niepokoju, co pozwoli mu się skupić na treningu i mniej odczuwać strach. Jeśli pies opanuje już sztuczkę z obrożą, należy przejść do przypięcia smyczy. Przyzwyczajanie psa do niej powinno mieć formę dobrej zabawy, pełnej nagradzania i pochwał. Celem tego jest stworzenie jak najlepszych skojarzeń ze smyczą. Nie można jednak mylić tego z przedstawieniem smyczy jako zabawki: czworonóg nie powinien jej gryźć, czy ciągnąć.

Krok 4 – Wychodzimy na spacer

Ćwiczenia na świeżym powietrzu będą trudne dla szczeniaka, ponieważ z jego punktu widzenia, świat na zewnątrz jest niezwykle ciekawy. Kluczem do nauki chodzenia na smyczy są dobre skojarzenia stworzone wcześniej (w poprzednim kroku), ale także trzymanie psa przy nodze. Swobodę i luźną smycz można wprowadzać z czasem, gdy zarówno właściciel, jak i czworonóg nauczą się współpracy na spacerach. Jak to zrobić. Przejdź kilka kroków do przodu i zawołaj psa by poszedł za tobą, jeśli ci towarzyszy, pochwal go i nagródź. Jeśli stoi lub ciągnie, zawróć, zignoruj go i poczekaj aż do ciebie przyjdzie – dopiero wtedy może dostać nagrodę. Nie należy denerwować się ani wściekać na to, że szczeniak ciągnie w inne strony; jest jeszcze młody i wiele elementów rzeczywistości może go rozpraszać. Dlatego trzeba wykazać się cierpliwością i wyrozumiałością.

W tych czterech prostych krokach nauczysz psa jak chodzić na smyczy. Warto pamiętać, że istnieje przewidziany okres od którego psy mogą wychodzić na spacery, związany ze szczepieniami – na spacerze bowiem zwierzak ma dużo większe szanse zarazić się chorobami zakaźnymi. Najlepiej zatem uczyć go, kiedy będziesz już pewny, że jego zdrowie jest zabezpieczone.

przez kosma

Domowe aktywności z psem

Zdarzają się takie momenty w życiu psa, kiedy musi spędzać więcej czasu w domu niż na zewnątrz. Czasem przyczyną jest kontuzja jego właściciela, jego niedyspozycja, czasem okres rekonwalescencji po przebytej przez zwierzaka operacji lub chorobie. Psy szybko się nudzą i pomimo tego, że przez większość doby śpią lub drzemią, przez te kilka godzin dziennie potrzebują złożonej aktywności, która zmęczy zarówno ich ciało jak i umysł. Co zatem robić gdy jesteśmy zamknięci z psem w domu? Zorganizować mu czas.

Warto na początek jeszcze dodać, że jeśli twój pies jest rekonwalescentem, musi dużo odpoczywać, będzie zatem potrzebował mniej ilościowo, ale także mniej intensywnej formy zabawy i spędzania wspólnego czasu. Psy po operacji czy po kuracji antybiotykowej będą także miały zaniżoną odporność. Dlatego warto zadbać w tym czasie nie tylko o to, by miały czym się zająć i nie zjadły nam kapci, ale także o dietę i właściwą suplementację. W tym wypadku sprawdzi się produkt immuno, jego skład na bazie drożdży Yarrowia lipolytica wzbogaconych w selen z dodatkiem liofilizowanej mączki z kryla. Produkt wspomaga odporność i polecany jest dla psów w trakcie zakażenia, kuracji antybiotykowej, rekonwalescencji, czy dla psich staruszków.

Uczenie się komend

Nauczenie psa komend lub sztuczek poza „siad”, „leżeć” i „noga” wydaje nam się często długotrwałą i żmudną pracą. Nie każdy pies musi umieć robić sztuczki. A jednak uczenie psa komend i sztuczek jest bardzo pożyteczne dla jego rozwoju. Wspomaga przede wszystkim pracę umysłową, rozpoznawanie poleceń, ale także buduje więź między właścicielem a czworonogiem, wspomagając naukę posłuszeństwa. Trening posłuszeństwa najlepiej zacząć od prostych komend i przechodzić do trudniejszych. Tak np. możemy nauczyć psa „kółeczka”, czyli obchodzenia naszych nóg dookoła, a gdy już opanuje to polecenie, przejść do „slalomu”, czyli robienia ósemki pomiędzy nogami. Trening powinno się wykonywać metodą pozytywną, a więc skupiając się na nagradzaniu, nie na karaniu psa – on nie zrozumie twojego zniecierpliwienia i niezadowolenia, sam może zareagować strachem i stracić ochotę do nauki. Można również wziąć pod uwagę, że potem będziesz mógł pochwalić się zdolnościami Twojego psa przed znajomymi i rodziną.

