Pies za mną chodzi, kot za mną chodzi... Dlaczego tak się dzieje?
Wyjątkowa więź pomiędzy opiekunem a jego zwierzęciem nie jest niczym niezwykłym. Czasami jednak jest ona na tyle kłopotliwa, że zaczyna wyglądać jak zaburzenie ze strony zwierzaka. Jeśli co rano boisz się, że potkniesz się o swojego psa lub kota, ten tekst jest właśnie dla Ciebie!
Klatka kennelowa dla psa – za i przeciw
Klatka kennelowa dla psa budzi liczne kontrowersje wśród opiekunów zwierząt. Z jednej strony wydaje się ona być dobrym rozwiązaniem, kiedy z psem są problemy wychowawcze, zwłaszcza gdy cierpi na lęk separacyjny. Z drugiej – klatka jest także mocno ograniczająca. Jakie są jej wady i zalety?
Gdy pies się nie słucha – co można zrobić bez płacenia za szkolenie?
Wspólne życie z psem to dużo nauki dla obu stron. Pies musi się przyzwyczaić do swoich opiekunów i do zasad obowiązujących w domu, natomiast ludzie powinni ze zrozumieniem i odpowiedzialnością podchodzić do niektórych zachowań zwierzaka. Co zrobić bez pomocy fachowca, jeżeli pies nie wykonuje Twoich poleceń?
Co zrobić, gdy kot gryzie i drapie?
Kot ze swojej natury jest drapieżnikiem. Dlatego często budzi się w nim chęć, by zrobić pożytek ze swoich pazurków i zębów. Czy można pokonać jego zwierzęcy instynkt, przez który kot gryzie i drapie?
Adopcja zwierzaka – o czym warto wiedzieć?
Adopcja psa lub kota to poważna decyzja na kolejnych kilka, a nawet kilkanaście lat życia. Do wzięcia na siebie tej odpowiedzialności należy się dobrze przygotować, tak by się nie rozmyślić. Co trzeba sprawdzić dokonując wyboru, by mieć pewność, że to zwierzak właśnie dla nas?
Kot wychodzący, czy domowy? Rozwiewamy wątpliwości
Mijając rozwieszone na słupach ogłoszenia „Zaginął kot” z pewnością zastanawiasz się, jak się przed tym uchronić. Czy może nie wypuszczać kota z domu? Z drugiej strony co, jeśli to właśnie wtedy jest szczęśliwy? Czy za wszelką cenę pozbawiać go radości z wychodzenia? Rozwiewamy wątpliwości kocich opiekunów.
Znalazłeś szczeniaczka? I co dalej...
Stało się – znalazłeś samotnego szczeniaka, z dużym prawdopodobieństwem porzuconego lub zaginionego. Jakie powinny być kolejne kroki?
Jak nauczyć psa czystości?
Młody pies musi przejść trening czystości, nim nauczy się załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne w trakcie spaceru. Początki mogą być trudne – szczeniak nie kontroluje swojego pęcherza i podobnie jak małe dziecko wypróżnia się kilka, a nawet kilkanaście razy na dobę. Podpowiadamy, jak skutecznie nauczyć psa czystości.
Alergik pod jednym dachem z psem i kotem
Mitem jest przekonanie, że alergik nie może obcować w ogóle z psami lub kotami. Wręcz przeciwnie, może nawet z nimi mieszkać, pod warunkiem przestrzegania kilku podstawowych zasad w zakresie higieny.
Niestety wielu lekarzy, nawet jeszcze bez dokonania stosownych testów i postawienia diagnozy, jedynie na podstawie symptomów przedstawianych przez pacjenta, sugeruje konieczność oddania zwierząt. Tymczasem w przypadku lżejszej alergii nie jest to wcale konieczne.
Na początku warto przedstawić, czym są słabe objawy alergii. Jest to lekki katar i kaszel, delikatne swędzenie skóry, lekkie zaczerwienienie oczu. Są to objawy, które pozwalają na przetrwanie dwóch godzin w towarzystwie zwierzęcia bez konieczności stosowania leków.
