Odrobaczanie u psów
Robaki stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia Twojego psa. Niekoniecznie muszą być nabyte przed kontakt z psami na spacerach, ale również do zarażenia może dojść tuż przez urodzeniem. Wczesne odrobaczanie i postępowanie zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami powinno redukować ryzyko poważnych chorób spowodowanych zarobaczeniem.
W jaki sposób psy zarażają się robakami?
Jest bardzo prawdopodobne, że prędzej czy później pies zetknie się z robakami, ich larwami lub jajami. Może to nastąpić nawet w łonie matki lub poprzez jej mleko. Jednak do większości zakażeń dochodzi na spacerach, po lasach, łąkach czy nawet ogrodach. Larwy bardzo łatwo mogą wejść do organizmu psa przez wąchanie czy lizanie. Bawienie się z innymi psami również stanowi zagrożenie, ponieważ psy mogą zarazić się robakami lub innymi pasożytami od zwierząt, które padły ich ofiarą.
Jakie typowe objawy występują w przypadku robaków?
W wielu przypadkach w początkowych stadiach lub przy łagodnym zarobaczeniu nie można wykryć żadnych objawów. W zaawansowanych stadiach można spodziewać się biegunki, utraty apetytu, wycieńczenia, zmiany sierści i świądu w okolicy odbytu. Jeżeli szczenię jest już zarażone glisty, można to rozpoznać po rozdętym brzuchu. W przypadku problemów z zarobaczeniem psa często można zauważyć powiązane objawy np. związane z upośledzeniem funkcji przewodu pokarmowego.
Ile trwa odrobaczenie psa?
Kuracja odrobaczająca trwa zaledwie 24 godziny. W tym czasie należy obserwować odchody swojego psa, czy nie ma w nich robaków. Jeśli właściciel zaobserwuje wydalane robaki warto skonsultować się z lekarzem weterynarii i omówić plan odrobaczania.
Odrobaczanie szczeniąt po raz pierwszy
Zgodnie z zaleceniami szczenięta powinny być odrobaczane po raz pierwszy w wieku dwóch tygodni. Później leczenie należy powtarzać co dwa tygodnie, aż do dwóch tygodni po otrzymaniu ostatniego mleka matki.
Regularne odrobaczanie nie tylko pozwala pozbyć się robaków u naszych czworonożnych pupili, ale także pomaga zmniejszyć zagrożenie dla zdrowia naszego i bliskich.
Czy zmiana zachowania może być związana ze zdrowiem pupila?
Fobie, przerażenie, przygnębienie, nadmierne pobudzenie-to dziwne zachowania, które mogą być związane ze zdrowiem psa. Czy żywienie ma wpływ na te zachowania, a może to tylko kwestie weterynaryjne? Zatem poznajmy, jakie są podłoża zmiany zachowania pupila związane z niedoczynnością tarczycy.
Dermatozy endokrynogenne są coraz częściej diagnozowanymi schorzeniami u zwierząt towarzyszących, a najczęściej rozpoznawalnymi jest niedoczynność tarczycy. Problem ten dotyczy 0,2-0,8% populacji psów. Do ras posiadających predyspozycje zalicza się labradory, setery irlandzkie, pudle, boksery, jamniki, owczarki niemieckie oraz cocker spaniele. Rasy te mają większe skłonności do alergii i problemów autoimmunologicznych. Niedoczynność tarczycy nie tylko da o sobie znać w aspekcie pogorszenia kondycji skóry, ale również będzie przyczyną objawów ze strony układu nerwowego.
Stosunkowo subtelne objawy np. wypryski/krostki na skórze, swędzenie, niepokój mogą nieść za sobą wiele problemów, a ich pominięcie może być początkiem agresji behawioralnej, a nawet świadczyć o zaburzeniach niedoczynności tarczycy bez typowych objawów. Choroby tarczycy są częstą przyczyną zmian zachowania oraz funkcjonowania układu nerwowego. Neuropatie są najbardziej spotykanymi objawami niedoczynności tarczycy. Wyróżnia się neuropatię obwodową, porażenie, niedowład, porażenie krtani i inne.
Uogólniona neuropatia obwodowa – najczęściej dotyczy psów starszych ras średnich i dużych. Początkowo można zaobserwować osłabienie, brak chęci do wysiłku, z czasem dochodzi do niedowładu czterokończynowego lub poprzecznego. Po 1-3 miesiącach od pojęcia leczenia hormonami zachodzi poprawa.
Obwodowy zespół przedsionkowy – najczęściej występuje u psów około 8 roku życia, a objawem może być porażenie nerwu twarzowego. Typowymi symptomami jest przechylenie głowy, oczopląs, ruchy maneżowe.
Porażenie nerwu twarzowego – objawami jest opadnięcie powieki, małżowiny, wargi.
Zaburzenia w centralnym układzie nerwowym – ten typ objawów występuje stosunkowo rzadko i charakteryzuje się oczopląsem pionowy, zezem, porażeniem czterokończynowym lub połowicznym, drgawkami, otępieniem, brakiem świadomości.