Zabawa w domu

Możliwości zabawy w domu z psem są bardzo duże i tylko do niewielu potrzeba sporego metrażu. Absolutną podstawą tych aktywności jest to, by zainteresować psa, zatem należy uzbroić się w zapas smakołyków by pies mógł bawić się głównie za pomocą swojego nosa. Można śmiało przetestować różne formy zabawy w „szukanie skarbu”. W podstawowej wersji można schować smakołyk w koc lub ukryć go w jakimś dostępnym dla psiego pyska miejscu. Zadaniem psa jest odnalezienie przysmaku i… pożarcie go. Smakołyk można także ukryć w jednej ze swoich rąk, a pies łapą lub pyskiem powinien wskazać w której z nich jest smakołyk. Jeśli zgadł – otrzymuje go. Opcja ta wymaga pewnego treningu. Trudniejszym jej wariantem jest chowanie przekąski pod trzema (lub więcej) kubkami. Na podobnej zasadzie będą działały zabawki interaktywne, do których środka można wrzucić przysmaki, natomiast zwierzęciu trudno je będzie stamtąd wyjąć. Taka zabawka nie tylko zapewni mu zajęcie na kilka godzin, ale także rozwija jego inteligencję i spryt. Z psem, tak jak z człowiekiem, można się również bawić w chowanego. Jedna osoba przytrzymuje psa, druga idzie się schować, a pies ma za zadanie znaleźć tę drugą. Jest to zabawa bardzo żywiołowa, zwłaszcza jeśli odbywa się w dużym domu. W szerokim korytarzu, czy w pomieszczeniu, w którym nie boimy się o sprzęty nadal można bawić się z psem piłką. Należy jednak nauczyć go, by nie rozpędzał się i nie zrobił sobie krzywdy. Dobrym pomysłem jest również uzbrojenie psa w zabawki – wtedy sam „powie ci” co chciałby robić. Być może zaplanował na dziś przeciąganie sznura lub zabawę czymś piszczącym i gumowym? Dostosuj się i spraw mu przyjemność.

Pies w domu naprawdę może się nudzić, to z tego powodu często niszczy sprzęty, czy pojedyncze przedmioty, sam nie wie co ze sobą zrobić. Warto więc zaplanować mu czas, a przed tym zadbać o jego zdrowie i dobre samopoczucie. U psa rekonwalescenta zabawa będzie tym dłuższa i ciekawsza, tym mniej będzie go męczyć im lepiej będzie się czuł. Zabawa z psem w domu wymaga odrobiny kreatywności, ale czworonóg odpłaci się za to wielką radością ze wspólnie spędzonego czasu.

przez kosma

Mowa ciała – co chce powiedzieć Ci Twój pies?

Co prawda mówiące psy wciąż pozostają tylko przedmiotem filmów i bajek, ale od tysięcy lat towarzysz człowieka porozumiewa się z nim na swój sposób. Zrozumienie pomiędzy gatunkami zazwyczaj następuje poprzez instynkt, ale właściciel z odpowiednią wiedzą ma szansę dużo lepiej komunikować się ze swoim pupilem i rozumieć jego reakcje na konkretne bodźce. Dzięki temu zarówno właściciel jak i jego pies mogą stworzyć głębszą i szczęśliwszą relację. Zatem jakie sygnały powinniśmy się nauczyć rozpoznawać?

Zaniepokojony

Oczy psa są szeroko otwarte, często zapatrzone w jeden punkt. Niektóre z nich będą jednak unikać kontaktu wzrokowego, a oczy zwężają im się w szparki. Czoło psa – zmarszczone, napięte, uszy zaś w momencie nasłuchiwania skierują się do tyłu, by zbierać jak najwięcej sygnałów o niebezpieczeństwie. Pysk zwykle jest zamknięty, napięty, pies może również nerwowo ziewać lub oblizywać się. Ciało i ogon powinny być delikatnie obniżone, samym ogonem pies może ruszać nieznacznie, acz nerwowo – jest to ruch uspokajający.

Zadaniem właściciela w tym wypadku jest próba uspokojenia psa. Najlepiej zrobić to poprzez odwrócenie uwagi smakołykiem lub chwilą wspólnej zabawy, by czworonóg miał szansę się zrelaksować.