Wybór rasy
Osoby mające świadomość swojej alergii na zwierzaki powinny jeszcze bardziej wnikliwie niż inni podejść do wyboru konkretnej rasy. Bardzo często alergię wywołuje konkretny gatunek, zwłaszcza koty rasy europejskiej (popularne dachowce), a także rosyjskie albo brytyjskie. Niektórzy alergicy mogą za to bez przeszkód przebywać pod jednym dachem z kotem bengalskim.
Podobnie sytuacje wygląda w przypadku psów – tu także należy dokonać świadomego wyboru. Według opinii Amerykańskiego Towarzystwa Kynologicznego, rasy hipoalergiczne, to znaczy mniej alergizujące, to na przykład: Bedlington terier, sznaucer, maltańczyk, pudel.
Istnieją także psy lub koty zupełnie pozbawione sierści – to także może być wybór dla wielbicieli czworonogów. Warto jednak pamiętać, że alergię najczęściej wywołuje nie sierść, ale złuszczony naskórek i ślina (zawarta w niej albumina osoczowa).
Najlepszą metodą jest znalezienie wśród znajomych posiadacza danej rasy i przebywanie jak najczęściej w towarzystwie konkretnego zwierzęcia. Przed wzięciem psa lub kota ze schroniska albo zakupem w hodowli, warto jest jak najwięcej z nim przebywać, odwiedzać go kilkukrotnie, aby przekonać się, jak reaguje się na daną rasę.
Nie jest gwarancją, że zwierzę nie zaostrzy objawów alergii. Dlatego należy się dobrze przygotować do jego posiadania.
Lekarz
Podstawą jest znalezienie dobrego alergologa, który ze zrozumieniem podejdzie do chęci posiadania psa lub kota. Odczulanie w przypadku alergii na zwierzęta nie zawsze się sprawdza, ale osoby zdeterminowane mogą go spróbować.
Strefa wolna od zwierzaka
Nawet jeżeli obecność zwierzaka nie wywołuje u Ciebie szczególnie nasilonych objawów uczulenia, to jednak nie powinno się z nim przebywać przez całą dobę. W domu powinny znajdować się strefy, do których zwierzę nie ma wstępu. Dotyczy to szczególnie sypialni – alergicy nie powinni spać w łóżku z psem lub kotem.
Prosty wystrój
W domu alergika powinno być jak najmniej miejsc, które kumulują alergeny. Dotyczy do ciężkich zasłon, dywanów, wszelkiego typu dekoracji trudnych do wyczyszczenia. Pokrycia mebli tapicerowanych powinny być łatwe do przemycia na mokro.
Codzienne odkurzanie
Niestety, alergik musi codziennie odkurzać swój dom. Dotyczy to nie tylko konieczności zadbania o czystość podłóg, ale także mebli. Przyda się odkurzacz z dobrym filtrem HEPA, a także mop parowy.
Oczyszczacz powietrza
Kolejnym przedmiotem, który znacznie poprawi komfort życia alergika pod jednym dachem z psem lub kotem, jest oczyszczacz powietrza, najlepiej także z filtrem HEPA.
Zachowanie higieny
Dłonie powinno się myć jak najczęściej, szczególnie po zabawie ze zwierzęciem domowym. Dodatkowo należy powstrzymać się od wkładania dłoni do buzi. Kocią kuwetę i odchody psa powinna sprzątać osoba, która nie ma alergii.
Higiena zwierzęcia
Zwierzę mieszkające z alergikiem należy często kąpać oraz wyczesywać, dlatego warto jest do tych czynności przyzwyczajać kota i psa już od młodości.
Jak dbać o szczeniaka - poradnik
Nie tylko w przypadku ludzi pierwsze miesiące życia są szczególnie ważne dla zdrowia w późniejszych latach. Dotyczy to także psów. Odpowiednia dbałość o szczeniaki wpłynie dobrze na ich kondycję w okresie „dorosłości”. Oto garść porad mówiących o tym, jak dbać o najmłodsze psy w sposób, który przyniesie profity na przestrzeni lat.