Pierwszymi objawami, które powinny nas zaniepokoić, jest przybieranie na wadze, nadwagę, otyłość – mimo zbilansowanej diety oraz dużej ilości ruchu, zmiana zachowania z psa energicznego na pozbawionego energii, ospałego, niewykazującego chęci do zabawy. Przyjrzyjmy się wówczas jego skórze. Niedoczynność tarczycy często jest rozpoznawalna po objawach dermatologicznych. Łojotok wraz z rogowaceniem naskórka, wyłysienia na końcu ogona oraz na tułowiu, przebarwienia skóry oraz drożdżyca będą wytycznymi potwierdzającymi problem.
Bacznie obserwujmy swojego pupila, w razie zmiany jego zachowania nie tłumaczmy go, wiekiem czy pogodą.
Nagietek - kwiat bezpieczny dla psów
Znany naukowo jako Calendula officinalis, nagietek jest rośliną należącą do rodziny roślin kwitnących, czyli Asteraceae. Nie jest szczególnie wymagającą rośliną w uprawie, dlatego doskonale sprawdza się w polskich ogrodach na gruncie i w donicach. Jego jaskrawożółte i pomarańczowe kwiaty stanowią doskonałą ozdobę oraz pięknie pachną. Nagietek jest kwiatem bogatym w substancje odżywcze, często jest wykorzystywany do celów leczniczych i kulinarnych. Znalazł również swoje miejsce w żywieniu oraz pielęgnacjo zwierząt.
Nagietek jest już od dawną znaną rośliną leczniczą należącą do rodziny astrowatych. Można bez większego problemu wyhodować na własnym balkonie, ogródku i cieszyć się zbiorami przez cały rok, o ile odpowiednio go wysuszymy i szczelnie zamkniemy w słoju w ciemnym i suchym miejscu. Charakteryzuja się bogatą gamą właściwości prozdrowotnych, działa przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie oraz przeciwgrzybicznie.
Kwiaty nagietków są szczególnie ważne, zawierają saponiny, które mają właściwości hemolityczne i przeciwzapalne. Świetnie sprawdza się jako dodatek do maści leczniczych, które można stosować na rany i otarcia, ugryzienia, przesuszone poduszki łap, uszy po zapaleniach bakteryjnych, świetnie koi skórę oraz jest nieoceniony w terapii alergii skórnych. Polecany przy nieżytach jelit, redukuje stany zapalne. Napar z płatków nagietka podawany szczeniakowi może się przyczynić do poprawy ogólnego składu mikrobiologicznego w jelitach oraz przyczynić się do wzmocnienia ich pracy oraz zdrowia.
Nagietek jest również polecany w leczeniu ran skóry, pomaga w tworzeniu się nowej tkanek, poprawia stan skóry oraz doskonale przyspiesza czas gojenia. Maść nagietkowa powinna się znaleźć w apteczce u każdego psa.
Nagietek jest często dodawany do karm pełnoporcjowych i mieszanek paszowych dla zwierząt, dzięki wszystkim zasługom. Wyhoduj w doniczce lub ogródku nagietki i zrób dla psa zdrowe przysmak, lub dodaj płatki do karmy!
Żywieniowe wsparcie dla psów z chorym sercem
Psy podobnie jak ludzie wraz z wiekiem mogą chorować na serca. Wyróżnia się wady wrodzone lub rozwijające się wraz z wiekiem. Najczęstszą nabytą nieprawidłowością serca jest przewlekła choroba zastawek serca. Wraz z wiekiem ulegają pogorszeniu i stają się sztywne, co umożliwia przepływ krwi w miarę bicia serca.
Czy odpowiednia dieta może przyczynić się do spowolnienia postępu choroby lub stanowić profilaktykę? Zwiększenie komfortu życia psa chorego jest głównym celem dietoterapii. Znane są składniki odżywcze, które ze względu na skuteczność oraz właściwości są polecane pacjentom kardiologicznym.
Tauryna
Tauryna jest aminokwasem niezbędnym do utrzymania procesów fizjologicznych. Odpowiada za rozwój mózgu, chroni komórki przed wolnymi rodnikami oraz zapewnia poprawne funkcjonowanie mięśnia sercowego. Zwierzęta są w stanie ją wytwarzać przy odpowiedniej ilości białka i aminokwasów – metioniny i cysteiny. Jednak kiedy jej poziom jest niewystarczający, wtedy konieczna jest dodatkowa suplementacja. Badania naukowe ujawniły, że psy z chorobami serca mają problem z utrzymaniem odpowiedniego poziomu tauryny zwłaszcza te, które są na diecie o niskiej zawartości białka, wysokim błonniku lub na diecie jagnięcej i ryżowej. W przypadku psów z niedoborem tauryny należy je suplementować 250-1000 mg co 8-12 godzin.
L-karnityna
Karnityna jest zaliczana do substancji witaminopodobnych. Odgrywa ona kluczową rolę w metabolizmie tłuszczu oraz jest źródłem energii do skurczu serca. Psy zdrowe są w stanie syntetyzować karnitynę w wątrobie. Natomiast psy z chorobami serca wymagają suplementacji. Mięsień sercowy ma największe zapotrzebowanie na karnitynę. Wzbogacenie o nią diety ma udowodniony wpływ na poprawę przepływu krwi. Psy z chorobami serca powinny zawierać mniej niż 0,02% l-karnityny w przeliczeniu na suchą masę. Ponadto L-karnityna usprawnia naukę poprzez znaczącą poprawę w zakresie dyskryminacji i przestrzennej edukacji psów w starszym wieku.