Przestraszony

Przestraszony pies ma szeroko otwarte oczy, wzrok rozbiegany, ewentualnie – zmrużone i rzucające spojrzenia na boki w poszukiwaniu źródła niebezpieczeństwa. Uszy kładzie płasko, głowa może być obniżona lub skierowana w bok. Wargi napięte, może wystąpić nerwowe oblizywanie i ziewanie. Ogon jest kompletnie nieruchomy lub podkulony pomiędzy tylnymi łapami. Trudno będzie odwrócić uwagę psa, nawet poprzez smakołyk. Rodzaje reakcji na strach są bardzo różne; niektóre psy będą agresywnie szczekać, inne położą się na grzebiecie w geście podporządkowania, jeszcze inne spróbują się kulić, by wydawać się mniejsze.

Jedynym sposobem radzenia sobie z tą sytuacją są powolne i delikatne próby uspokojenia psa. Najlepiej spróbować zrozumieć co może powodować strach i usunąć bodziec z otoczenia.

Szczęśliwy

Szczęście to jedno z najłatwiej rozpoznawalnych emocji u psa. Wzrok jest łagodny, nieskupiony na żadnym konkretnym punkcie, czoło jest rozluźnione, uszy wiszą luźno, mogą poruszać się tam i z powrotem w przyjazny sposób. Wargi są luźne, pysk sympatycznie otwarty, język na zewnątrz, często występuje spokojne ziajanie (niemające nic wspólnego z nerwowością). Największym informatorem w tej sytuacji jest ogon. Spokojne machanie na średniej wysokości świadczy o zadowoleniu, radosne, energiczne merdanie to znów oznaka czystej radości.

Właścicielowi nie pozostaje nic innego jak cieszyć się wraz ze swoim zwierzakiem i zapamiętać jakie bodźce, pieszczoty lub formy zabawy wywołują ten stan.

Zły

Pies gdy jest zły próbuje prezentować się jako jak najgroźniejszy i jak największy. Sierść może być nastroszona wzdłuż grzbietu. Wzrok będzie nieruchomy, nie będzie mrugał, czoło zaś zmarszczy się i pozostanie napięte. Pysk otwarty, wargi napięte i cofnięte, ukazujące zęby, nos zmarszczony, tak samo jak skóra na pysku. Ciało zesztywniałe, ogon również nie będzie się poruszał. Może powarkiwać nisko i groźnie.

W konfrontacji ze złym psem należy postępować bardzo ostrożnie, gdyż pies może pochopnie zareagować agresją. Niebezpieczeństwo musi zostać zażegnane zanim podejście psa się zmieni.

To tylko niektóre ze stanów emocjonalnych, o których może poinformować mowa ciała. Temat ten każdy właściciel powinien zgłębić, by umieć odpowiednio się zachować wobec psa w różnych stanach i pomóc mu przeżyć je bez szkody dla siebie i dla otoczenia.

przez kosma

Adoptowany pies i nauka zostawania samemu w domu.

Adoptowanie psa ze schroniska, czy fundacji to duża odpowiedzialność. Warto wiedzieć o tym na początku niż potem zaniedbać z nim pracę, co może skutkować poważnymi problemami behawioralnymi. Przede wszystkim nowy właściciel nie zna całej przeszłości psa, ale podstawą jest właśnie zdobycie o nim jak największej wiedzy. Należy dowiedzieć się jak najwięcej od pracowników schroniska lub wolontariuszy – z tych źródeł możemy poznać jakie nawyki pies ma obecnie, czym mogą być spowodowane. Równie ważne są informacje o tym co adoptowany psiak lubi, czego się boi, czego nie toleruje. Wiele fundacji i schronisk proponuje początkowo spacery zapoznawcze. Dopełnienie tych obowiązków sprawi, że budowanie więzi z psem będzie łatwiejsze, nowy właściciel natomiast będzie miał świadomość na co położyć największy nacisk w pracy ze swoim nowym pupilem. Ta wiedza jest także pomocna przy budowaniu takich nawyków jak zostawanie samemu w domu.

Pies adopcyjny może mieć różne doświadczenia z przeszłości, może przechodzić przez lęk separacyjny, bardzo wolno budować relację, wykazywać się nieufnością. Właściciel musi nauczyć się rozpoznawać tego typu zachowania i wychodzić im naprzeciw. Poleca się często pracę z behawiorystą lub psim przedszkolem, co pozwoli na naukę posłuszeństwa i konkretnych zachowań we współpracy z profesjonalistą. Tutaj jednak warto zaznaczyć, że w obu tych wypadkach powinni oni stosować tylko metody pozytywne.