Sam w domu – jak oswoić kota z codzienną samotnością?
Powszechnie uważa się, że koty są zwierzętami lepiej radzącymi sobie z samotnością niż psy. W wielu przypadkach tak właśnie jest, co nie znaczy wcale, że na kotach kilka godzin przebywania w pustym mieszkaniu nie robi w ogóle wrażenia. Koty, tak samo jak psy, odczuwają tęsknotę, potrzebują towarzystwa właściciela, mogą sobie zrobić krzywdę i po prostu się nudzą. Dlatego przed podjęciem decyzji o kupnie lub adopcji kota, należy dobrze przemyśleć kwestie logistyczne. Być może chociaż jeden z domowników ma możliwość odwiedzenia kota w ciągu dnia? Jeżeli nie ma takiej opcji, należy zrobić wszystko, by zwierzę nie było w domu samo dłużej niż 8-9 godzin dziennie.
Przed i po wyjściu z domu
Po powrocie do domu po dłuższej nieobecności należy kotu poświęcić wystarczająco dużo czasu. Zabawa, głaskanie, przytulanie, a nawet pozwalanie na spanie w jednym łóżku, osłodzą zwierzęciu czas samotności. Warto także kociaka od maleńkości przyzwyczajać do zostawania samemu. Jeżeli kot zamknięty w jednym pomieszczeniu przeraźliwie miauczy, należy go z taką sytuacją oswajać. Zacząć warto od kilkuminutowych ćwiczeń. Po otwarciu drzwi nie należy kota traktować szczególnie. Dzięki temu zauważy, że nie ma się czego obawiać, a sytuacja, kiedy jest sam, jest po prostu normalna.
Przed wyjściem z domu należy zadbać o to, by czworonożny domownik miał zapewnione rozrywki. W przeciwnym razie może on zrobić sobie drapak z nowej kanapy lub z firanek. Przygotuj samodzielnie zabawki zrobione z gazet albo tor przeszkód z kartonów. Przydadzą się sztuczne myszki, drapaki i inne powierzchnie, na które kot może się wspinać. Dobrym pomysłem jest przygotowanie parapetu w taki sposób, aby zwierzak miał do niego dostęp, nie zniszczył niczego, a jednocześnie mógł obserwować to, co się dzieje za oknem. Zabawki od czasu do czasu warto wymieniać, wówczas dostarczą zwierzakowi nowych bodźców. Czasami sprawdzi się ustawione cicho radio lub telewizor.
Kot zawsze powinien mieć dostęp do świeżej wody. Latem dobrze jest postawić nawet kilka miseczek w różnych miejscach domu, ponieważ aktywne zwierzę może je przewrócić. Jeżeli nieobecność ma się przeciągnąć, należy zostawić mu odpowiedni zapas jedzenia. Na rynku są dostępne nawet specjalne miski z dozownikiem połączonym z timerem, które wydzielają odpowiednią porcję karmy o konkretnej porze. Dla kota przygotować należy czystą kuwetę ze świeżym żwirkiem.
Towarzystwo
W przypadku bardzo towarzyskich kotów, jeżeli tylko warunki na to pozwalają, warto jest pomyśleć o drugim zwierzaku. Mając do towarzystwa przedstawiciela tego samego gatunku, kot dużo lepiej poradzi sobie z samotnością. Najlepiej od początku wziąć do domu rodzeństwo tej samej płci lub wysterylizowane. Dzięki temu wolny czas minie im na wspólnej zabawie, a negatywne skutki pozostawania samemu nie będą tak bardzo dokuczliwe. Koty mające towarzystwo innych zwierząt tak samo doceniają obecność człowieka. Wówczas właściciel zapewnia im przede wszystkim niezbędną dawkę czułości.