Kwasy tłuszczowe
Kwasy Omega 3 pomagają w utrzymaniu prawidłowego stężenia cholesterolu, normalizowaniu ciśnienia tętniczego i wspomagają funkcjonowanie serca. Suplementacja kwasami tłuszczowymi Omega 3 i 6 jest konieczna ze względu na fakt, że nie może być syntetyzowana w organizmie. Przy chorobach serca szczególnie należy rozpocząć suplementację Omega 3, ponieważ zmniejszają utratę mięśni u psów obciążonych niewydolnością serca, tłumią nieprawidłowy rytm serca, zmniejszają aktywność zapalną oraz zmniejszają utratę mięśni. Źródłem kwasów Omega 3 są algi morskie i olej rybny. Zalecana dawka dla psów z chorobami serca, które mają słaby apetyt i osłabienie wynosi 40mg na kg masy ciała EPA omega 3 i 25 mg/Kg DHA omega 3.
Minerały
Potas i magnez są istotnymi minerałami w przewlekłej niewydolności serca. Niedobór jednego z nich może prowadzić do osłabienia mięśni oraz zaburzyć rytm serca. Suplementacja potasu często jest konieczna w przypadku długotrwałego stosowania diuretyków pętlowych. Psom ze schorzeniem serca i nerek poleca się diety o ograniczonej zawartości fosforu i sodu. Niedobór magnezu jest jednym z najczęstszych przyczyn zaburzeń rytmu serca.
Sód
Główną rolą sodu jest regulowanie ciśnienia osmotycznego płynów ustrojowych na przykład krwi. Jest konieczny do prawidłowego przebiegu procesów fizjologicznych takich jak kurczliwości mięśni czy podczas przewodnictwa nerwowego. Nieprawidłowe funkcjonowanie serca przyczynia się do pogorszenia retencji wody. Dlatego zaleca się, aby psom z chorym sercem ograniczyć jego spożycie do 0,4% na s.m., a przypadkach ciężkich nawet do 0,30%. Niestety może to spowodować nasilenie się dyskomfortu spowodowanego kaszlem sercowym. Zmniejszenie spożywania sodu będzie miało wpływ na mniejsze zatrzymywanie wody i pozwoli ją kontrolować. Zwierzęta zdrowe z łatwością wydalają z organizmu nadmiar sodu, niestety jest to niemożliwe w przypadku psów z niewydolnością krążenia. Nadmiar sodu będzie u nich pogłębiał objawy.
Odpowiednia dieta jest w stanie przyczynić się do poprawy komfortu życia psa obciążonego schorzeniami serca. Celem dietoterapii w tego typu chorobach jest utrzymanie właściwej kondycji, masy ciała, które będą prowadzić do poprawy komfortu życia. W przypadku niewydolności krążenia niedobory witamin E i B mają szczególne znaczenie, mogą znacznie pogłębiać objawy. Dodatek Koenzymu Q10 do diety może prowadzić do zmniejszenia wydolności.
Dlaczego pies bawi się swoim ogonem?
Budowa mózgu psa jest zbliżona do ludzkiego, z tego względu możemy cierpieć na podobne choroby neurologiczne. Psie zaburzenie kompulsywne (CD) jest odpowiednikiem zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych u ludzi i można je podzielić na trzy grupy:
- Stereotypie – powtarzanie bez celu danego zachowania, jest to mechanizm chroniący przed powstawaniem psychosomatycznych zaburzeń,
- Zachowania konfliktowe – nadmierne wylizywanie, ssanie, samookaleczanie,
- Zachowania próżniowe (PICA) – zjadanie rzeczy niejadalnych (np. tkanin, metali, kamieni).
Główną przyczyną CD jest genetyka psów, a problem warunkuje występowanie genu odpowiedzialnego za te zachowania. Niektóre rasy są bardziej predysponowane - Dobermany przykładowo liżą swoje łapy, King Charles Spaniele łapią pyskiem wyimaginowane owady, Labradory żują kamienie, u Dogów Niemieckich częściej się obserwuje zachowania samookaleczające. Innymi typowymi zachowaniami u psów jest gonienie za cieniem czy ogonem, ssanie zabawek, lizanie ścian, żucie ogona. Obsesja objawiająca się brakiem kontroli może prowadzić do powstania głębokich ran, które są trudne do wyleczenia. Drugim powodem występowania CD to brak równowagi neurotransmiterów w mózgu, który może być spowodowany np. przewlekłym stresem, bólem.
Sytuacje podczas, których pies może prezentować bieganie za ogonem to np. ekscytacja z przyjścia domownika lub gościa do domu, lęk separacyjny, po przemocy fizycznej, urazach z przeszłości. Wielu właścicieli nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji. Kiedy ich pies zaczyna gonitwę za ogonem, to z rozczuleniem patrzą na swojego pupila, obserwują go, nagrywają. Wtedy pies widzi przyzwolenie na to działanie i uznaje to za formę zabawy. A okazuje się, że to niebezpieczne zachowanie, prowadzi do samo-nagradzania. Podczas wykonywania obrotów dochodzi do produkcji endorfin, dzięki czemu pies staje się coraz bardziej pobudzony, zadowolony z siebie. W skrajnych przypadkach pies odmawia przyjmowania pokarmów, traci odpowiednie postrzeganie rzeczywistości.