Naukę zostawania samemu w domu można rozpocząć dopiero po kilku tygodniach spędzonych z adoptowanym pupilem. Dlaczego? Ponieważ pierwsze tygodnie w nowym miejscu i z nowym właścicielem są kluczowe dla takiego psiaka, by zapewnić mu komfort i bezpieczeństwo zarówno w relacji z nami jak i z otoczeniem. Na spacerach nie spuszcza się psa ze smyczy, gdyż nie zna on jeszcze ani okolicy, ani zapachów, czy bodźców. Należy dać mu czas na przyzwyczajenie się do nowego miejsca zamieszkania, pozwolić mu obniuchać każdy jego skrawek, spędzać z nim czas, ale nie „zagadywać go”, gdyż to może stresować. Relację buduje się powoli, poprzez obserwację i spokojne wprowadzenia kolejnych kroków, gdy zauważamy, że pies jest na to gotowy.

Gdy przyzwyczai się już on do nas i do miejsca, uzyska poczucie bezpieczeństwa, można zacząć naukę pozostawania samemu w domu. Początkowo warto wiedzieć, że psa nie wolno zostawiać samego na więcej niż 8 do 10 godzin. Jeśli rozpoczynamy naukę przebywania w samotności, należy zacząć od bardzo krótkich okresów i stopniowo je wydłużać. Najlepiej rozpocząć od przerw w poświęcaniu uwagi. To pierwszy krok, by nauczyć adoptowanego psa, że w samotności również jest bezpieczny, nie mamy zamiaru go zostawić, i zawsze wracamy. Potem można przejść do zostawiania go samego w pomieszczeniu. Wychodź na krótkie okresy do innego pokoju, pozostawiaj psa samemu sobie, ale wciąż – nie na zbyt długo. Niektórzy trenerzy radzą, by z wychodzenia nie robić niczego niezwykłego. Nie żegnamy, ani nie witamy się wylewnie z psem, ma to na celu uświadomienie mu, że nasze wyjścia i powroty to zupełnie zwyczajne wydarzenia, których nie musi ciężko przeżywać. Wychodzimy z domu stopniowo: na kilkadziesiąt minut, na godzinę, na kilka godzin.

Przed wyjściem warto wyprowadzić psa na spacer, by go wybiegać – dlatego tak ważne jest początkowe przyzwyczajenie go do otoczenia. Dzięki temu pies podczas naszej nieobecności będzie zrelaksowany. Przygotowanie mieszkania również ma znaczenie. Warto przygotować psu zabawki, które szczególnie lubi lub przyzwyczaić go do konkretnego typu zabawek, które dajemy mu tylko na czas naszych wyjść. Dobrym wyborem są zabawki zajmujące uwagę – np. z ukrytą karmą w środku, do której zwierzak musi się dostać. Jeśli nasz adoptowany pupil nie boi się radia ani telewizji, można zostawić je cicho włączone, by psiaka nie denerwowały odgłosy z ulicy. Podobnie, jeśli właściciel ma sąsiadów lub rodzinę, których psiak polubił i nie boi się ich, można poprosić o wyprowadzenie go podczas nieobecności. Ta interakcja podziała na niego korzystnie, ale przede wszystkim odwróci jego myśli od samotności. Czas po powrocie to sprawa najważniejsza; należy poświęcić go psu, pobawić się z nim, dać mu swoją uwagę – to forma zapewnienia, że nieobecność właściciela nic nie znaczy.

Z psem adoptowanym trzeba postępować bardzo delikatnie, obserwować jego reakcje i na nie reagować. Właściciel nie poradzi sobie sam, jeśli zwierzę będzie miało silny lęk separacyjny – warto zwrócić się wtedy o pomoc specjalisty. Praca z takim pupilem będzie wymagała ogromnej cierpliwości, ale opłaci się tysiąckrotnie.

przez kosma

Jak zapoznać szczeniaka z psami dorosłymi?

Chęć posiadania kolejnego psa w domu, to charakterystyczny moment dla wielu psiarzy. Niezależnie od tego jak pies trafi w ręce nowego właściciela, musi on pamiętać, że od teraz zwierzak będzie częścią nowego stada, w którym musi zostać w pełni zaakceptowanym, by rozwijać się zdrowo i szczęśliwie.

Wybór

Pierwszym etapem tego procesu będzie wybór psa. Celem wzięcia pod opiekę kolejnego czworonoga często jest myśl, że „razem będzie im raźniej”. To bardzo mądre podejście, ale właściciel musi już od samego początku brać pod uwagę właśnie czynnik przebywania razem. Psy muszą się ze sobą dogadywać, a to w gestii właściciela leży, by ułatwić im komunikację już od pierwszych chwil.