Zabezpieczenie wnętrza
Pusty dom jest raczej bezpieczny, ale znudzony kot może mieć różnorodne pomysły na zabawę. Dlatego przed nieobecnością w domu należy go odpowiednio zabezpieczyć. Dużym niebezpieczeństwem są leżące luzem kable elektryczne (ładowarki od laptopów lub telefonów). Najlepiej jest je odłączyć od prądu i zwinąć. Niebezpieczne mogą być także reklamówki i wszelkie inne przedmioty, w jakie zwierzę może się zawinąć i zrobić sobie krzywdę. Sprawdź, czy w zasięgu kociego pyszczka nie znajdują się żadne małe przedmioty łatwe do połknięcia, na przykład dekoracje świąteczne lub drobne zabawki dzieci.
Otwarte okna lub uchylone drzwi balkonowe to dobry pomysł jedynie wówczas, kiedy są one również zabezpieczone specjalną siatką. W przeciwnym razie zwierzę może uciec lub – co gorsza – utknąć w uchylonym oknie, co grozi zmiażdżeniem narządów wewnętrznych.
Kot pozostawiony w samotności może się „obrazić” na swoich właścicieli. Na szczęście szybko mu to przechodzi, zwłaszcza jeżeli taka sytuacja jest regularna. Pozostawienie kota samego na kilka godzin lub nawet na noc nie jest dużym problemem, o ile zostaną mu zapewnione odpowiednie warunki. Jednak w przypadku dłuższego wyjazdu konieczne jest zapewnienie sobie opieki kogoś, kto codziennie będzie zwierzaka odwiedzał, dawał mu jeść i pić, a także zapewniał towarzystwo.
Jaka rasa psa najbardziej do Ciebie pasuje? Specyfika psów myśliwskich i pasterskich
Zastanawiasz się nad adopcją lub zakupem psa konkretnej rasy? Zrezygnuj z psychotestów, poznaj fakty. Przedstawiamy krótką charakterystykę psów myśliwskich oraz psów pasterskich.
Psy myśliwskie
Psy używane do polowań znane są ludzkości już od czasów starożytności. Niemniej ich charakterystyka hodowlana zaczęła być wyraźna dopiero w XVIII wieku.
Psy myśliwskie wywodzą się z różnych grup ras psów według podziału FCI. Znaleźć je można w grupie III – teriery (na przykład border terrier, jack russell terrier, terier walijski), grupie IV (na przykład jamnik długowłosy, krótkowłosy i szorstkowłosy), grupie V – szpice i psy w typie pierwotnym (na przykład karelski pies na niedźwiedzie), grupie VI – psy gończe i posokowce (na przykład beagle, ogar polski), grupie VII – wyżły (wyżeł weimarski, seter irlandzki), grupie VIII – aportery, płochacze i psy dowodne (cocker-spaniel angielski, golden retriver, labrador retriver) oraz grupie X – charty. Już chociażby po tej różnorodności widać, że psy te ciężko jest zaszufladkować.
Psy myśliwskie są odważne, pewne siebie, aktywne. Potrzebują odpowiedniej pracy i umiejętności reagowania na podstawowe komendy. Specyfika polowania, do którego rasa przyzwyczajana była nierzadko od setek lat, pozostawia takim psom pewną dozę samodzielności, którą wykorzystują. Dlatego psy myśliwskie bywają uparte.
Takie psy to bardzo popularni towarzysze rodziny. Ich wesoły charakter świetnie pasuje do dzieci. Jednak ich treningiem musi się zająć osoba dorosła. Psy myśliwskie na ogół dobrze znoszą towarzystwo innych psów, zwłaszcza tej samej rasy. Ostrożnie należy jednak podochodzić do posiadania w domu innych zwierząt. Najlepiej, gdy wychowują się one razem, w przeciwnym wypadku może się u psa aktywować silny instynkt łowiecki.
Warto pamiętać o tym, że psy myśliwskie potrzebują dużo ruchu. Nie są to typowe kanapowce, a ich spacer musi być jak najbardziej urozmaicony. Przyda się aportowanie albo towarzyszenie właścicielowi w trakcie joggingu. Z natury są to psy wiele węszące. Dużą część spaceru spędzić mogą z nosem przy ziemi. Psy dowodne, takie jak popularne labradory, nie przepuszczą żadnej okazji do kąpieli. Dotyczy to również przedstawicieli innych ras. Dlatego przyszły właściciel takiego czworonoga musi być przygotowany, że jego ulubieniec nierzadko ze spacerów wróci po prostu brudny, a częsta kąpiel stanie się koniecznością. Nie decyduj się na psa myśliwskiego, jeżeli taka wizja Cię przerasta. Psy myśliwskie uwielbiają także kopać w ziemi i dobrze jest to im umożliwić w odpowiednim terenie.