Gonitwa za ogonem częściej jest obserwowana u szczeniąt niż u dorosłych osobników. Może być to związane z faktem, że z wiekiem psy przyzwyczajają się niego i nie traktują jak zabawkę. Bardziej podatne na tego typu zaburzenia są narażone psy, które na długie godziny są zostawiane same w domu, nie mają odpowiedniej stymulacji umysłowej, czy też zapewnionej aktywności. Zabawa w pogoń za ogonem wydaje się być dla nich atrakcyjna, ponieważ w łatwy sposób zapewniają sobie wysiłek i rozrywkę.
Istnieją sposoby, aby poradzić sobie z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Kiedy jesteśmy świadkami tej specyficznej zabawy u swojego pupila to szybko odwróćmy jego uwagę, poprzez wyraźny dźwięk lub dotyk. Zapewnijmy psu odpowiednią aktywność fizyczną i psychiczną. Wprowadźmy dietę niskoenergetyczną o bardzo dobrej jakości białka. Rozważmy zakup mat węchowych lub innych zabawek interaktywnych. Kiedy wychodzisz z domu, zapewnij psu rozrywkę, pozostaw atrakcyjne zabawki, które odwrócą jego uwagę i będzie miał szanse zająć swoje myśli. Pies powinien się znaleźć pod opieką lekarza weterynarii i behawiorysty zwierzęcego. Specjaliści dokonają indywidualnej analizy problemów behawioralnych i emocji towarzyszących u psów. Także wskażą odpowiedni sposób reakcji na problem. Może być to cenna lekcja, podczas której zrozumiesz zachowania swojego psa, wzmocnisz waszą relację oraz przede wszystkim znajdziesz sposób na uspokojenie emocji psa. Możliwe, że będzie potrzebna dodatkowa terapia lekami przeciwdepresyjnymi. CD jest zburzeniem, które jest bardzo ciężkie do przejścia dla właściciela psa. Nie tylko chodzi tutaj o opiekę weterynaryjną, ale także wymaga ogromnych pokładów cierpliwości i czasu. Dlatego pamiętajmy, że przyjmując do swojego domu szczeniaka, należy odpowiednio się nim zająć – spędzać z nim dużo czasu, szkolić go, socjalizować, zapewnić mu kontakt z innymi psami. Nauka posłuszeństwa i nawet podstawowych komend będzie stanowiła świetny pomysł do budowania więzi.
Owczarek Collie – co powinieneś o nim wiedzieć?
Owczarki collie, czy owczarki szkockie długowłose najbardziej spopularyzowany został przez film „Lassie, wróć”, gdzie prezentuje się jako niezwykle mądra, pojętna i lojalna wobec człowieka rasa. Film wielokrotnie był wznawiany, stąd znany jest ludziom z różnych pokoleń. Owczarki szkockie zyskały również sławę dzięki międzynarodowym programom rozrywkowym typu talent show, jak i poprzez światowej klasy wystawy; w obu wypadkach rasa ta wykazuje niezwykłe posłuszeństwo, ale także ujmującą urodę. Nie dziwne zatem, że często przychodzi na myśl jako wybór pierwszego psa lub pupila odpowiedniego dla rodziny. Zanim jednak podejmiesz decyzję o zaopiekowaniu się przedstawicielem tej rasy, warto poznać kilka informacji na jego temat.
Wygląd
Owczarki collie należą do psów dużych, osiągając około 56-61 cm wysokości w kłębie u samców i 51-56 cm u suk. Charakteryzuje go bujną sierść o długim włosie o dwóch warstwach, dzięki czemu wydaje się dużo większy niż jest w rzeczywistości. Włos jest na tyle gęsty, że trudno zobaczyć u psa skórę. Na szyi występuje obfity żabot oraz kryza, tylna część przednich kończyn posiada bogate frędzle, natomiast na tylnych kończynach zauważalne są tzw. „portki”. Ogon również jest obficie owłosiony, jedynie na głowie i kufie sierść jest krótka i przylegająca. Zwykle występują trzy typy umaszczenia owczarków szkockich: śniade i śniade z białym, trójbarwne oraz niebieskie marmurkowe, występują także białe znaczenia. Sierść ta wymaga bardzo regularnego szczotkowania, często tworzą się kołtuny, a także kilka razy w roku rasa ta przechodzi okres linienia. Jego budowa powinna być zaskakująco proporcjonalna. Ogon w momencie pobudzenia unosi się nieznacznie, ale nigdy ponad linię grzbietu. Kościec określa się jako umiarkowanie mocny, dlatego by chronić psa przed zwyrodnieniami kostnymi lub stawowymi, warto wzbogacić dietę zwierzęcia o suplement mobility.