• Wiek – najbardziej polecana różnica wieku pomiędzy szczenięciem a psem, którego już się posiada to około 2 lata. Młodsze psy uznawane nadal za szczenięta lub psie nastolatki zmuszone do zajmowania się maluchem mogą zacząć wykazywać problemy behawioralne, tak samo – szczenię, które z drugim młodym ciągle będzie konkurować lub będzie przez niego bez przerwy zaczepiane. Pies dorosły ze szczenięciem dużo prościej ułożą hierarchię w stadzie, poza tym, pies dorosły do młodego ma zupełnie inne podejście. Nie należy jednak łączyć szczeniaka z psim staruszkiem – ten nie dotrzyma mu kroku i może zostać zdominowany.
• Płeć – łączenie psy w pary to ogromna odpowiedzialność i duży obowiązek, zwłaszcza, jeśli nie chcemy dopuścić do tego by w naszym domu pojawił się przychówek. Najprostszym wyjściem jest sterylizacja podopiecznej. Zabieg ten trzeba przeprowadzić w odpowiednim czasie i zadbać o jak najwyższy komfort i bezpieczeństwo zwierzęcia. Jeśli jednak właściciel nie jest przekonany do zabiegu, w okresie rui (cieczki) przeważnie dwa razy do roku będzie musiał oddzielać suczkę od samca.
• Rozmiar – decyzja o wielkości nowego członka rodziny również ma szczególne znaczenie. Jeśli pies, którego już posiadamy jest niewielki, a przygarniemy szczeniaka dużej rasy, jego warunki fizyczne i szybki rozwój mogą przytłoczyć mniejszego psa, nawet jeśli jest znacznie starszy. Zaczepki, czy formy zabawy takiego szczeniaka, z którymi dorosły, mały pies nie może sobie poradzić mogą doprowadzić nawet do ciągłego stresu. W sytuacji odwrotnej, należy pilnować zachowań większego psa, gdyż może on potraktować maleńkie szczenię jak zwierzynę łowną.

Warunki

Kiedy dokonamy już wyboru idealnego kompana dla naszego obecnego pupila, pozostaje stworzyć idealne warunki, by od samego początku zwierzęta miały ze sobą dobry kontakt.

• Kiedy? Szczenię można zapoznać z drugim psem po upływie okresu ochronnego po drugim szczepieniu (ok. 10-14 dni).
• Jak? Przy pierwszym zapoznaniu nie trzymamy szczenięcia na rękach. Może to doprowadzić do sytuacji, w której wyrywające się, niespokojne młode zdenerwuje drugiego psa lub, wręcz przeciwnie, nasz drugi pies będzie chciał mu „pomóc” poprzez wyzwolenie go z naszego uścisku za wszelką cenę. Szczenię powinno mieć możliwość naturalnego zachowywania się podejrzenia, że starszy pies może zaatakować szczenię – co rzadko się zdarza – można trzymać go na długiej smyczy. Właściciele i obserwatorzy, jeśli takowi się pojawią, powinni zachowywać się jak najbardziej neutralnie i absolutnie nie faworyzować żadnego z psów w chwili poznania.
• Co dalej? By uniknąć konfliktów między psami, należy pamiętać, że będzie im dużo łatwiej nie rywalizować, gdy każdy z nich będzie miał swoją własność. Nowemu szczenięciu należy od początku zapewnić własne legowisko – dopasowane do jego wielkości, by mógł swobodnie położyć się na nim na boku. Osobne miski to obowiązek, a najlepiej, gdyby każdy z nich miał też własne miejsce do jedzenia, miski nie powinny stać obok siebie. Wystarczającą odległością mogą być nawet przeciwległe kąty kuchni, a wszelkie sytuacje podjadania jeden drugiemu należy bezwzględnie ucinać. Spacery to kategoria zależna już tak naprawdę od rozwoju szczenięcia. Początkowo zapewne będą przeprowadzane osobno, gdyż młode nie będzie mogło towarzyszyć dorosłemu psu, potem zaś będzie potrzebowało wychodzić znacznie częściej, zanim nie nauczy się utrzymywania czystości. Jeśli jednak opanujemy z nim już pewien nawyk wychodzenia o danych porach, można go dostosować do rytmu starszego psa i łączyć ich spacery. Wciąż jednak należy obserwować ich relację podczas wycieczek.

Zatem przygarnięcie szczenięcia i oswojenie go z naszym dorosłym psem jest procesem bardzo złożonym i długotrwałym. Warto jednak poświęcić mu czas, ponieważ psia przyjaźń i wspólna zabawa, a także zwyczajne towarzystwo, gdy właściciela nie ma w domu, to bezcenny skarb.

przez kosma