Psy myśliwskie dobrze sprawdzą się w różnego typu psich sportach, takich jak agility. Wiele ras psów zaliczanych do myśliwskich, poddawanych jest próbom pracy, które sprawdzają ich wrodzone zdolności myśliwskie. Dotyczy to na przykład posokowców bawarskich.
Psy pasterskie
Psy pasterskie to przedstawiciele I i II grupy według podziału FCI. Dawniej, jak sama nazwa wskazuje, były wykorzystywane do wypasania stad przede wszystkim owiec. Obecnie pozostał w nich jeszcze silny instynkt zaganiacza. Najpopularniejsi ich przedstawiciele to owczarek niemiecki, border collie i berneński pies pasterski.
Psy pasterskie najczęściej mają umiarkowany temperament. Są wesołe, towarzyskie, ale przy tym nienarzucające się. Z tego powodu są to dobrzy towarzysze dla dzieci. Jednocześnie uważać należy na dysproporcje wielkości: psy pasterskie są duże, a więc nawet przypadkowo, w zabawie, mogą przewrócić kilkuletnie dziecko. Kontakty powinny się odbywać pod nadzorem dorosłych. Dzieci nie mogą także samodzielnie wychodzić na spacer z tak dużymi czworonogami. Specyfika tych psów sprawia, że są one dość uległe i dobrze prowadzone szybko zapoznają się z komendami. Suczki zazwyczaj przejawiają mniejszą pewność siebie.
Psy takie są często wykorzystywane do stróżowania. Dobrze się w tym sprawdzają, ponieważ najczęściej są one czujne i spostrzegawcze, a do tego mało hałaśliwe. Jednocześnie psy pasterskie serdecznie traktują znane sobie osoby, a wobec obcych najczęściej zachowują dystans.
Warto pamiętać, że psy pasterskie są najczęściej duże. To znaczy również, że są drogie w utrzymaniu, ze względu chociażby na kosztowną karmę spożywaną przez nie w dużych ilościach. Przed decyzją o przyjęciu takiego psa pod swój dach, należy przeliczyć wszelkie możliwe koszty.
Jak oduczyć psa uciekania?
Dlaczego psy uciekają?
To, czy dany pies ucieka, uzależnione jest od rasy, z jakiej się wywodzi, od jego osobniczego temperamentu, a nierzadko również od szkolenia, jakiemu został poddany. Decydując się świadomie na rasy, które potrzebują dużo aktywności, takie jak siberian husky, alaskan malamut czy border collie, należy mu tę aktywność zapewnić. Nie są to typowe domowe maskotki, które najbardziej lubią wylegiwać się na kanapie, ale psy żądne nieustannie nowych wrażeń i bodźców. Bardzo często za ucieczkami psa stoi po prostu nuda. Ucieczka to szansa na węszenie nowych zapachów, na kontakt z innymi zwierzętami, na eksplorowanie nieznanego terenu, słowem o wiele bardziej atrakcyjna forma spędzania czasu. Kiedy pies już się wyszaleje, zazwyczaj chce wrócić do swojego domu, ale nierzadko jest to niemożliwe.
Nuda nie jest jedynym powodem ucieczek. Takie skłonności mogą przejawiać także psy przygarnięte ze schroniska lub z innych miejsc, których przeszłości nie jest się pewnym. Pies, który wcześniej włóczył się, może mieć trudności z zaakceptowaniem faktu ograniczenia swojej wolności. Być może w okolicach mieszka suczka, a pies kieruje się po prostu swoim instynktem? W takim przypadku pomoże kastracja lub sterylizacja.