Charakter
Warto wiedzieć, że współczesne owczarki collie są potomkami długoletniej tradycji psów pasterskich. Być może stąd bierze się jego ogromne przywiązanie do człowieka, mimo, że obecnie uważane są za jedne z psów najbardziej eleganckich i wyrafinowanych. Zwykle psy te są niezwykle sympatyczne, delikatne, pozbawione agresji i opiekuńcze wobec dzieci. Czują się częścią stada, co ciekawe – nie lubią podniesionych głosów, zatem jeśli w rodzinie trwa jakaś awantura, mogą pokazać, że im się to nie podoba. Owczarki szkockie są uczuciowe, niezwykle wrażliwe lubią znajdować się w centrum uwagi lub przynajmniej być dostrzegane, a wyrządzoną krzywdę pamiętają bardzo długo. Bardzo chętnie współpracują z człowiekiem i są niezwykle zdolne w przyswajaniu komend. Czy wiedziałeś, że filmowa Lessie opanowała ich ponad 300? Ma to jednak swoje plusy i minusy, ponieważ inteligencja tego psa nie zawsze znajduje zaspokojenie w posłuszeństwie. Collie szybko uczą się sztuczek takich jak otwieranie drzwi, przeskakiwanie przez płot, kradzież jedzenia ze stołu, dlatego warto jednak poświęcać mu czas, by nie nabrał złych nawyków. Lubią otwartą przestrzeń, dużą aktywność fizyczną, dlatego nie nadają się do kojca, czy budy, ponieważ ograniczone pole manewru może odebrać im radość życia i przysporzyć dużego stresu. Wbrew swojej delikatnej naturze nie jest to jednak pies lękliwy, charakteryzuje się dużą ciekawością, a z powodu przywiązania do stada może się czuć w obowiązku go bronić. Z tego powodu warto wiedzieć, że są to psy niezwykle czujne, które ze snu budzi każdy szelest… o którym może oznajmić właścicielom głośnym szczekaniem.
Zdrowie
Przeciętnie owczarki szkockie długowłose cieszą się bardzo dobrym zdrowiem i są długowieczne; kilkanaście lat u boku właściciela to średnia długość ich życia. Rzadko cierpią na dysplazję stawową, choć ich układ kostny należy obserwować – ruch powinien być właściwie dopasowany do danego osobnika. Charakterystyczne dla rasy są jednak schorzenia oczu, zwłaszcza zanik siatkówki a także delikatny układ pokarmowy. Z tego powodu powinno się im zmieniać karmę jak najrzadziej, a jeśli już to stopniowo. Niektóre osobniki mogą wymagać gotowania domowego, ale zdarza się to rzadko. Collie mogą również być nadwrażliwe na niektóre leki, dlatego warto zrobić im w okresie młodości testy na substancje lecznicze, których nie może przyswajać.
Czy warto zatem przygarnąć owczarka collie?
Oczywiście, że tak! Trzeba to jednak zrobić z pełną świadomością tego, że są to psy niezwykle kochane, które samych siebie traktują jak członków rodziny, kochają dzieci, bardzo szybko się uczą, a swoją łagodnością mogą roztopić niejedno zmrożone serce. Z drugiej jednak strony ich sierść może być trudna w pielęgnacji, są obietnicą zaangażowania na wiele lat, a ich inteligencja może sprawiać nam pewne drobne kłopoty. Jeśli jednak te minimalne problemy nie zdołały zniechęcić czytelnika tego artykułu, to jest to rasa idealna dla niego.
Owczarek niemiecki – co powinieneś o nim wiedzieć
Owczarki niemieckie to jedna z najpopularniejszych ras na świecie. Jedna z najczęściej występujących w filmach i serialach telewizyjnych, kojarząca się nam najczęściej z niezwykle mądrymi psami policyjnymi, ratownikami, czy wiernymi partnerami. W Polsce rozwój ich popularności przypada na lata 60. XX wieku dzięki Szarikowi z serialu „Czterej pancerni i pies”, a także Cywilowi z „Przygód psa Cywila” – bohaterów polskich seriali; psa towarzyszącego załodze czołgu „Rudy” oraz psa milicyjnego. We współczesnych mediach również najczęściej występuje w podobnych rolach. Dzięki temu rasa stała się niezwykle popularna wśród gospodarstw domowych, psy te zarówno dobrze współpracują jako członkowie familii, ale także jako stróże danego terenu. Jeśli zatem planujesz wzbogacić swoje życie o osobnika tej rasy lub już go masz i chciałbyś lepiej zrozumieć – ten artykuł jest dla ciebie.
Jak powinien wyglądać przeciętny owczarek niemiecki?
Na początek warto wiedzieć, że psy tej rasy należą do typów dużych. Wysokość w kłębie wynosi od 55 do 65 cm, gdzie zazwyczaj psy są wyższe od suk. Ciężar ciała w okresie dorosłym zazwyczaj przekracza 30 kg. Utożsamiane z wilkami przez podobną budowę ciała, charakteryzują się sierścią czarną podpalaną, aczkolwiek jej podpalane fragmenty mogą być rozłożone bardzo różnie, zazwyczaj w dolnej partii ciała: kończyny, podbrzusze, kufa, czy okolice odbytu. Dopuszczalne są jednak inne typy sierści: czarne, szare lub czaprakowe z czarną maską. Jego ciało zbudowane jest z grubych kości, a sylwetka – atletyczna – opiera się na bogatych mięśniach, w jego postawie nie ma jednak śladów ociężałości. Głowa w kształcie klina z dość długą kufą, nos czarny, mocne uzębienie. Występują osobniki długowłose i krótkowłose.
Jak wygląda typowe zachowanie i charakter owczarka?
Psy te najczęściej są wykorzystywane w policji ze względu na wytrwałość, odwagę i posłuszeństwo. Owczarki szybko uczą się komend, a ponadto są chętne do współpracy z człowiekiem. Doskonale opiekuje się dziećmi, choć ze względu na gabaryty, zabawę z małymi dziećmi powinna nadzorować osoba dorosła. Psy te są również bardzo oddane swojemu przewodnikowi. Choć mogą charakteryzować się dużym temperamentem, często okazują opanowanie i zrównoważenie, osobniki rzadko bywają tchórzliwe lub agresywne. Mogą zaatakować właściwie tylko w obronie „swojego” człowieka.
Żywienie
W diecie owczarka dużo zależy od jego aktywności fizycznej. Im większe zużycie energii – jak u psów sportowych czy służbowych – tym bardziej treściwe i kaloryczne powinno być pożywienie. W związku z tym u psa domowego, wychodzącego tylko na spacery, posiłku powinno się dopasowywać inaczej. Około 75% pożywienia powinno opierać się na mięsie, podawanym w postaci surowej lub w suchej karmie dopasowanej do rasy i wieku zwierzęcia. Pozostała część powinna opierać się na warzywach, owocach i wypełniaczach typu makaron lub ryż. Warto sprawdzić skład podawanej karmy – być może nie trzeba dodawać do niej dodatków, jeśli warzywa i inne składniki są już w niej zawarte. Oczywiście można przygotowywać owczarkom posiłki domowe, jest to jednak trudne zadanie ze względu na potrzebę suplementacji, zmieniającą się także z wiekiem. Młode potrzebują w swojej diecie więcej białka i tłuszczu niż psy dorosłe.
Zdrowie i pielęgnacja
Jedną z najczęstszych chorób występujących u owczarków niemieckich jest dysplazja stawowa. Zaleca się zrobić prześwietlenie w jej kierunku, jak najszybciej, gdy tylko pies przestanie rosnąć. Wynika to z budowy ciała tego typu psów, ale ma na to wpływ także genetyka oraz masa ciała, suplementacja, czy ruch. Nie należy bagatelizować tego badania – dysplazja polega na nieprawidłowym ukształtowaniu panewki i główki kości ze względu na rozluźnienie więzadeł, najczęściej występuje w stawie biodrowym, co sprawia zwierzęciu ból przy chodzeniu, czy innych czynnościach ruchowych. U szczeniąt nie widać zwyrodnień, dlatego należy poczekać do odpowiedniego momentu. W tym czasie jednak można wspomóc psa odpowiednią suplementacją, jak mobility – kompleksową formułą wspierającą stawy, ścięgna i kości u psów. Dbanie o sierść owczarków niemieckich nie należy jednak do kłopotliwych, należy pamiętać o jak najczęstszym wyczesywaniu oraz przygotować się, że rasa ta obficie linieje dwa razy do roku. Tak jak i wszystkie inne psy, owczarki trzeba zaszczepić przeciw chorobom zakaźnym.
Zatem owczarki niemieckie to psy bardzo wszechstronne i niezwykle pojętne. Sprawdzą się zarówno jako członkowie rodziny, jak i psy służbowe, sportowe, a także na wystawach, jeśli posiadają rodowód. Znając te rasę lepiej, mamy szansę przemyśleć, czy wybór takiego psa jest odpowiedni dla naszych warunków, możliwości finansowych, ale także dla naszej przyszłej współpracy z czworonogiem.
Jak dbać o stawy psa?
Psy ras dużych i olbrzymich posiadają grono fanów, które uwielbia je właśnie za gabaryty. Podobno im więcej do kochania, tym lepiej, jednak zwierzęta te ze względu na swoją wielkość są niezwykle narażone na chorobę zwyrodnieniową stawów. Z podobnym problemem zmagają się psiaki w okresie wzmożonego wzrostu oraz w późnej starości. Na co należy zwrócić uwagę w trosce o stawy naszego psa?
Dysplazja stawu
W przeciwieństwie do osteoartozy (bo tak również nazywamy chorobę zwyrodnieniową), dysplazja stawu to wada wrodzona. Najczęściej dysplazji ulegają biodra oraz łokcie zwierzęcia, co nie tylko wpływa na jego sposób poruszania się, lecz również znacznie pogarsza jego samopoczucie. Wcześnie wykryta pozwala na podjęcie odpowiednich kroków, aby cofnąć postępujące zmiany i uniknąć konsekwencji, zignorowana może doprowadzić do zwyrodnienia stawu.
Ścieranie się chrząstki
Niewłaściwa budowa stawu naraża go na silne tarcie, podczas którego chrząstka zapewniająca gładki ruch stawu ulega zniszczeniu. Odsłonięte kości ocierając się o siebie powoli wywołując bardzo bolesny stan zapalny. Na skutek bólu zwierzak kuleje i unika aktywności fizycznej, pogłębiając w ten sposób swoją chorobę.
Kto jest narażony?
Psy osiągające wagę ciała przekraczającą 30 kilogramów, w szczególności:
- dalmatyńczyki
- syberian husky i malamuty
- owczarki niemieckie
- labradory
Masa tych psów stanowi duże obciążenie dla ich stawów, wywołując ciągły nacisk i prowadząc do ich ścierania.
- Szczenięta w okresie szybkiego wzrostu.
Stawy maluchów nie nadążają nad wzrastającą masą ciała, ulegając coraz to większemu obciążeniu a ich ruchliwość i chęć do zabawy temu nie pomaga.