Psy uciekające w trakcie spaceru najczęściej wykazują brak posłuszeństwa, odczuwają silne bodźce albo nawet strach (na przykład przed fajerwerkami w okolicach Nowego Roku).
Co robić, by zwierzę nie uciekało?
Przede wszystkim warto zacząć od uatrakcyjnienia psu czasu. Długie spacery, które jednocześnie będą bardzo urozmaicone, to konieczność. Jeżeli pies ma predyspozycje, warto zacząć wspólnie z nim uprawiać jeden z psich sportów, na przykład dogtrekking, lub agility. W trakcie spaceru dobrze jest kilka minut poświęcić na ćwiczenie znanych komend. W tym celu należy ze sobą zabierać ulubione psie przysmaki.
Pies, który nie toleruje innych zwierząt i jest to przyczyna jego ucieczek, koniecznie przejść musi szkolenie pod okiem behawiorysty. Czworonóg powinien znać również podstawowe komendy. Wówczas o wiele łatwiej jest na nim wymusić posłuszeństwo.
Jeżeli tereny spacerowe przebiegają w pobliżu lasów, a pies ma skłonności myśliwskie, niezbędne jest wyposażenie się w długą linkę. Jest to konieczne nie tylko ze względu na przepisy prawa, ale także z uwagi na bezpieczeństwo zwierzęcia. Ucieczka w głąb lasu może skończyć się tragicznie. Pies, który wykazuje objawy lękowe, nie powinien być w trakcie spaceru spuszczany ze smyczy. W sytuacji zagrożenia może on bowiem uciekać na oślep, wpaść pod samochód i odbiec na tyle daleko, że nie da rady samodzielnie powrócić do domu. Jeżeli już dojdzie do takiej sytuacji, nie wolno go gonić. Zwierzę i tak biega zbyt szybko, a do tego potraktuje to jako pogoń i raczej się nie zatrzyma. Najlepszym rozwiązaniem jest zatrzymanie się w jednym miejscu i przywoływanie psa do siebie.
Elektryczny pastuch, czyli niewysokie ogrodzenie pod napięciem, to metoda niektórych właścicieli psów na ich ucieczki. Jest to rozwiązanie niehumanitarne, sprawiający ból fizyczny i psychiczny. Co więcej, potrzeba ucieczki może być u psa na tyle intensywna, że nie zatrzyma go nawet impuls elektryczny. Lepszym wyjściem jest wybudowanie po prostu solidnego ogrodzenia. Dość wysokiego, by pupil nie mógł przez nie przeskoczyć, a jednocześnie wkopanego dość głęboko, by uniknąć podkopu. Ogrodzenie nie może mieć dziur – pies to szybko wykorzysta. Są to zwierzęta bardzo inteligentne i pomysłowe, dlatego warto zabezpieczyć się na wiele sposobów.
Niezbędna jest troska o urozmaicone, ciekawe zabawki dla psa. Z nimi spędzi on czas na czynnościach sprawiających mu faktyczną przyjemność. Niech zabawki pobudzają go intelektualnie. Dzięki temu nie grozi mu nuda. Każdy pies powinien być zachipowany. Za sprawą takiego rozwiązania, nawet po ewentualnej ucieczce łatwiej jest odnaleźć zwierzę i jest większa szansa, że wszystko skończy się pomyślnie. Istnieje także urządzenie w formie obroży z lokalizatorem GPS, dzięki któremu łatwiej jest ustalić miejsce przebywania psa.
Mowa ciała – co mówią konkretne zachowania kota?
Mowa ciała – co mówią konkretne zachowania kota?
Koty, pomimo że nie mają rozwiniętych mięśni pyszczka i nie potrafią mówić, całkiem sprytnie się z nami komunikują. Wszystko to za sprawą ich mowy ciała, która jest naprawdę bogata. Należy jedynie wiedzieć, jak odczytywać sygnały wysyłane przez swojego ulubieńca.