- Seniorzy
Wraz z wiekiem zdolność chrząstki do regeneracji obniża się, narażając kości na tarcie prowadzące do niebezpiecznych konsekwencji.
Sposoby leczenia
Uważna obserwacja pupila i wdrażanie odpowiednich metod są kluczem do uniknięcia lub nawet zatrzymania choroby. Oto co możemy zrobić w domowych warunkach:
- Regularnie ważyć psa, zapobiegając jego nadwadze. Każdy nadprogramowy kilogram przyczynia się do pogłębienia zwyrodnień. Chcąc wprowadzić dietę dla psa z nadwagą należy skonsultować to z lekarzem, który zleci odpowiednie karmy. Obecnie istnieją diety, które zwalczają osteoartoze, wzbogacając codzienne posiłki w glukozaminę, chondroitynę i kwasy tłuszczowe EPA i DHA.
- Ograniczyć zabawy, szczególnie w przypadku szczeniąt. Ruch to zdrowie a spacery wskazane są psom w każdym wieku, jednak zabawy polegające na skakaniu i hasaniu są kolejnym balastem dla kształtujących się stawów. Ograniczając skoki możemy wspomóc psi szkielet, pozwalając mu przyzwyczaić się do rosnącego obciążenia bez jego przeciążenia.
- Wprowadzić suplementację. Oprócz specjalistycznych karm, spotkamy się również z mieszankami paszowymi, uzupełniającymi braki w codziennej diecie. Niestety nie wszystkie składniki odżywcze po spożyciu dostają się do krwiobiegu, skąd mogłyby wesprzeć organizm. Składniki pochodzenia naturalnego cechują się wyższą bioretencją, która powinna być wyznacznikiem przy wyborze suplementów. Preparat Mobility od Yarrowia Canifelox sprzyja produkcji kolagenu, będącego głównym składnikiem chrząstki stawowej oraz jest bogatym źródłem kwasów omega – zapewniających płynność stawu, przy jednoczesnym działaniu antyzapalnym. Mieszanka została wzbogacona między innymi w mangan oraz naturalną siarkę, tworząc osłonę dla tkanki chrzęstnej zarówno u psów dojrzalszych, jak i szczeniąt.
- Podawać leki przeciwzapalne w okresach silnego bólu. Niestety nie poprawią one stanu samej chrząstki, lecz zminimalizują dyskomfort zwierzęcia, pozwalając mu na bezbolesne poruszanie się.
W szczególnych przypadkach weterynarz może zalecić rehabilitację lub skierować psiaka na operację.
Objawy, które powinny nas zaniepokoić
Kluczem do zdrowia jest kontrola jego stanu. Niewiele chorób przechodzonych jest bezobjawowo, oto lista zachowań, które mogą świadczyć o problemach ze stawami:
- Kulenie, odciążanie jednej kończyny lub nerwowe unoszenie chorej nogi. W podobny sposób pupil może reagować na tkwiącą w poduszce zadrę lub ranę, dlatego w pierwszej kolejności należy sprawdzić jego łapki.
- Niechęć do wspólnej zabawy i spacerów. Apatia u psa tryskającego energią zawsze jest sygnałem ostrzegawczym!
- Problemy z wchodzeniem oraz schodzeniem po schodach. W tej sytuacji utykanie nasila się, ponieważ kończyna obciążona zostaje dwukrotnie.
- Trudność podczas wstawania z posłania lub zasypianie w przypadkowych miejscach.
Dlaczego małe psy zwykle żyją dłużej niż duże?
Siedmioletni pies niewielkiej rasy jest jeszcze w pełni sił, w wieku średnim. Tymczasem siedmiolatek należący do dużej rasy jest już niestety seniorem, na którego zdrowie należy szczególnie uważać. Dlaczego tak się dzieje?
Rasy psów najlepsze do domu z małymi dziećmi
Twoje dzieci bardzo chciałyby mieć psa? Ty także marzysz o tym już od dawna i nikt z pozostałych mieszkańców domu nie zgłasza żadnych zastrzeżeń? W takim razie czas na podjęcie tej ważnej decyzji. Podstawą jest wybór odpowiedniej rasy, zwłaszcza jeżeli w domu mieszkają także małe dzieci.
Rasy psów, których już nie spotkacie. Co się z nimi stało?
Zdarza się niestety, że niektóre rasy psów znikają po wielu latach hodowli. Dzieje się tak z różnych przyczyn. Czasem konkretna rasa nie jest już człowiekowi potrzebna, w innych przypadkach winę ponoszą choroby i niebezpieczne warunki życia zwierzaków. Bywa też, że historia wyginięcia danej rasy jest nieznana… Przedstawiamy kilka ciekawych ras psów, które niestety już nie istnieją.
Jak pomóc psom narażonym na choroby stawów – poradnik
Choroba zwyrodnieniowa stawów jest jedną z podstawowych przyczyn długotrwałego bólu u psów. Czynnikami, które sprzyjają jej pojawieniu się, jest rasa zwierzęcia, jego masa, a także wiek. Nie jest to oczywiście jedyna choroba, która rozwinąć się może w układzie ruchu zwierzęcia. Choroby tego typu dotknąć mogą każdego stawu w ciele zwierzaka, ale zazwyczaj dotyczą one największych stawów, takich jak staw biodrowy, kolanowy, łokciowy, nadgarstkowy oraz stawy między kręgami kręgosłupa.
Jaka rasa psa najbardziej do Ciebie pasuje? Specyfika psów myśliwskich i pasterskich
Zastanawiasz się nad adopcją lub zakupem psa konkretnej rasy? Zrezygnuj z psychotestów, poznaj fakty. Przedstawiamy krótką charakterystykę psów myśliwskich oraz psów pasterskich.
Psy myśliwskie
Psy używane do polowań znane są ludzkości już od czasów starożytności. Niemniej ich charakterystyka hodowlana zaczęła być wyraźna dopiero w XVIII wieku.
Psy myśliwskie wywodzą się z różnych grup ras psów według podziału FCI. Znaleźć je można w grupie III – teriery (na przykład border terrier, jack russell terrier, terier walijski), grupie IV (na przykład jamnik długowłosy, krótkowłosy i szorstkowłosy), grupie V – szpice i psy w typie pierwotnym (na przykład karelski pies na niedźwiedzie), grupie VI – psy gończe i posokowce (na przykład beagle, ogar polski), grupie VII – wyżły (wyżeł weimarski, seter irlandzki), grupie VIII – aportery, płochacze i psy dowodne (cocker-spaniel angielski, golden retriver, labrador retriver) oraz grupie X – charty. Już chociażby po tej różnorodności widać, że psy te ciężko jest zaszufladkować.
Psy myśliwskie są odważne, pewne siebie, aktywne. Potrzebują odpowiedniej pracy i umiejętności reagowania na podstawowe komendy. Specyfika polowania, do którego rasa przyzwyczajana była nierzadko od setek lat, pozostawia takim psom pewną dozę samodzielności, którą wykorzystują. Dlatego psy myśliwskie bywają uparte.
Takie psy to bardzo popularni towarzysze rodziny. Ich wesoły charakter świetnie pasuje do dzieci. Jednak ich treningiem musi się zająć osoba dorosła. Psy myśliwskie na ogół dobrze znoszą towarzystwo innych psów, zwłaszcza tej samej rasy. Ostrożnie należy jednak podochodzić do posiadania w domu innych zwierząt. Najlepiej, gdy wychowują się one razem, w przeciwnym wypadku może się u psa aktywować silny instynkt łowiecki.
Warto pamiętać o tym, że psy myśliwskie potrzebują dużo ruchu. Nie są to typowe kanapowce, a ich spacer musi być jak najbardziej urozmaicony. Przyda się aportowanie albo towarzyszenie właścicielowi w trakcie joggingu. Z natury są to psy wiele węszące. Dużą część spaceru spędzić mogą z nosem przy ziemi. Psy dowodne, takie jak popularne labradory, nie przepuszczą żadnej okazji do kąpieli. Dotyczy to również przedstawicieli innych ras. Dlatego przyszły właściciel takiego czworonoga musi być przygotowany, że jego ulubieniec nierzadko ze spacerów wróci po prostu brudny, a częsta kąpiel stanie się koniecznością. Nie decyduj się na psa myśliwskiego, jeżeli taka wizja Cię przerasta. Psy myśliwskie uwielbiają także kopać w ziemi i dobrze jest to im umożliwić w odpowiednim terenie.
Psy myśliwskie dobrze sprawdzą się w różnego typu psich sportach, takich jak agility. Wiele ras psów zaliczanych do myśliwskich, poddawanych jest próbom pracy, które sprawdzają ich wrodzone zdolności myśliwskie. Dotyczy to na przykład posokowców bawarskich.
Psy pasterskie
Psy pasterskie to przedstawiciele I i II grupy według podziału FCI. Dawniej, jak sama nazwa wskazuje, były wykorzystywane do wypasania stad przede wszystkim owiec. Obecnie pozostał w nich jeszcze silny instynkt zaganiacza. Najpopularniejsi ich przedstawiciele to owczarek niemiecki, border collie i berneński pies pasterski.
Psy pasterskie najczęściej mają umiarkowany temperament. Są wesołe, towarzyskie, ale przy tym nienarzucające się. Z tego powodu są to dobrzy towarzysze dla dzieci. Jednocześnie uważać należy na dysproporcje wielkości: psy pasterskie są duże, a więc nawet przypadkowo, w zabawie, mogą przewrócić kilkuletnie dziecko. Kontakty powinny się odbywać pod nadzorem dorosłych. Dzieci nie mogą także samodzielnie wychodzić na spacer z tak dużymi czworonogami. Specyfika tych psów sprawia, że są one dość uległe i dobrze prowadzone szybko zapoznają się z komendami. Suczki zazwyczaj przejawiają mniejszą pewność siebie.
Psy takie są często wykorzystywane do stróżowania. Dobrze się w tym sprawdzają, ponieważ najczęściej są one czujne i spostrzegawcze, a do tego mało hałaśliwe. Jednocześnie psy pasterskie serdecznie traktują znane sobie osoby, a wobec obcych najczęściej zachowują dystans.
Warto pamiętać, że psy pasterskie są najczęściej duże. To znaczy również, że są drogie w utrzymaniu, ze względu chociażby na kosztowną karmę spożywaną przez nie w dużych ilościach. Przed decyzją o przyjęciu takiego psa pod swój dach, należy przeliczyć wszelkie możliwe koszty.