Jestem zrelaksowany
Zrelaksowany kot jest rozluźniony, to znaczy leży spokojnie na brzuchu lub na boku. Jego oddech jest miarowy, łapy wyprostowane. Ogon również jest ułożony swobodnie. Źrenice oczu zadowolonego kota są normalne wielkości, jego uszy delikatnie skierowane do przodu. Kot może subtelnie mruczeć. Zadowolony kot może także siedzieć na udach, ogon ma owinięty wówczas wokół ciała. W takiej pozycji najczęściej oddaje się on swojej higienie.
Kot zapraszający człowieka do zabawy lub pieszczot często udeptuje uda, lub brzuch swojego właściciela, oczywiście wcześniej chowając pazury. Takim sygnałem jest także ocieranie się i zawijanie ogona na przykład wokół nóg człowieka. To także znak, że kot tęsknił i wita domownika, który powrócił po dłuższej nieobecności.
Jestem czujny
Czujny kot bada swoje otoczenie. Przebudzony z drzemki podniesie głowę, położy się na brzuchu. Ogon jest przyciągnięty bliżej ciała, może być zawinięty. Uszy i wąsy takiego zwierzaka są ustawione pionowo. Jeżeli dotychczas mruczał, kot przestaje wydawać dźwięki, lub może delikatnie miauczeć.
Kot czujny wpatruje się w jeden punkt lub rusza uszami, aby ustalić źródło interesującego go dźwięku.
Jestem gotowy do działania
Gotowy do podjęcia działania kot może nadal pozostawać w półleżącej pozycji, ale napina swoje mięśnie, gotów do szybkiego skoku lub biegu. Jeżeli stoi, jego pupa jest skierowana w stronę ziemi, a ogon spuszczony. Tylne łapy mogą być lekko zgięte, a przednie są wyprostowane. Głowa trzymana jest nieruchomo, przyciśnięta do ciała. Oczy takiego kota są szeroko otwarte, a źrenice mogą być poszerzone.
Lekko drżąca końcówka ogona to sygnał, że kot zaraz przystąpi do ataku, bo na przykład zauważył muchę lub motyla.
Jestem spięty
Spięty kot jest gotowy do natychmiastowej ucieczki. Jego tylne łapy są ugięte. Kot wygląda, jakby się czaił. Jego oddech może przyśpieszyć. Głowa jest wysunięta ponad ciało. Uszy są zdecydowanie bardziej opuszczone. Wąsy odchylają się do tyłu. Kot może zacząć miauczeć, a nawet groźnie powarkiwać.
Spięty kot odgania za pomocą wydawanych przez siebie odgłosów inne koty, na których towarzystwo może nie mieć w danej chwili ochoty. Niepewne zwierzę stroszy swój ogon.
Boję się
Przerażony kot zastyga i nie porusza się. Przyjmuje pozycję skuloną, ogon przyciąga pod brzuch i nisko ugina swoje kończyny. Kot może nawet drżeć i oddychać bardzo szybko. Jego źrenice są poszerzone, a głowa trzymana jest na wysokości linii grzbietu. Uszy są położone płasko. Wydawać może z siebie bardzo głośne odgłosy.
Jestem bardzo przestraszony
Kot, który naprawdę jest przerażony, swój grzbiet wygina w łuk i zamiera na sztywnych łapach. Taka pozycja sprawia wrażenie, że zwierzę jest większe niż w rzeczywistości. Kot ma nastroszoną sierść. Chowa ogon pod brzuchem. Głowę opuszcza nisko. Charakterystyczne są uszy, ułożone prawie na płasko. Dodatkowo takie zwierzę może nawet głośno syczeć i pokazywać zęby.
Koci ogon
Bardzo wartościowym źródłem informacji na temat nastroju kota, jest jego ogon. Uniesiony wysoko albo z końcówką skierowaną w stronę człowieka, sygnalizuje dobre zamiary. Napuszony i sztywny świadczy o dużym strachu. Ruszająca się końcówka ogona zwierzęcia świadczyć może o dużym zainteresowaniu, chęci do zabawy i polowania, ale również o kończącej się cierpliwości kota, na przykład wobec pieszczot, których sobie nie życzy. Takie zachowanie skończyć się może wystawieniem przez niego pazurów.